Μιχάλης Μιχαηλίδης
Το πρωί της Τρίτης διάβασα σε ένα ποστ την τοποθέτηση που έκανε ο Αλκίνοος στο πλαίσιο της συναυλίας του στην Τεχνόπολη. Λίγο αργότερα, από τηλεοράσεως, είχα την… ατυχία να δω και τις δηλώσεις που έκανε ο Δήμαρχος Βόλου, ως απάντηση στον Αλκίνοο, ενώ σχεδόν αμέσως πέτυχα στα social media και ένα βίντεο με μια χυδαία ατάκα του ίδιου, την οποία ξεστόμισε προ μερικών ημερών αφότου τελείωσε μια παρέμβασή του στον Αυτιά, μη συνειδητοποιώντας ότι δεν είχε κλείσει έγκαιρα η κάμερα. Και τέλος, στο κλείσιμο της ημέρας, κι αφού είχα καεί εντελώς από το θράσος του εν λόγω κυρίου, τελικά κάθισα να δω και το βίντεο με τις δηλώσεις του Αλκίνοου.
Ο Αλκίνοος πάντα με συγκινεί. Στις συναυλίες όταν ερμηνεύει τα τραγούδια του, αλλά και στις διάφορες τοποθετήσεις του, αφού τις χαρακτηρίζει πάντα η σοφία και το μέτρο.
Τον παρακολουθώ χρόνια, κυρίως μέσω της Τέχνης του και είναι τουλάχιστον λυτρωτικό να ξέρεις πως γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, που με την ταπεινότητα, την αισθητική, τη σοφία, την κριτική σκέψη και την αλήθεια τους επηρεάζουν θετικά ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.
Θυμάμαι όταν μέσα στον covid είχε γράψει αυτό το υπέροχο τραγούδι για «Το νερό των Σταγιατών» και το ερμήνευσε τελικά μαζί με την Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Βόλου και παιδιά της περιοχής. Ο Αλκίνοος τούς είχε συναντήσει στην πλατεία των Σταγιατών, ηχογραφώντας και οπτικογραφώντας επί τόπου το τραγούδι, ως ένα μήνυμα ευγνωμοσύνης σε όσους στηρίζουν τον αγώνα για ελεύθερα νερά!
Τότε, και πάλι ήταν απέναντί του ο ίδιος κύριος. Και πάλι έκανε εξυπνάδες, υποτιμώντας τη νοημοσύνη του κόσμου που τον ανέδειξε στη δημαρχία με την ψήφο του. Και πάλι μιλούσε απαξιωτικά εναντίον του Αλκίνοου. Και πάλι όμως ο Αλκίνοος επέλεξε να απαντήσει μέσω της Τέχνης του, φτιάχνοντας αυτό το γεμάτο ζωή τραγούδι, δείχνοντάς μας ουσιαστικά τον τρόπο και τον δρόμο.
Αυτός είναι ο τρόπος να απαντάμε στους Μπέους, και όχι κατεβαίνοντας στο επίπεδό τους.
Η σοφία είναι μια πολύ πανάρχαια υπόθεση. Μας συνοδεύει πάντοτε. Μπορούμε να κοιτάξουμε και να τη βρούμε μπροστά μας, πλάι μας. Κείμενα υπάρχουν.
Το αμέσως επόμενο πρωί, το Facebook μού είχε βγάλει στα memories μια συνέντευξη που είχα κάνει προ τετραετίας με τον σπουδαίο ποιητή και θεατρικό συγγραφέα Μιχάλη Πασιαρδή. Διαβάζοντας ξανά το κείμενο και ενώ ακόμα γυρόφερνε στο μυαλό μου η στιχομυθία της προηγούμενης μέρας, ορισμένες από τις απαντήσεις του ήρθαν ως δια μαγείας να μου πουν πώς προκύπτει αυτό το τεράστιο χάσμα που χωρίζει τα κούφια από τα σοφά μυαλά.
Πιο κάτω παραθέτω αυτούσιες κάποιες από τις απαντήσεις:
«Παλιά υπήρχαν ορισμένες κοινές αξίες, οι οποίες ήταν οι ίδιες και από τους γονείς μας και από τους παππούδες μας. Οι αξίες αυτές ήταν και αναφορά και καταφυγή. Τη σήμερον ημέρα δεν βλέπω να υπάρχουν οι κοινές αξίες που να σταθεροποιούν χαρακτήρα».
«Δεν με ενδιαφέρει να προβάλλομαι. Ουδέποτε με ενδιέφεραν αυτά τα πράγματα. Είμαι με τον εαυτό μου, στην πάντα μου… Δεν θέλω να ξεχωρίζω τον εαυτό μου από τους άλλους. Πιστεύω στην ισοτιμία. Ό,τι κάνω θέλω να είναι ωφέλιμο και για μένα και για τους γύρω μου».
«Η σοφία είναι μια πολύ πανάρχαια υπόθεση. Μας συνοδεύει πάντοτε. Μπορούμε να κοιτάξουμε και να τη βρούμε μπροστά μας, πλάι μας. Κείμενα υπάρχουν. Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης είναι εκεί, ένα κεφάλαιο βασικότατο της ελληνικής τουλάχιστον φιλοσοφίας. Είναι πάντα παρούσα και πάντα σύγχρονη η φιλοσοφία, διότι είναι διαχρονική, διακαιρική. Οι σοφοί και οι πνευματώδεις άνθρωποι υπήρχαν και υπάρχουν και τώρα, ζώντες».
