Μιχάλης Μιχαηλίδης
Πριν από εφτά χρόνια, τέτοια εποχή, είχαμε κάνει μια εκδρομή στην κατεχόμενη Κύπρο, για τις ανάγκες ενός ρεπορτάζ. Μαζί με τη Θεοδώρα (φωτογράφος) και τον Λεύκιο (βιολόγος) ξεκινήσαμε από τη Λευκωσία με τελικό προορισμό την Καρπασία.
Έχω κάνει αρκετά ταξίδια στην Κύπρο, σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, αλλά νομίζω αυτό ήταν ένα από τα πιο έντονα σε εικόνες και συναισθήματα. Και γιατί βρισκόμουν μόλις για δεύτερη φορά σε αυτό το υπέροχο παρθένο κομμάτι του νησιού και γιατί αυτή τη φορά είχα τον χρόνο να το παρατηρήσω με περισσότερη προσοχή και να μάθω πέντε σημαντικά πράγματα για την πλούσια βιοποικιλότητα της περιοχής από τον -ειδικό επί του θέματος- συνταξιδιώτη μου.
Ένα πανέμορφο country τοπίο, με δεκάδες πράσινους λόφους τους οποίους διασχίζει ένας πολύ παλιός ασφαλτοστρωμένος δρόμος, γεμάτο χαρουπιές, ελιές, σχινιές και αόρατους, όπου σε πολλά σημεία η θάλασσα που ξεπροβάλλει στις στροφές έρχεται να προσδώσει μια ακόμα μεγαλύτερη γοητεία στο κάδρο -αν φυσικά πας άλλη εποχή (εμείς είχαμε βρεθεί εκεί φθινόπωρο), το σκηνικό αλλάζει, αφού μάθαμε ότι τα μεταναστευτικά πουλιά και οι ορχιδέες μονοπωλούν το ενδιαφέρον!
Η εικόνα όμως που με γοήτευσε περισσότερε σε εκείνο το road trip ήταν τα ανθισμένα Αβρόσσιλλα. Δεν θυμάμαι αν είχα δει ξανά στο παρελθόν αυτό το ωραίο φυτό, εκείνη τη Δευτέρα όμως μαγεύτηκα. Στην εικόνα τους σκεφτόμουν πως η φύση, ό,τι κι αν κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, όσο σκληρά κι αν της φερθούμε, όσο σκληρά κι αν φερθούμε ο ένας στον άλλο, πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να μας εκπλήσσει ευχάριστα.
Για μένα τα αβρόσσιλλα της Καρπασίας και συνεπώς στα αβρόσσιλλα στον κήπο είναι απλώς μια ωραία εικόνα. Για άλλους ίσως να είναι κομμάτι της παλιάς ζωής τους.
Στον δρόμο της επιστροφής, επειδή yolo, σταμάτησα στην άκρη του δρόμου, έβγαλα τρεις βολβούς από τη γη και τους έβαλα στο αυτοκίνητο με σκοπό να τους μεταφυτέψω στην αυλή, μη έχοντας προσδοκίες φυσικά ότι θα αντίκρυζα ποτέ στον κήπο μας ένα θέαμα αντίστοιχο με αυτό που είδα στις αχανείς πεδιάδες της Καρπασίας.
Πέντε ολόκληρα χρόνια μετά, κι ενώ είχα ξεχάσει ότι μια μέρα του Οκτώβρη υπήρξα επίδοξος καλλιεργητής του είδους Urginea maritima / Ουργινέα η παράλια (αυτή είναι η επιστημονική ονομασία τους), σχεδόν συγκινήθηκα βλέποντας για πρώτη φορά τα αβρόσσιλλα στον κήπο μας. Μάλλον όμως αυτό δεν ίσχυσε και στην περίπτωση της σκυλίτσας μας, η οποία όντας κουταβάκι τότε τα εξαφάνισε σε χρόνο ρεκόρ. Ίσα που πρόλαβα να βγάλω μερικές φωτογραφίες με το που άνθισαν, πριν εξαφανιστούν τελικά ως δια μαγείας. Το ίδιο συνέβη και την επόμενη χρονιά (πέρσι). Και να που φέτος, μια επταετία αργότερα, εμφανίστηκαν και πάλι στον κήπο, ολάνθιστα, με τις μέλισσες μάλιστα να τα γυροφέρνουν.
Η φύση πάντα βρίσκει τον τρόπο να μας ξαφνιάζει, να μας εκπλήσσει ευχάριστα, αποδεικνύοντάς μας πως με τις κατάλληλες συνθήκες και με υπομονή μπορούν να προκύψουν όμορφα πράγματα!
Σήμερα δεν έγραψα για εστιατόρια και για ωραία φαγητά στη στήλη μου. Έγραψα κάτι για τα ανθισμένα αβρόσσιλλα που αντίκρυσα στον κήπο μας. Την επόμενη φορά όμως, με τον φόβο να μη «βαρύνω» τη στήλη, θα γράψω και πάλι για εστιατόρια και ωραία φαγητά. Σε μια επόμενη φορά ίσως γράψω ξανά για τα αβρόσσιλλα της Καρπασίας και για τη φύση που, ό,τι κι αν κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, όσο σκληρά κι αν της φερθούμε, όσο σκληρά κι αν φερθούμε ο ένας στον άλλο, πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να μας εκπλήσσει ευχάριστα.
Φωτογραφία Θεοδώρα Ιακώβου
