Μιχάλης Μιχαηλίδης
Το μεγαλύτερο debate σε σχέση με την ποιότητα και συνεπώς τη «βαθμολόγηση» των εστιατορίων στην Κύπρο, η θεματική δηλαδή που μονοπωλεί τις συζητήσεις κάθε φορά που ανακοινώνονται οι βραβεύσεις εστιατορίων στο νησί και ειδικά στην περίπτωση των WiZ 50 Best Restaurants (όπου τα εστιατόρια δεν είναι χωρισμένα σε κατηγορίες), είναι κατά πόσο μπορεί να συνυπάρξει στην κατάταξη με τα καλύτερα του νησιού ένα fine dining εστιατόριο και μια ταβέρνα.
Γιατί όχι, θα μπορούσε να είναι η μια πολύ απλή απάντηση και να τελειώσει εκεί η συζήτηση. Ποιος εγγυάται ότι ένα εστιατόριο σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο, σε σχέση κιόλας με αυτό που πληρώνεις στον τελικό λογαριασμό, είναι πιο συνεπές απέναντι στους πελάτες του, προσφέροντας top quality φαγητό, σε σύγκριση με τα 25-30 ευρώ που θα πληρώσεις σε μια συνοικιακή ταβέρνα, θα μπορούσε να ήταν άλλη μια καλή απάντηση.
Έχοντας την τύχη να δοκιμάζω δεκάδες εστιατόρια -περισσότερο λόγω της αγάπης μου για το φαγητό και λιγότερο λόγω δουλειάς-, αρκετές φορές έχει τύχει να φύγω δυσαρεστημένος από «καλά» εστιατόρια στα οποία έφτασα με μεγάλες προσδοκίες, ενώ αντιστρόφως έχω απολαύσει εμπειρίες σε στέκια που πήγα με μικρό καλάθι. Είτε η συγκυρία αφορά σε ένα τραπέζι με φίλους ή σε μια «incognito» γευσιγνωσία για λογαριασμό μιας διαδικασίας που αφορά σε βραβεύσεις, καλό είναι να έχεις αναλόγως μια φανταστική ή μια κανονική λίστα με κουτάκια και να τα γεμίζεις αναλόγως της εμπειρίας σου. Και καλό είναι να τονίζουμε τη λέξη «εμπειρία», μιας και το φαγητό δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται (από τους χώρους εστίασης) ως τίποτα λιγότερο από μια εμπειρία για την οποία όλοι εμείς πληρώνουμε για να έχουμε.
Μιας και στην Κύπρο, ίσως λόγω και μεγέθους, πολύ λίγα είναι τα εστιατόρια που δουλεύουν σε πολύ ψηλό επίπεδο (αυτό αποτελεί μια δική μου διαπίστωση), έχοντας αυστηρές προδιαγραφές, δουλεύοντας με τις καλύτερες πρώτες ύλες, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο ακόμα και στους διάφορους προμηθευτές τους, προσφέροντας πάντα το ίδιο υψηλής ποιότητας φαγητό με άριστο σέρβις και επενδύοντας παράλληλα στην εξέλιξη των συνταγών και των τεχνικών μαγειρέματος, εντούτοις υπάρχουν πάρα πολλές τίμιες προσπάθειες που αξίζουν της προσοχής μας.
Υπάρχουν εστιατόρια και σεφ που δουλεύοντας μεθοδικά καταφέρνουν -τηρουμένων των αναλογιών- να κάνουν σπουδαία πράγματα, είτε με μια εντελώς παραδοσιακή προσέγγιση στο μαγείρεμα είτε αναγάγοντας τα τοπικά προϊόντα σε μια πιο γκουρμέ πρόταση. Χαίρεσαι για παράδειγμα όταν μαθαίνεις ότι το τυρί στη σαλάτα σου είναι από τον Πύργο ή ακόμα καλύτερα ότι είναι δικής τους παραγωγής. Ενθουσιάζεσαι γνωρίζοντας ότι η πατάτα είναι φρέσκια και είναι κοκκινοχωρίτικη και ότι οι ντομάτες είναι βιολογικής παραγωγής. Χαμογελάς από ικανοποίηση όταν το ψάρι δεν βγαίνει απλώς από τη σχάρα ή το τηγάνι, αλλά αντιθέτως εκτός από γεύση έχει και δουλειά και έμπνευση! Χαροποιείσαι όταν ο εστιάτορας ή ο sommelier σού προτείνει μια Βασίλισσα ή μια Μωροκανέλλα για να συνοδεύσεις το φαγητό σου. Ακόμα και το γλυκό που θα φας σε μια ταβέρνα, μπορεί να απογειώσει την εμπειρία σου και να σου αφήσει την καλύτερη επίγευση!
Οπότε, ναι. Μια ταβέρνα μπορεί να ανταγωνιστεί στα ίσα ένα fine dining εστιατόριο, ακόμα και να το ξεπεράσει, απ’ τη στιγμή που ο παράγοντας «σχέση ποιότητας-τιμής» αποτελεί μέρος της εξίσωσης με την οποία κάθε φορά αξιολογούμε μια εμπειρία.
