Δημήτρης Λοττίδης
Η ηγεσία δεν είναι θέμα εξυπνάδας, ούτε πτυχίων, είναι κυρίως θέμα χαρακτήρα, αυτό διδάσκουν τα αμερικανικά πανεπιστήμια στα μαθήματα Πολιτικής Επικοινωνίας. Στην εποχή της αυτοματοποίησης, των αλγoρίθμων και του machine learning, την εποχή των κρίσεων και της διαδραστικής επικοινωνίας, ο χαρακτήρας, οι αρχές και η προσωπικότητα επανέρχονται ως το βασικό ζητούμενο για την οποιαδήποτε ηγεσία. Είτε αυτή είναι μιας μικρής επιχείρησης είτε μιας πολυεθνικής είτε της ίδιας της οικογένειας. Μετά από την ομιχλώδη εποχή των δεκαετιών 2000-2020 όπου ποιότητα ζωής και εξουσίας καθορίζονταν από πόσα μεταπτυχιακά είχες και πού έκανες το διδακτορικό σου, η ανθρωπότητα επιστρέφει στις δεκατίες ‘60 – ‘80, όπου η ηγεσία είχε να κάνει με την καλώς νοούμενη μαγκιά, την προσωπικότητα, τις αρχές και τον χαρακτήρα.
Σε μια από τις κορυφαίες σειρές της σύγχρονης τηλεόρασης ο «πολύς» Harvey Specter σπάει την παράδοση του δικηγορικού του γραφείου, η οποία επίτασσε την πρόσληψη νέων δικηγόρων μόνο από το Harvard, και προσλαμβάνει γοητευμένος από την προσωπικότητά του τον χωρίς πτυχίο Mike Ross, ο οποίος εξελίσσεται ως ο κορυφαίος δικηγόρος του οίκου. Ο Harvey το 2011 ήταν προφητικός, αν λάβουμε υπόψιν τα φετινά λόγια του Elon Musk στην ερώτηση σε τι έχει μετανιώσει όσον αφορά στη δουλειά του. «Είναι ένα λάθος που το κάνω συνεχώς και το πληρώνω. Προσλαμβάνω πολλές φορές ταλέντα αγνοώντας την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα τους. Πέφτω έξω και λέω πως δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος».
Στην Κύπρο όπου η παιδεία μας και τα πλέον σπουδαία μας σχολεία προάγουν την fast food γνώση, τον ανταγωνισμό και το εύκολο κέρδος, ο χαρακτήρας ολοένα και σπανίζει. Ειδικά στο επιχειρείν, στα πανεπιστήμια αλλά και στην πολιτική γυρίστε το κεφάλι στο περιβάλλον σας. Ποιους θα καταγράφατε ως ηγέτες διά του παραδείγματος, ως χαρακτήρες που θα θέλατε να τους μοιάσετε ή ποιον θα ακολουθούσατε αν έβγαινε μπροστά; Λίγους θα δείτε. Γιατί επιλέγουμε τους επικεφαλής λογιστικών γραφείων με βάση αν θα είναι καταφερτζήδες και καλοί πωλητές. Γιατί αναδεικνύουμε πρυτάνεις με το κριτήριο αν είναι καλή εικόνα ή όχι, γιατί επιλέγουμε υπουργούς επειδή είναι κουμπάροι μας και ανεξάρτητους αξιωματούχους χωρίς να περάσουν έλεγχο χαρακτήρα και προσέγγισης απέναντι στη ζωή, τον ρόλο τους και το τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Έψαξε κανείς τα πτυχία του Ζελένσκι; Ενός ανθρώπου, που προσωποποιεί σήμερα την έννοια του ηγέτη; Όχι. Αν ήταν στελεχος της PWC ή ακαδημαϊκός, ο Ζελένσκι θα ηταν ήδη σε βίλα στις Σεϋχέλες, σαν τον τότε δικό μας ηγέτη. Αντ’ αυτού είναι εκεί στη μάχη, στηρίζει τους πατριώτες τους στον αγώνα για τη ζωή. Πρώτος μεταξύ ίσων. Για αυτόν και για την ελευθερία πεθαίνουν οι στρατιώτες του.
Το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ εδώ και πέντε χρόνια ψάχνουν τον επόμενο πρόεδρο με το κριτήριο ποιος τους βολεύει και όχι ποιος μπορεί να ηγηθεί της χώρας. Αυτή η άτυπη πασαρέλα που έχει στηθεί εδώ και μήνες προσμετρά περισσότερο αν πήγε στο μνημόσυνο του Γρίβα ο Παμπορίδης από το αν μπορεί να ηγηθεί σωστά της χώρας. Ψάχνουμε τον επόμενο ηγέτη με βάση αν αρέσει στον κόσμο και στις δημοσκοπήσεις και όχι αν στο εξωτερικό θα μπορεί να παίρνει τον λόγο ισότιμα και να μας αντιπροσωπεύει με ψηλό ηθικό ανάστημα ως χώρα.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
