Δημήτρης Λοττίδης
Οι κρίσεις φέρνουν χάος, ανοργανωσιά, απόγνωση, εκνευρισμό. Την ίδια ώρα μάς φέρνουν στα όριά μας, ανακαλύπτουμε ανεξερεύνητες δυνάμεις, αποθέματα ενέργειας που δεν γνωρίζαμε πως υπάρχουν. Μας φέρνουν επίσης μπροστά σε αποφάσεις που αποφεύγαμε να πάρουμε. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα γράψουν βιβλία για την επιρροή της πανδημίας στην ανθρώπινη ιστορία. Εκατοντάδες ταινίες και ντοκιμαντέρ θα προσπαθήσουν να αποτυπώσουν στο μέλλον αυτό που εμείς ζούμε τώρα. Μικρές ιστορίες που χάνονται σήμερα μέσα στη μεγάλη εικόνα θα αναδειχθούν, ίσως και θα μυθοποιηθούν. Κι εμείς, σε είκοσι χρόνια, αν είμαστε καλά, θα κοιτάζουμε πίσω στωικά και θα λέμε «το έζησα αυτό». Μεταξύ, όμως, του σήμερα και της στιγμής σε είκοσι χρόνια όπου η γενιά που γεννήθηκε το 2021 θα επιζητεί να μάθει τι έγινε, ένα διάστημα θα ξεπροβάλλει. Η μετά-πανδημία εποχή.
Είναι δύσκολο να προβλέψει κάποιος τι θα γίνει μετά την πανδημία, όταν αυτή έρθει στο τέλος της, το οποίο -ειρήσθω εν παρόδω- πιστεύω πως πλησιάζει. Ήδη ξεπροβάλλουν οι πρώτες σοβαρές αναλύσεις για τον κόσμο χωρίς τον ιό. Πολλές από αυτές είναι αντικρουόμενες μεταξύ τους, πολλές συμφωνούν μεταξύ τους. Ως λάτρης όμως της ιστορίας, πιστεύω πως είναι αυτή που θα μας δώσει την απάντηση. Το μετά-πανδημία σοκ θα είναι παρόμοιο με το μεταπολεμικό όπως αυτό εξελίχθηκε στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον οποίο εμείς δεν ζήσαμε, αλλά για τον οποίο διαβάσαμε και είδαμε πολλά. Λίγα όμως γράφτηκαν και καταγράφηκαν για το πάρτι χωρίς αύριο στα χρόνια 1944–1950, την εποχή δηλαδή της αναστήλωσης της ανθρωπότητας, της επούλωσης των πληγών και της ανασύνταξης των τότε εθνών.
Αυτό που νομίζω πως είναι πιθανό για τη ζωή μετά, είναι η αλλαγή προτεραιοτήτων και η στροφή στην καλοζωία, τη λάμψη, τη σπατάλη, ίσως και την υπερβολή. Ήδη το βλέπουμε στα φετινά ρούχα με τα χρώματα και τα στρας, θα το δούμε και στα νέα σούπερ αυτοκίνητα που θα μας κατακλύσουν, θα το φωτογραφίσουμε το καλοκαίρι στις παραλίες της Λεμεσού με τα μικροσκοπικά μαγιό και τις σαμπάνιες στο Parklane και το Amara. Θα μου πείτε «μπορούν όλοι να φάνε πίτσα τριάντα ευρώ στο Amara;». Όχι βέβαια. Αυτοί θα τρώνε στο Amara ξοδεύοντας για τη λαμπερή τους υπερβολή, εμείς θα πίνουμε gin n’ tonic στο Cabana στην Πάφο. Η πολυτέλεια και η λάμψη της υπερβολής στη μετά-πανδημία εποχή θα είναι σχετικά προσιτή για όποιον την αναζητά στο budget που διαθέτει. Είτε είναι στρας από το Zara είτε είναι από το Gucci, το στρας είναι στρας. Είτε αγοράσεις Tesla ηλεκτρικό είτε FIAT 500 με επιδότηση από τον Καρούσο, περίπου την ίδια πολυτέλεια θα έχει και παρόμοια εμπειρία νέας εποχής.
Αυτό που για πολύ κόσμο δεν θα αλλάξει σύντομα είναι οι αποστάσεις από μεγάλα πάρτι, οι αγκαλιές και τα φιλιά. Για πολλούς αυτές οι αποστάσεις από το άγγιγμα και τη διαχυτικότητα θα παραμείνουν ίσως μέχρι τέλους. Σαν ένα τραύμα εμπιστοσύνης που δεν θα επουλωθεί ενδεχομένως ποτέ.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
