Στη λάσπη

Το editorial του Δημήτρη Λοττίδη για το τεύχος Μαϊου.

Πολλές φορές, οι φίλοι μου από την Ελλάδα μού αναφέρουν πόσο μας «θαυμάζουν» εμάς τους Κύπριους για τη μεθοδικότητα και την πειθαρχία μας. Μάλιστα, με ρωτούν πώς είμαστε έτσι, δηλαδή πού και πώς αποκτήσαμε αυτά τα χαρακτηριστικά ως λαός και ως πολίτες. Η αλήθεια είναι πως ο μέσος Κύπριος έχει πολλές διαφορές από τον μέσο σύγχρονο Έλληνα. Αυτές έχουν να κάνουν κυρίως με το μέγεθος της χώρας στην οποία βρίσκεται ο καθένας. Για παράδειγμα, στην Κύπρο του ενός εκατομμυρίου και της τουρκικής σημαίας στον Πενταδάκτυλο ξέρεις πως αν δεν είσαι πειθαρχημένος και μεθοδικός, μπορεί να μην υπάρχει αύριο για σένα αλλά και για τη χώρα σου.

Στην Ελλάδα, από την άλλη, ο μέσος Έλληνας γνωρίζει πως ισχύει το ρητό «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Ως χώρα και ως λαός έχουν μεγάλο περιθώριο λάθους, είναι άλλωστε από πλευράς φυσικού πλούτου μια από τις είκοσι πλουσιότερες χώρες στον κόσμο. Αυτό το περιθώριο λάθους κάνει τους πονηρούς Nεοέλληνες να ζουν στο όριο, μιας και ως χώρα δεν τίθεται φαινομενικά θέμα ιστορικής επιβίωσης. Με λίγα λόγια, αν έκανε τα τερτίπια της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μια χώρα όπως η Σλοβακία ή η Σλοβενία, οι Ευρωπαίοι απλά θα τη διέγραφαν από τον χάρτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα, όμως, είναι άλλη υπόθεση. Είναι brand bigger than life. Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί έρχονται στο μυαλό μου déjà-vu εικόνες από το παρελθόν, αυτές της αυτοκαταστροφής μπροστά στην κοσμάρα μας. Διάβασα στην Καθημερινή δύο δηλώσεις ανθρώπων, υποτίθεται σοβαρών, και ανησύχησα. Ο ένας είναι ο πρόεδρος των λογιστών, ο άλλος ο επικεφαλής ενός μεγάλου λογιστικού γραφείου. Ο πρώτος είπε πως «μας στοχοποιούν οι ξένοι και διαβάλλουν το όνομά μας», ενώ ο δεύτερος μάς είπε πως «οι Ρώσοι είναι εδώ και δεν φεύγουν». Όταν ακούς τέτοιες μαλακίες από υποτιθέμενους σοβαρούς ανθρώπους και τις λένε παραμονές σοβαρών αποφάσεων της δύσης για τη χώρα μας, εμένα προσωπικά με καταλαμβάνει απελπισία.

Τι εννοεί ο ποιητής πως μας «διαβάλλουν οι ξένοι»; Ότι δηλαδή Κύπριοι λογιστές δεν ξέπλυναν χρήματα από λαμόγια Ρώσους και λοιπούς Aνατολικοευρωπαίους; Θέλει να πει ο ποιητής-πρόεδρος των λογιστών πως συνάδελφοί του δεν παρέλαβαν ποτέ μαύρα σακούλια, όταν κατέβηκαν με learjet στα αεροδρόμιά μας, και τα ξέπλυναν βάζοντας με το αζημίωτο λευκαντικό;

Ο πρόεδρος των λογιστών δεν γνωρίζει πως ακόμη και μετά το 2013 κάποια μέλη του συνεχίζουν να έχουν παρτίδες με ξένους «επενδυτές» αμφιβόλου ποιότητας; Ότι ένας κύριος με όνομα Dembraska, την ώρα που του σφράγιζε το FBI το σπίτι του στη Νέα Υόρκη, αυτός κυκλοφορούσε με κυπριακό διαβατήριο; Ο δε άλλος;

Ο νοσταλγός του ρωσικού ορθόδοξου τόξου δεν έχει αντιληφθεί πως σοφά, μετά το 2013, το πλοίο της χώρας για πρώτη φορά αποφάσισε να μην είναι «αδέσμευτο» και να κατευθυνθεί προς τη δύση με τα αποτελέσματα αυτής της κατεύθυνσης να φαίνονται ήδη απτά στη χώρα; Επειδή, δηλαδή, οι δυτικοί αγοράζουν τράπεζες και πανεπιστήμια στην Κύπρο και δεν θέλουν να στήνουν τρενάκια από εταιρείες- πλυντήρια, εμείς επιμένουμε να θέλουμε τους Ρώσους; Οι λογιστές και οι δικηγόροι πρέπει επιτέλους να κάτσουν τον κώλο τους να δουλέψουν την επιστήμη τους ορθολογιστικά και να σταματήσουν να είναι πλασιέ πλυντηρίων. Αυτό μας τέλειωσε και οσονούπω θα τελειώσει και το πάρτι με τους πύργους και τα διαβατήρια. Ωραία περάσαμε, δεν λέω, και περνούμε, ωστόσο το μέλλον της χώρας είναι στον ήλιο και όχι στο σκοτάδι. Η Κύπρος δεν μπορεί να πάει πίσω στο 2004 ούτε στο 2008, γιατί απλά η γη και ο κόσμος της δεν μπορούν να πάνε εκεί πίσω. Με φοβίζει, όμως. Με φοβίζει που πάλι πέφτουμε με τα μούτρα στο εύκολο κέρδος, που κάποιοι, αντί να διοχετεύουν την εργατικότητά τους στον ίσιο δρόμο, ψάχνουν πάντα συντόμια και να περάσουν από χωμάτινους δρόμους, μη σκεπτόμενοι πως αυτοί οι δρόμοι γίνονται λάσπη που σε πνίγει, όταν βρέξει.

Την επόμενη φορά, πρέπει να γνωρίζουν πως οι ξένοι το μικρό μας νησάκι δεν θα μας το βρέξουν με νερό αλλά με το κατούρημά τους και θα μας πνίξει η λάσπη χωρίς επιστροφή. Μάλιστα, δεν θα το κάνουν αυτοί για να λερωθούν, θα αφήσουν τον Ταγίπ να τελειώσει τη δουλειά, όπως τότε άφησαν τον Ετζεβίτ, που θέλαμε να γίνουμε «Η Κούβα της Μεσογείου». Τρομάρα μας. Κάποιοι που θα τα διαβάσουν αυτά θα πουν πως γράφω καθ’ υπερβολή. Τους απαντώ πως γράφω όσο πιο συγκρατημένα μπορώ. Από τη στιγμή που η χώρα μετά τον Χριστόφια προσπαθεί να παίξει σε οικονομία, διπλωματία και lifestyle σε επίπεδο Champions League, θα πρέπει να γνωρίζουμε πως τα λάθη πληρώνονται. Γιατί παίζεις Champions League, όταν ανταλλάζεις μπαλιές με Ευρώπη, Ισραήλ και τις τράπεζες και τα πανεπιστήμιά σου τα αγόρασαν Αμερικάνοι, ενώ οι Γάλλοι θέλουν να φτιάξουν ναυτική βάση στο Μαρί και οι Ισραηλινοί έχουν δικό τους ραντάρ στο Τρόοδος. Όταν η χώρα προχώρησε προς μια κατεύθυνση και οι λογιστές της την τραβούν να πάει στην αντίθετη, ή θα τους κόψουμε τα χέρια ή θα μας πάρουν μαζί τους. Στη λάσπη με τις κατούρες.

Δημήτρης Λοττίδης 
demetris@sppmedia.com  
Twitter: @dlottides