Αφροδίτη Δερματά
«Aυτή»…είναι «εγώ». Την ακούω να μου μιλάει και σκιρτάει η καρδιά μου. Οι εκφράσεις της, ο άρτιος λόγος της ο οποίος κάθε μέρα βελτιώνεται όλο και πιο πολύ, με κάνουν να νιώθω υπερήφανη. Έχει άποψη, έχει προσωπικότητα και έχει και εμένα δίπλα της πάντα διακριτικά, πάντα τόσο όσο. Σαν τότε που μάθαινε να περπατάει και εγώ την ακολουθούσα σιωπηλά για να αποτρέψω κάποιο άσχημο χτύπημα. Τόσο όσο να μπορεί να τα καταφέρει μόνη της και τα καταφέρνει γιατί έχει πείσμα όπως είχα κι εγώ. Είναι να μην βάλει κάτι στο μυαλό της . Ξέρει να επιβιώνει, ξέρει να ζει και παράλληλα ξέρει ήδη ότι είναι καλή η φασαρία, η πολυκοσμία και η περιπέτεια, αλλά δεν συγκρίνονται με ένα καφέ στην Πανεπιστημίου και ένα καλό βιβλίο και αυτό με κάνει να γελάω συνωμοτικά.
Στα τέσσερα της ήξερε ήδη το αλφάβητο, εκείνο το καλοκαίρι, καθίσαμε σε ένα κοντό παιδικό ξύλινο τραπεζάκι και της εξήγησα ότι αν ενώσεις τα γράμματα σχηματίζουν λέξεις. Έπιασε χωρίς καμία δυσκολία το κόλπο και σε ένα μήνα ήξερε να διαβάζει. Ύστερα στα έξι της ξεκίνησε να μαθαίνει μόνη της αγγλικά και μέσα σε τρια χρόνια διάβαζε αγγλικά βιβλία και έβλεπε ταινίες χωρίς υπότιτλους. Μετά από δυο χρόνια ζήτησε να ξεκινήσει Ισπανικά και ύστερα Ρωσικά. Όταν ήθελε να μάθει μια ξένη γλώσσα την έβαζε μέσα στην καθημερινότητα της. Προσπαθούσε να έχει τριβή με κάθε τρόπο. Η προφορά της, άψογη. Σε αντίθεση με εμένα που είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως και προφοράς.
«Ο Μπόντο άνοιξε το πρώτο παραθυράκι του Δεκέμβρη»..έτσι ξεκινούσε το αγαπημένο της Χριστουγεννιάτικο βιβλίο και ήταν ένα παιδί που ήθελε κι άλλο ένα και άλλο ένα και άλλο ένα παραμύθι κάθε βράδυ. Και νύσταζα αλλά λάτρευα να τις αγοράζω παραμύθια κάθε εβδομάδα και να τις διαβάζω αμέτρητα κάθε βράδυ. Καμιά φορά όταν είχα κέφι άλλαζα τις λέξεις να φαίνονται πιο αστείες κι αυτή γελούσε κελαριστά.
Έζησε μια εφηβεία δύσκολη, με θυμό, εντάσεις, παρεκκλίσεις. Με κρατούσε μακριά και όταν έρχονταν τα δύσκολα με φώναζε κοντά της. Να μιλήσουμε να την στηρίξω να την τραβήξω με τρόπο σε εκείνο τον δρόμο που οδηγούσε κάπου.
Ευγενική, κοινωνική, μοναδική, ώριμη αλλά και δύσκολη όπως οφείλουν να είναι οι άνθρωποι που έχουν έντονη προσωπικότητα και όπως επιτάσσει η έπαρση της νεανικότητας.
Έχω τρεις μήνες να την δω. Μου λείπει. Μετράμε μέρες. Ένας μήνας και δέκα μέρες, ένας μήνας και εννιά μέχρι τα Χριστούγεννα. «Τι θες να σου μαγειρέψω;» «Γιουβαρλάκια…». Ίδια γούστα και στο φαγητό. Το αγαπημένο μας φαΐ. Θα ήθελα να μπορέσω να τα φτιάχνω ένα- ένα από τώρα για να την νιώθω κάθε μέρα και πιο κοντά.
Ένας μήνας και 8 μέρες…Για να την συναντήσω. «Αυτή» είναι «εγώ» σε εξελιγμένη έκδοση.
Αυτή είναι η υπέροχη κόρη μου
