Αφροδίτη Δερματά
Στην εφηβεία οι παραξενιές μου είχαν χτυπήσει κόκκινο. Με ενοχλούσαν πολλά και διάφορα στην καθημερινότητα μου και γενικά μέχρι να φτάσω τα 15 βασανιζόμουν με αρκετές ασήμαντες λεπτομέρειες που αφορούσαν γενικά την υπόσταση μου σε αυτόν εδώ τον κόσμο. Για παράδειγμα προσπαθούσα διακαώς να αγοράζω ρούχα τα οποία να είναι γνωστές μάρκες. Πίστευα ότι αξίζει μόνο όποιος φοράει ρούχα ακριβά και γνωστά. Έκανα τα αδύνατα δυνατά να στριμωχτώ σε αυτό το καλούπι. Το κακό ήταν ότι δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξω τα ακριβά μου γούστα, οπότε με θυμάμαι μονίμως να φοράω ένα μπλε φουτερ Levis το οποίο άλλαζα με ένα λευκό Fruit of the loom. Έπλενα το ένα και φορούσα το άλλο. Τον χειμώνα υπήρχε φορές που τα φορούσα μισοβρεγμένα. Το λεγόμενο πλύνε-βάλε. Επίσης προτιμούσα να έχω ένα ζευγάρι παπούτσια ακριβά και της μόδας και να τα φοράω συνέχεια παρά να έχω πολλά και φθηνά. Οι τρίπατες μου οι βέρμαχτ πρωταγωνιστούσαν στις ενδυματολογικές μου προτιμήσεις χειμώνα καλοκαίρι και ήμουν ικανή να τις φοράω μέχρι και την ώρα της γυμναστικής. Είχαν συνηθίσει τόσο οι πατούσες μου στο άβολο τους περιβάλλον στο οποίο τις υποχρέωνα να υπάρχουν, που κατάφερνα να κάνω χιλιόμετρα αδιαμαρτύρητα φορώντας τες.
Άλλη μια παραξενιά που είχα στην εφηβεία ήταν ότι δεν ήθελα να μου μιλάει μπροστά στους συμμαθητές μου κανένας συγγενείς. Το θεωρούσα εξαιρετικά ντροπιαστικό και απαρνιόμουν τα αδέρφια μου που ήταν αρκετά μικρότερα κάνοντας ότι δεν τα γνωρίζω, όταν βρισκόμουν με κόσμο. Προσπαθούσα να δώσω μια αίσθηση ότι δεν είχα οικογένεια. Δεν ήθελα να με βλέπουν οι συμμαθητές μου στο αυτοκίνητο του πατέρα μου, δεν ήθελα να έχουν καμία πρόσβαση στην οικογενειακή μου ζωή, ήθελα να δίνω την εντύπωση ότι φύτρωσα ξαφνικά, το έπαιζα ανεξάρτητη, αυτόνομη και ωραία. Επίσης προτιμούσα να μην φάω τίποτα από το να πάρω τοστ τυλιγμένο στο αλουμινόχαρτο και να δουν στο σχολείο ότι τρώω φαγητό σπιτικό. Αυτά και άλλα πολλά περίεργα εμφανίστηκαν στην εφηβεία μου και έκαναν δύσκολη την ζωή των κοντινών μου ανθρώπων. Επειδή όμως όλα είναι δανεικά ήγγικεν η στιγμή που το πλήρωσα με το ίδιο νόμισμα όταν τα δικά μου παιδιά έφτασαν στην εφηβεία.
Ήρθε λοιπόν η ώρα που πήγαινα την κόρη μου σχολείο και φώναζε σε έξαλλη κατάσταση να παρκάρω μακριά ώστε να μην μας δουν οι συμμαθητές της. Λες και είχαμε κάποια παραμόρφωση που θα μπορούσε να τους τρομάξει. Την θυμάμαι να λέω κάποιο αστείο στις φίλες της και να με κοιτάει δολοφονικά με ύφος «πάλι με έκανες ρεζίλι θα σε κανονίσω στο σπίτι» . Ήρθε η ώρα που ξοδέψαμε μια περιουσία στα Van, γιατί ήταν πολύ της μοδός διότι δε νοείτο να φορέσουν άλλη κάλτσα, άλλο παπούτσι και άλλο μπλουζάκι. Ήρθε η ώρα που ντρεπόταν που έχει μικρό αδερφό και αποποιήθηκε την συγγένεια. Και το πιο σημαντικό ήρθε η ώρα που με 0 βαθμούς κελσίου , με χιόνι και βροχή και τα δυο μου παιδιά δεν καταδέχονταν με τίποτα να βάλουν μπουφάν στο σχολείο. «Λογικό» αν το σκεφτείς…Τα χοντρομπουφάν τους χαλούσαν το ίματζ. Τα άφηνα στο σχολείο και τα έβλεπα να βγαίνουν έξω από το αυτοκίνητο και να απομακρύνονται κορδωτά με ένα απλό φούτερ μέσα στο καταχείμωνο και πονούσε η ψυχή μου… Όταν κοιτούσα τριγύρω διαπίστωνα ότι κανένα παιδί από 11 χρονών και πάνω δεν φορούσε μπουφάν. Λες και υπήρχε ένας άγραφος νόμος στο σχολείο όπου έλεγε «Από τα 11 μέχρι τα 15 απαγορεύονται αυστηρώς τα μπουφάν». Όταν αρρώσταιναν έβγαινα στην επίθεση και άρχιζα τα γνωστά κηρύγματα του τύπου « ε βέβαια, πώς να μην αρρωστήσεις, αφού πας ξεβράκωτος/η σχολείο, τι παράνοια είναι αυτή, άμα σε ξαναδώ χωρίς μπουφάν θα γίνει χαμός κτλ.». Αυτά μόλις γίνονταν καλά προσποιούνταν ότι συμβιβάζονταν, τα φορούσαν βγαίνοντας από το αυτοκίνητο και μέχρι να μπουν στην πόρτα του σχολείου τα μπουφάν βρίσκονταν στα χέρια τους.
Σε αυτή την περίοδο λοιπόν που οι ορμόνες στήνουν τρελό χορό και που ο παραλογισμός χτυπάει κόκκινο αντιμετωπίζοντας μια τρίτη εφηβεία- αν υπολογίσω και την δικιά μου – έχοντας αποκτήσει αρκετή εμπειρία, έχω να πω ότι το μόνο που χρειάζεται είναι υπομονή και κατανόηση. Τα παιδιά στην εφηβεία παλεύουν να ενταχθούν στον κόσμο των μεγάλων και γενικά να γίνουν αποδεκτά με κάθε τρόπο και πολλές φορές αυτό είναι δυσνόητο και εξαιρετικά δύσκολο και για τα ίδια. Πλέον όταν βλέπω μέσα στο καταχείμωνο έφηβους να μην φοράνε μπουφάν, ξέρω ότι υπάρχει ένας κρυφός άγραφος νόμος στα σχολεία που το απαγορεύει. Αν πας κόντρα σε αυτό τον νόμο τότε το σύστημα σε πετάει εκτός. Το θέμα είναι να δώσουμε τα εφόδια ούτως ώστε να καταλάβουν κάποια στιγμή, όταν ο τρελός χορός των ορμονών σταματήσει, ότι δεν πειράζει να σε πετάει έξω το σύστημα και ότι δεν χρειάζεται να αρέσουμε σε όλους, είναι υπεραρκετό να αρέσουμε σε εμάς και να ξέρουμε να φροντίζουμε και να ζεσταίνουμε τους εαυτούς μας.
ΥΓ. Αν τα έφηβα παιδιά σας αρνούνται να φορέσουν μπουφάν, να ξέρετε ότι δεν είσαστε οι μόνοι που καλείστε να αντιμετωπίσετε αυτή την μάστιγα.
