Αφροδίτη Δερματά
Είναι Δεκέμβρης, κάνει κρύο, φτάνουμε στο ξύλινο σπιτάκι στο δάσος κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο και ακούμε από μακριά τους ήχους του ποταμού. Μας υποδέχονται δυο νεαροί, μας κερνάνε ζεστό τσάι και αφού το πιούμε μας συνοδεύουν στην αποθήκη να διαλέξουμε την στολή μας. Φοράμε την όχι και τόσο κολακευτική μαύρη ισοθερμική στολή, σηκώνουμε την τεράστια φουσκωτή βάρκα μας και κατηφορίζουμε προς το ποτάμι. Το νερό είναι ορμητικό και κάνει κρύο. Αναρωτιέμαι πως θα τα καταφέρουμε να μπούμε μέσα χωρίς να βραχούμε. Μου φαίνεται ακατόρθωτο. Αγχώνομαι. Βάζουμε την βάρκα στο νερό, ο «αρχηγός» της ομάδας μας δίνει τις οδηγίες του και ξεκινάμε. Τα ορμητικά νερά μας κατευθύνουν και εμείς κυλάμε αρμονικά με την ροή του ποταμού. Κάπου-κάπου έχουμε το νου μας να αποφεύγουμε τα βράχια που είναι μέσα στο νερό, άλλες φορές σκύβουμε για να αποφύγουμε κλαδιά που βρίσκονται από πάνω μας, άλλοτε πρέπει να «φρενάρουμε» ή να πάρουμε άλλη κατεύθυνση κάνοντας συντονισμένα ανάποδα κουπί, κι άλλες πρέπει να ξαπλώσουμε προς τα πίσω ούτως ώστε να μπορούμε να περνάμε τους μικρούς καταρράκτες ασφαλείς χωρίς να τουμπάρει η βάρκα. Έρχονται οι στιγμές που τα νερά ηρεμούν, κοιτάμε γύρω μας την μαγεία του τοπίου και απολαμβάνουμε το ταξίδι. Έγινε αυτό που φοβόμουν, είμαι βρεγμένη και κρυώνω, είμαι και λίγο άρρωστη και φοβάμαι μην γίνω χειρότερα. Ωστόσο το κρύο είναι υποφερτό. Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Ο καθοδηγητής μας προετοιμάζει για την μεγάλη στιγμή. Αν τουμπάρει η βάρκα θα πρέπει να ξέρουμε που θα κατευθυνθούμε κολυμπώντας. Σταματάμε σε μια άκρη του ποταμού, σκαρφαλώνουμε σε έναν βράχο και πηδάμε μέσα στο νερό. Υπό την επιτήρηση του «αρχηγού» αφηνόμαστε στο ρέμα προσπαθώντας παράλληλα να σωθούμε εντοπίζοντας λιμνάζοντα νερά. Μόλις τα καταφέρουμε όλοι, μας ανακοινώνει ότι είμαστε πλέον έτοιμοι να επιβιώσουμε σε περίπτωση ανατροπής της βάρκας . Στα μισά της διαδρομής κάνουμε άκρη σε μια μικρή ακτή, αράζουμε την βάρκα και ξαπλώνουμε στον ήλιο ενώ ο «αρχηγός» μας προσφέρει ζεστό τσάι και μπισκότα. Ξεκουραζόμαστε και ξαναμπαίνουμε στην βάρκα. Μετά από λίγη ώρα η διαδρομή φτάνει στο τέλος της.
Eίναι Παρασκευή πρωί, έχουν περάσει αρκετά χρόνια από εκείνον τον Δεκέμβρη. Ανοίγω το ινσταγκράμ μου και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι ένα βίντεο από την Trekkinghellas. Η βάρκα παρασύρεται από την ορμή του ποταμού και νιώθω την αδρεναλίνη να με κατακλύζει. Ζηλεύω κάπως μιας και η Αρκαδία μου πέφτει λίγο μακριά πλέον και είναι δύσκολο να ξαναζήσω μια τέτοια εμπειρία. Εντούτοις βλέποντας το βίντεο ξαναζώ το σκηνικό από την αρχή. Θυμάμαι το κρύο και την βρεγμένη μου στολή και διαπιστώνω ότι αν δε βραχείς δεν απολαμβάνεις το rafting όπως αν δεν πληγωθείς και αν δεν πληγώσεις δεν ζεις. Έχεις την επιλογή να μην εμπλακείς σε όλο αυτό, να κάτσεις ήρεμα στεγνός σε μια άκρη και να παρακολουθείς τις φουσκωτές βάρκες να περνούν, να ακούς τις φωνές των ανθρώπων που τις οδηγούν, να φανταστείς την αγωνία τους και την αδρεναλίνη τους, αλλά δεν θα μπορέσεις ποτέ να νιώσεις την ένταση ή τα συναισθήματα τους. Έτσι ακριβώς γίνεται και με την ζωή, μπορείς να κάτσεις σε μια άκρη φρόνιμος, να την παρακολουθείς να συμβαίνει, να μην εμπλακείς, να μην ρισκάρεις και κάπως έτσι να χάσεις την ουσία της. Η αδράνεια σε κρατάει ασφαλή, αν όμως θες να ζήσεις το ταξίδι, πρέπει να μπεις στην βάρκα ξέροντας ότι θα βραχείς, γνωρίζοντας ότι υπάρχει ενδεχόμενο να αναποδογυρίσει, ότι θα κουραστείς, ότι είσαι έτοιμος να πληρώσεις τίμημα του. Το παγωμένο καθαρό οξυγόνο που θα γεμίσει τους πνεύμονες σου εκείνα τα δευτερόλεπτα πριν βουτήξεις από τον βράχο στα κρύα νερά του ποταμού εμπεριέχει όλα τα συστατικά που θα σε κάνουν να νιώθεις ΖΩΝΤΑΝΟΣ. Σήκω λοιπόν από το παγκάκι και βούτα στον ποταμό. Ο Δεκέμβρης είναι απλά μια δικαιολογία.
View this post on Instagram
