Δημήτρης Λοττίδης
Αυτό που λέμε ως κλισέ «είμαστε περήφανος λαός» ισχύει; Με απασχολεί πολύ τελευταία αυτό το εν μέρει φιλοσοφικό, εν μέρει πραγματιστικό ερώτημα. Η περηφάνια μας είναι αλήθεια πως ποτέ δεν χτίστηκε εσωτερικά. Δεν νιώθουμε, δηλαδή, ένα ρίγος με το άκουσμα του εθνικού ύμνου ή με τον κυματισμό της κυπριακής σημαίας. Το 1960, όταν με έξωθεν εντολές και εγγυήτριες δυνάμεις (πόσο αλλόκοτο ακούγεται αυτό το 2021) δημιουργήθηκε το κράτος μας, από τότε η πραγματική μας ανεξαρτησία δεν κατακτήθηκε ποτέ. Από τη μια η εισβολή και κατοχή του 1974, από την άλλη η οικονομική καταστροφή το 2013, πλήγωσαν πολύ την εμπιστοσύνη των Κυπρίων στον τόπο τους.
Όλες οι χώρες, όμως, έχουν τις κακές τους στιγμές. Η Ελλάδα βρισκόταν για μια δεκαετία σε πλήρη διεθνή ανυποληψία, η Γερμανία κάθε λίγα χρόνια κλονίζεται από σκάνδαλα, χρηματισμούς και σεξ στην πολιτική, η Γαλλία έβαλε έναν πρώην πρόεδρό της στη φυλακή πρόσφατα, ενώ η Ιταλία στον βορρά διοικείται από τρεις οικογένειες και στον νότο από τη Μαφία. Όλοι, ωστόσο, οι πιο πάνω λαοί είναι περήφανοι, έχουν το μέγεθος αλλά και την αυτοπεποίθηση πως η χώρα τους είναι πάνω από τις σκοτεινές της στιγμές.
Γιατί, όμως, εμείς δεν είμαστε έτσι; Εδώ και έναν χρόνο σε όποια συζήτηση έχω με σοβαρά πρόσωπα της κυπριακής κοινωνίας, ένας πεσιμισμός είναι διάχυτος. Μια ντροπή και απόγνωση για την εικόνα μας ως χώρας προς τα έξω. Το Al Jazeera με τα περιβόητά του βίντεο μάς έριξε στον πάτο της ανυποληψίας. Ανυποληψία πρώτα απ’ όλα για τους ίδιους τους εαυτούς μας και αυτό το αντιλαμβάνεσαι ως δεδομένο καθημερινά. Η χώρα ευημερεί οικονομικά αλλά καταρρέει ψυχολογικά. Φταίει το μικρό μας μέγεθος, φταίει που είμαστε μια νεαρή, ελεύθερη(;) δημοκρατία με δομές ακόμη υπό διαμόρφωση. Φταίει, όμως, κυρίως που τρεις συνεχόμενοι πρόεδροι δεν είχαν ως προτεραιότητά τους τη διεθνή εικόνα της χώρας. Το αντίθετο μάλιστα, τη θυσίαζαν για να χαϊδέψουν τα αφτιά στο εσωτερικό ή ακόμη και για πενταροδεκάρες οικονομικής ανάπτυξης συγκριτικά με την αξία της εικόνας της χώρας.
Ζούμε σε μια χώρα που βρίσκεται στο ντιβάνι ενώ θα έπρεπε να ήταν περήφανη για τη διαχείριση της πανδημίας, για τα πανεπιστήμιά της, για την προκοπή των ανθρώπων της στο εξωτερικό, για την ποιότητα ζωής της, για τις υποδομές της ως χώρας, για το χαμηλό επίπεδο φτώχιας. Το ζητούμενο για το μέλλον μας πλέον είναι να χτιστεί η εικόνα της χώρας ως μιας σύγχρονης, έντιμης οντότητας που, αναγνωρίζοντας το μέγεθός της, θέλει να είναι περήφανη και σοβαρή στο διεθνές προσκήνιο. Γιατί την περηφάνια μας την πήραν, το φιλότιμο όμως ξεχειλίζει σε κάθε Κύπριο.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
