Αφροδίτη Δερματά
«Άσε τις δουλειές και έλα να συζητήσουμε λίγο» μου φωνάζει από το σαλόνι. Αφήνω το τελευταίο πιάτο να στεγνώσει, σκουπίζω τα χέρια μου βιαστικά, μπαίνω στο σαλόνι και στρογγυλοκάθομαι στο πάτωμα πάνω στο χαλί. Το δωμάτιο είναι γεμάτο καπνό. Αυτή είναι μισοξαπλωμένη στον καναπέ, τυλιγμένη με τις κουβέρτες. Ανάβει ακόμα ένα τσιγάρο. Της κάνω παρατήρηση που καπνίζει συνεχώς. Θυμάμαι όταν κάπνιζα που η γιαγιά και η μητέρα μου μου γκρίνιαζαν όποτε άναβα τσιγάρο κι εγώ θύμωνα. Τώρα που το έκοψα κάνω τα ίδια. Συζητάμε περί ανέμων και υδάτων. Ξέρω ότι ο χρόνος μας τελειώνει και νιώθω μια υπόκωφη θλίψη να με κατακλύζει. «Θα σου βάλω ένα τραγούδι που μου αρέσει πολύ» μου λέει και βάζει στο laptop την «Αλεξάνδρεια» της Πρωτοψάλτη. « Άκου το βαλσάκι που ακούγεται στο βάθος, άκου ωραία μουσική» σιγοτραγουδάει. Έχει ωραία φωνή… Μου προτείνει να παραγγείλουμε καφέ, συμφωνώ και προσθέτω και δυο cookies στην παραγγελία. Κοιτάω το γλυκό της πρόσωπο και πάω χρόνια πίσω. Είναι πέντε χρονών, καθόμαστε στο ξύλινο τραπεζάκι στο δωμάτιο της και ζωγραφίζουμε. Πάλι νιώθω ότι ο χρόνος μετράει αντίστροφα και πάλι νιώθω τη θλίψη να με κατακλύζει. Είναι οι τελευταίες μέρες που είμαστε εγώ και αυτή, οι δυο μας… από μέρα σε μέρα η σχέση μας θα αλλάξει μορφή, ένα νέο μέλος πρόκειται να έρθει στην οικογένεια και να μπει ανάμεσα μας. «Πως γίνεται να αγαπήσω άλλο πλάσμα όπως αγαπάω αυτήν…;» αναρωτιέμαι. Τελικά έγινε, και να αγαπήσω άλλο πλάσμα όπως αυτήν και να μπει ανάμεσα μας. Άλλαξε πάλι η εικόνα της σχέση μας. Μετά, μαζί με την προεφηβεία ήρθε η αμφισβήτηση, μετά ήρθαν οι θυμοί, μετά οι τσακωμοί και τώρα είναι σαν ξαφνικά πάλι όλα να μεταβλήθηκαν, λες και η σχέση μας πέρασε δοκιμασίες και τελικά ωρίμασε.
Σχεδόν δεκαεννέα χρόνια μετά από την πρώτη μας συνάντηση, εγώ κι αυτή εδώ σε ένα χαλί να μετράμε στιγμές πριν από τον αποχωρισμό. «Θα σου βάλω κι εγώ ένα τραγούδι» της λέω «και σου το αφιερώνω».
«Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις
θα ‘μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις
Μετά θα φεύγω πάλι να μ’ επιθυμείς
Δε θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο
ένα φτερό γυπαετού θα έχω λοφίο
στη λεγεώνα της πιο ένδοξης τιμής
Άρτεμις θεά των κοριτσιών
φόβιζε με μ’ ασημένιο τόξο
απ’ τις ψευτονίκες των ανδρών
και από τη θλίψη που ‘χουν να ‘μαι απ έξω»
ακούγεται η ιδιαίτερη, ροκ φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου . Ο Βασίλης πάντα έχει έναν μαγικό τρόπο να μας φέρνει κοντά….
Δακρύζουμε κι οι δυο συγκινημένες. Την κοιτάω με λατρεία και βλέπω στο βλέμμα της μια μικρή επαναστάτρια Άρτεμη. Βλέπω στο βλέμμα της εμένα πριν από 24 χρόνια.
Εύχομαι να γίνει ένα ελεύθερο, ευτυχισμένο πλάσμα. Εύχομαι να είναι τυχερή! Εύχομαι να αγαπηθεί και να αγαπήσει πολύ. Εύχομαι να ταξιδέψει, να διαβάσει, να βρει την σοφία στη ζωή της. Εύχομαι να βρει τον δρόμο της και να είναι καλά.
Το βράδυ ξαπλώνουμε αγκαλιά. Ξημερώματα ταξιδεύω. Κρυώνω της λέω. Σηκώνεται και μου φέρνει κουβέρτα και θερμοφόρα. Το ξυπνητήρι χτυπάει χαράματα. Έχει ήδη ξυπνήσει γιατί ανησυχεί μην με πάρει ο ύπνος και χάσω την πτήση. Σηκώνομαι, ετοιμάζομαι. Επιστρέφω στο κρεβάτι, της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο. «Σ αγαπώ, θα μου λείψεις πολύ, υπέροχη κόρη μου».
