Αφροδίτη Δερματά
Ανοίγει την εξώπορτα του σπιτιού του, το σακίδιο στην πλάτη του τον βαραίνει. Η μάνα του τον κοιτάει περήφανη. Με ένα χαρτομάντηλο σκουπίζει τα δάκρυα της. Πότε τον είχε μωρό στην αγκαλιά της και για πότε έγινε ολόκληρος άντρας και τώρα τον ξεπροβοδίζει για να πάει να σπουδάσει… Κοιτάει το γιουδάκι της και νιώθει όπως πάντα να την ζεσταίνει το γλυκό χαμόγελο του. Τον φιλάει σταυρωτά και καθώς γυρίζει την πλάτη του και απομακρύνεται τον σταυρώνει και προσεύχεται ο Θεός να τον έχει καλά. Ο πατέρας του τον ακολουθεί, κουβαλάει και αυτός μια βαλίτσα. Θα τον συνοδεύσει μέχρι την πλατεία του χωριού να πάρει το λεωφορείο. Πατέρας και γιος περπατάνε πλάι-πλάι αμίλητοι. Πρώτη φορά αποχωρίζεται το παιδί του από τότε που γεννήθηκε. Είναι συγκινημένος αλλά δεν το δείχνει. Φτάνουν στην στάση. Παρά το γεγονός ότι κοντεύουν τέλη Σεπτέμβρη, κάνει ζέστη και τα τζιτζίκια συνεχίζουν ακόμα το τραγούδι τους. Μετά από πέντε λεπτά το λεωφορείο φτάνει. Ο πατέρας του τον κοιτάζει κατάματα με το σκληρό γαλάζιο βλέμμα του, τον χτυπάει στον ώμο ενθαρρυντικά . «Να είσαι τίμιος, να είσαι ηθικός, να εννοείς όσα λες να τιμάς τις αξίες σου» . Αυτές είναι οι τελευταίες του συμβουλές. Τον αποδεσμεύει κάνοντας του ένα νεύμα με τα μάτια δείχνοντας του την πόρτα του λεωφορείου και τον αποχαιρετά.
Μήνες μετά ο Βαγγέλης, βρίσκεται στριμωγμένος σε μια σκοτεινή ντουλάπα, προσπαθεί να ανοίξει αλλά τον έχουν κλειδώσει. Ακούει τα γέλια τους και περιμένει υπομονετικά. Δεν φωνάζει, σταματάει να αντιδρά. Δεν πρέπει να τον ακούσει η υπεύθυνη της φοιτητικής εστίας. Μπορεί να τους τιμωρήσει και μετά ποιος ξέρει τι μπορεί να κάνουν για να τον εκδικηθούν. Αφορμές ψάχνουν κάθε φορά. Μιλάει σιγανά και τους παρακαλεί να τον αφήσουν να βγει. Το χέρι του πονάει από το ξύλο που του έριξαν πριν. Η πόρτα της ντουλάπας κάθε τόσο ανοίγει, κάποιος του πετάει ένα κέρμα μέσα και τον διατάζει να τραγουδήσει. Προχθές τον είχαν δέσει σε μια καρέκλα και τον ξεφτίλιζαν πετώντας του πράγματα. Κάθε φορά που μπαίνει για μπάνιο του κλείνουν το ζεστό νερό και πριν κάποιες εβδομάδες τον είχαν κρεμάσει από το παράθυρο του δωματίου του. Κάθε πρωί που ξυπνάει ξεκινάει το μαρτύριο του και τελειώνει αργά το βράδυ. Υπομένει εδώ και μήνες στωικά τα βασανιστήρια του. Σκεφτεται τα τελευταία λόγια του πατέρα του και μειδιάζει λυπημένα. Ωραία τα είπε αλλά ξέχασε τα πιο βασικά «να είσαι σκληρός όταν πρέπει, να βάζεις όρια, να είσαι περήφανος...ΝΑ Σ' ΑΓΑΠΑΣ...»
6 Φεβρουαρίου 2015. Το κινητό του χτυπάει ασταμάτητα. Η οθόνη γράφει πάνω «Μάνα». Οι κλήσεις μένουν αναπάντητες. Το σώμα του «ξεκουράζεται» σε ένα χωράφι 1000 μέτρα μακριά από την σχολή. Επιτέλους γλύτωσε. Επιτέλους λυτρώθηκε από τον πόνο και τον εξευτελισμό.
«Μάνα είμαι καλά, μάνα δεν φοβάμαι τίποτα πια».
Πέρασαν 8 χρόνια…15 Μαρτίου του 2015 βρέθηκε νεκρός ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Σαν σήμερα 17 Μαρτίου έγινε η κηδεία του. Έχουν περάσει 8 χρόνια και παραμένω συγκλονισμένη. Γιατί άλλο να πεθάνει το παιδί σου , ξαφνικά, επειδή αρρώστησε, επειδή έγινε κάποιο ατύχημα και άλλο να στο σκοτώσουν κάποιοι λεβέντες, αφού πρώτα το έχουν βασανίσει και ξεφτιλίσει προκειμένου να διασκεδάσουν. Το γράφω και πονάω βαθιά σαν να ήταν δικό μου παιδί. Παρ’ όλο που έχουν περάσει 8 χρόνια παραμένει οδυνηρό όπως τότε που το πρωτο έμαθα. Από το πρωί που ξύπνησα προσπαθώ να ακούσω κάποιο ρεπορτάζ για να μαζέψω στοιχεία και να γράψω κάτι στην μνήμη του. Ήταν αδύνατο, καθετί που άκουγα σχετικά με τα βασανιστήρια που είχε υποστεί ήταν σαν μαχαιριά στην καρδιά. Τον κλείδωναν στην ντουλάπα, τον κρεμούσαν από τα παράθυρα, τον χτυπούσαν στα καλά καθούμενα. Νιώθω βαθιά θλίψη, αηδιάζω, κλείνω το youtube. Βλέπω την φωτογραφία του, το χαμόγελο του, τα θλιμμένα του μάτια. "Γιατί;" αναρωτιέμαι αυτό το αθώο πλάσμα να βασανίστηκε τόσο, σε τι έφταιξε; Το μόνο που κατάφερα τελικά να ακούσω ήταν μια συνέντευξη του πατέρα του. Νιώθω ότι ως γονιός έχω βαριά ευθύνη προς την κοινωνία. Εγώ πρέπει να εκπαιδεύσω το παιδί μου να μην είναι τραμπούκος. Εγώ πρέπει να το μάθω να σέβεται τους συνανθρώπους του, να προστατεύει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τους αδύναμους. Οφείλω να γίνω το παράδειγμα που θα ακολουθήσει.
Καθώς πηγαίνουμε στο σχολείο λέω στον γιο μου την ιστορία του Βαγγέλη. Είναι γεμάτος απορίες. Νιώθω ότι έχει σοκαριστεί. «Μην αφήσεις ποτέ να ξεφτιλίσουν την αξιοπρέπεια σου και κανενός άλλου… ΝΑ ΜΙΛΑΣ σ’ εμένα στους καθηγητές στην αστυνομία… απλά ΝΑ ΜΙΛΑΣ…αν μιλούσε ο Βαγγέλης θα είχε σωθεί και να σέβεσαι όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου» τον συμβουλεύω. «Εντάξει» μου λέει « Τους σιχαίνομαι αυτούς που τον σκότωσαν, αν μπορούσα θα τους έριχνα ατομική βόμβα στην αυλή του σπιτιού τους» μου δηλώνει με παιδική αφέλεια και βγαίνει από το αυτοκίνητο. Τον κοιτάω να απομακρύνεται και ξέρω πως η κουβέντα μας αυτή είναι το πιο σημαντικό μάθημα που είχε σήμερα. Πιο σημαντικό από την ιστορία, την γεωγραφία και την βιολογία που θα διδαχθεί σε ΄λίγο μεσα στην τάξη. Ίσως αν το μάθημα της ενσυναίσθησης διδασκόταν στα σχολεία δεν θα θρηνούσαμε κανένα Βαγγέλη και καμία Ελένη.
Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης (23 Μαρτίου 1995, Σέλλι Ρεθύμνου - Φεβρουάριος 2015, Ιωάννινα) ήταν Έλληνας φοιτητής κρητικής καταγωγής που φοιτούσε στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων. Εξαφανίστηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 2015 και βρέθηκε νεκρός περίπου ένα μήνα αργότερα, στις 15 Μαρτίου, με τραύματα από μαχαίρι. Στοιχεία και μαρτυρίες που βγήκαν στο φως έδειξαν ότι, ήδη πριν τον θάνατό του, υπήρξε θύμα σωματικής και λεκτικής βίας από συμφοιτητές του, και συγκεκριμένα από ομάδα συντοπιτών του με έντονη παραβατική συμπεριφορά. Πηγή: Wikipedia
