Αφροδίτη Δερματά
H γάτα μου η μαύρη, η Μπατμαν είχε χαθεί δυο μέρες. Δεν συνήθιζε να λείπει τόσο πολύ και είχα ανησυχήσει . Γενικά είναι σπιτόγατα και το μοναδικό της μέλημα καθημερινά είναι να παραμονεύει να ανοίξουμε καμιά πόρτα ώστε να τρυπώσει στο σπίτι. Την αγαπώ γιατί είναι το πιο τρυφερό πλάσμα του κόσμου. Μόλις της ανοίξω σηκώνει τα δυο πόδια ψηλά για να την πάρω αγκαλιά. Και με αγκαλιάζει κανονικά σαν άνθρωπος βάζοντας το ένα πόδι δεξιά και το άλλο αριστερά από τον λαιμό μου και κουρνιάζοντας το κεφάλι της ανάμεσα στο κεφάλι και στον ώμο μου. Είναι η καλύτερη της να την έχω αγκαλιά κρατώντας την με το αριστερό χέρι και με το δεξί να κάνω δουλειές…σαν να είναι μωρό. Όταν την έχω πάνω μου γουργουρίζει με τόση ένταση που κάποιες στιγμές της κόβεται η ανάσα από την χαρά. Παράλληλα όμως ομολογώ ότι είναι στιγμές που μου σπάει τα νεύρα διότι όποτε δεν είναι στην αγκαλιά μου, λες και το κάνει εκδικητικά, πάει και λιμάρει τα νύχια της στον ολοκαίνουργιο καναπέ μου και επιτίθεται επιδεικτικά στην άλλη γάτα μου την Τσίλη η οποία δεν θέλει πολλές κοινωνικοποιήσεις και γίνεται έξαλλη.
Τις προάλλες όταν είδα ότι δεν ερχόταν σπίτι είχα στεναχωρηθεί. Παράλληλα ένιωθα και τύψεις γιατί βιαζόμουν και δυο φορές που την βρήκα στην εξώπορτα δεν την άφησα να μπει μέσα. Για την ιστορία, την Μπάτμαν την βρήκε η κόρη μου ημερών σε έναν πεζόδρομο, μέσα σε ένα κουτί παρατημένη. Ήταν ένα χτικιάρικο μικροσκοπικό γατάκι, που έκλαιγε σε υψηλά ντεσιμπέλ, με κλειστά μάτια. Όταν την έφερε σπίτι έγινα έξαλλη. Άρχισα τα κλασσικά «Δεν με φτάνουν τα βάσανα και το τρέξιμο μου, έχουμε ήδη άλλα δυο γατιά, κι άλλα έξοδα, είναι βρέφος, λείπουμε πολλές ώρες… κτλ κτλ.» Μου υποσχέθηκε ότι θα αναλάβει το δύσκολο κομμάτι και ότι θα βάζει ξυπνητήρι και θα την ταΐζει ανά τρεις ώρες το βράδυ. Έτσι κι έγινε. Τις βραδινές βάρδιες αναλάμβανε αυτή και τις πρωινές εγώ. Το μαυρόγατο δεν χόρταινε με τίποτα έτρωγε με μανία σαν λυσσασμένο. Δεν ξέρω τι παίχτηκε εκείνες τις ώρες που την τάιζα αλλά έχω μια αίσθηση ότι η Μπάτμαν με υιοθέτησε ως μαμά της και έτσι ακριβώς μου συμπεριφέρεται τώρα δυο χρόνια μετά. Αντιδράει εντωμεταξύ περισσότερο σαν σκυλί παρά σαν γατί. Όταν είναι μέσα στο σπίτι με ακολουθεί παντού και όταν ξέρει ότι είμαι εκεί και δεν της ανοίγω περιμένει στωικά κοιτώντας με από το παράθυρο. Οριακά κουνάει και την ουρά της όταν ενθουσιάζεται. Μπάτμαν την βγάλαμε γιατί μέχρι που έμεινε έγκυος την περνούσαμε για αγόρι. Της κάναμε στείρωση και έκτρωση μαζί και επανήλθε δριμύτερη. Η θηλυκότητα της μας αποχαιρέτισε και το αγορίστικό της όνομα έμεινε για πάντα. Ήταν αργά για νέα βαφτίσια. Το περίεργο με αυτό το γατί είναι ότι δεν είναι ούτε αρσενικό ούτε θηλυκό…μοιάζει με κάτι ουδέτερο.
Πέμπτη βράδυ λοιπόν εκεί που νόμιζα ότι την είχαμε χάσει για πάντα, άνοιξα την πόρτα και εμφανίστηκε σε άθλια κατάσταση. Σύρθηκε με αργά βήματα μέχρι την κουζίνα και πήγε κατευθείαν στο μπολ με το φαΐ. Φαινόταν σοβαρά τραυματισμένη. Ήθελε δέκα λεπτά για να πάει από το ένα δωμάτιο στο άλλο, εντωμεταξύ όταν ξάπλωσα στον καναπέ, δεν προσπάθησε καν να έρθει στην αγκαλιά μου και όταν πήγα να την χαιδέψω άρχισε να μου γρυλίζει. Την έβγαλα βίντεο την έστειλα στην κτηνίατρο μου και έκρινε την κατάσταση σοβαρή. «Ή την έχουν χτυπήσει ή έχει πέσει από ύψος» μου είπε «το θετικό είναι ότι τρώει, φέρε μου την αύριο πρωί πρωί». «Σιγά μην δεν έτρωγε το λεμάρι μου» σκέφτηκα προσπαθώντας να καθησυχάσω την ανησυχία μου. Την άλλη μέρα το πρωί την πήγα στην κτηνίατρο, την εξέτασε, της έκανε μια ένεση με αντιφλεγμονώδη, της έδωσε θεραπεία με χάπια και μου είπε να την περιορίσω μέσα στο σπίτι για πέντε μέρες. Αν δεν συνερχόταν θα προχωρούσαμε με περεταίρω εξετάσεις.
Με το που φτάσαμε στο σπίτι έπεσε και κοιμήθηκε, ξυπνούσε μόνο για φαΐ και τουαλέτα, την τρίτη μέρα το βράδυ δεν ξυπνούσε ούτε και για αυτό .Σκέφτηκα ότι μάλλον ήρθε το τέλος της. Την επόμενη μέρα όμως άρχισε να συνέρχεται κάπως και την πέμπτη μέρα η παλιά ζωηρή Μπάτμαν που όλοι αγαπήσαμε, επέστρεψε. Την υποδέχτηκα με χαρά και εκτίμησα λίγο παραπάνω την παρουσία της στην ζωή μου.
Διαπιστώνω για άλλη μια φορά ότι οι γάτες έχουν κάτι μαγικό. Καταρχάς δεν είναι υπερβολή ότι είναι εφτάψυχες, δεύτερον όπου κι αν τις αφήσεις έχουν τον τρόπο να γυρνούν, ακόμα και από τον άλλο κόσμο. Τρίτον αν παρατηρήσεις αυτό το αιλουροειδές καταλαβαίνεις ότι οι κινήσεις και η συμπεριφορά τους κρύβουν όλη την σοφία της φύσης. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που έχουν γραφτεί τόσα λογοτεχνικά βιβλία γι' αυτά τα περίεργα πλάσματα.
Ζουν στο παρόν
Χαίρονται με τα απλά
Περιμένουν στωικά την ανάρρωση ξεκουράζοντας το σώμα τους.
Ξέρουν ότι οι αγκαλιές και τα χάδια είναι θεραπευτικά
Ας μάθουμε από αυτές….
Μόνος απόψε
σε αυτό το σπίτι,
μόνος με έξι γάτες
που μου λένε χωρίς προσπάθεια
όλα όσα πρέπει να ξέρω.
Αν νιώθεις άσχημα,
απλά κοίτα τις γάτες
και θα νιώσεις καλύτερα,
επειδή αυτές ξέρουν
ότι όλα είναι έτσι όπως είναι.
Δεν υπάρχει λόγος να ταράζεσαι
για τίποτα.
Απλά το ξέρουν.
Είναι λυτρωτές.
Τσαρλς Μπουκόφσκι
