Αφροδίτη Δερματά
Τον Σεπτέμβρη του 1999 έπιασα την πρώτη μου δουλειά στο διαφημιστικό τμήμα ενός μεγάλου εκδοτικού οίκου. Ήμουν μόλις 20 χρονών και παράλληλα πήγαινα στην σχολή οπότε αναγκαστικά δούλευα part time. Αγόρασα δυο κουστούμια σε αποχρώσεις του γκρι και μπήκα περήφανη στον χώρο των εκδόσεων. Όταν πέρασε ο ενθουσιασμός του καινούργιου κόσμου που ανοίχτηκε μπροστά μου, διαπίστωσα ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο αγγελικά πλασμένα όπως φαίνονται στις ταινίες. Οι Δευτέρες είχαν meetings, οικονομικούς στόχους που ΄έπρεπε να «πιαστούν» και τα απογεύματα της Κυριακής πλέον συνοδεύονταν από άγχος, έναν κόμπο στον λαιμό και πολλή μελαγχολία. Η εφημερίδα ήταν μικρή και άγνωστη και το να πουλάς διαφήμιση σε ένα έντυπο που δεν το ξέρει κανείς ήταν μεγάλος άθλος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο ψαρωμένη ήμουν όταν σήκωσα το τηλέφωνο πάρω τον πρώτο πελάτη. Τα χέρια μου έτρεμαν, η καρδιά μου κόντεψε να πεταχτεί έξω από την ταχυπαλμία και παρακαλούσα να μην απαντήσει. Μέσα στις επόμενες μέρες άρχισα να αποκτώ εμπειρία και τα πράγματα άρχισαν να μπαίνουν σε μια ροή.
«Εκεί έξω στην αγορά υπάρχει πάντα κάποιος που περιμένει να σου δώσει τα λεφτά του, για να βρεις αυτόν τον κάποιο, θα πρέπει να πάρεις πάρα μα πάρα πολλά τηλέφωνα» έλεγε ο διευθυντής. Έτσι ακριβώς γινόταν. Έπαιρνα πάνω από 40 τηλέφωνα κάθε μέρα ώστε να μπορώ να κλείνω τουλάχιστον 3 ραντεβού. Τα ραντεβού είχαν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν πελάτες. Υπήρχαν βέβαια και κάποιες φορές που είχα απίστευτη τύχη και ένα απλό τηλέφωνο και μια διαφημιστική προσφορά που έστελνα με επιστολή, έφερνε συμβόλαιο και διαφήμιση στην εταιρεία. Δούλευα με ποσοστά μόνο και έπαιρνα το 20% από κάθε συμβόλαιο. Κατάφερνα να βγάζω -αν και part time και αν και δεν είχα μεγάλους πελάτες- ένα αξιοσέβαστο μισθό κάθε μήνα. Το ότι δεν είχα καθόλου βασικό μισθό με έκανε πιο επιθετική στην πώληση. Τηλέφωνα, επιμονή, ραντεβού, επιμονή, ξανά τηλέφωνα και ένα συγκεκριμένο ποίημα που έλεγα επαναλαμβανόμενα, ήταν τα συστατικά της επιτυχίας.
Τώρα θα μου πεις γιατί τα θυμήθηκα Παρασκευή πρωί όλα αυτά… Αν και τα κίνητρα μας δεν ήταν τα ίδια, μου τα θύμισε το Viral των ημερών και τα ηχητικά μηνύματα του Σταύρου. Η τακτική στις πωλήσεις που ακολουθούσαμε στην εν λόγω δουλειά εκείνα τα χρόνια έμοιαζε κατά κάποιο τρόπο με τα ηχητικά πεσίματα και την τακτική που ακολουθούσε ο Σταύρος. Επιμονή, υπομονή, ένα συγκεκριμένο «ποιηματάκι» στο repeat, επιθετική πώληση και όποιος κάτσει. Δεν ξέρουμε αν τελικά φάνηκε ποτέ τυχερός και του «έκατσε» καμιά κοπέλα, αυτό που ξέρουμε ότι ο τύπος είναι σίγουρα για δέσιμο . Επίσης ξέρουμε ότι καλυμμένοι με τον θεωρητικά αόρατο μανδύα των social media, πολλοί εκεί έξω προσπαθούν να ρίξουν το γκομενάκι ή να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους ορέξεις πίσω από μια οθόνη εκ του ασφαλούς. Πλέον πολλά έχουν δει τα μάτια μας και όλα μας φέρνουν τρόμο. Απανωτά, αναπάντητα επίμονα «Τι κάνεις;» απανωτά, αναπάντητα επίμονα «Υασο κόκλα», dickpics ηχομηνύματα, κλήσεις σε απίθανες ώρες, είναι μόνο μερικοί από τους creepy τρόπους που προσπαθούν κάποιοι να εισβάλουν στην ζωή σου. Το κακό δεν είναι το να φλερτάρεις στα σόσιαλ, το κακό είναι να μην σέβεσαι το άτομο που έχεις στην απέναντι οθόνη. Να μην σε νοιάζει ότι σε αγνοεί, να συνεχίζεις να στέλνεις ενώ δεν φαίνεται διαθέσιμο, πιστεύοντας ότι έτσι θα πάρεις το πολυπόθητο "ναι". Όχι, ο επιμένων δεν νικά σε αυτή την περίπτωση. Ο επιμένων γελοιοποιείται, κουράζει, γίνεται viral και ξεφτιλίζεται.
Και γιατί πιστεύω ότι δεν είναι και τόσο για γέλια η περίπτωση του Σταύρου;
Διότι ένας «γυπαετός» τύπου Σταύρος που επιμένει τόσο στα μηνύματα και δεν δέχεται το «Όχι» στο πλαίσιο μιας διαδικτυακής συνομιλίας δεν θέλουμε να ξέρουμε που μπορεί να φτάσει από κοντά.
Διότι δεν ξέρουμε κατά πόσο ο χειριστικότατος Σταύρος έστελνε και σε ανήλικα κοριτσάκια τα οποία επηρεασμένα από την ανασφάλεια της εφηβείας κολακεύτηκαν και ανταποκρίθηκαν.
Διότι μέσα στον καταιγισμό των μηνυμάτων στοχοποιεί μια συγκεκριμένη κοπέλα ως πρώην του η οποία είναι ηθοποιός και ήδη διαπομπεύεται σε κάποια ηλεκτρονικά μέσα.
Και για να μη νομίζεται ότι είναι μόνο τοπικά τα εν λόγω φαινόμενα, να σας πω ότι στην Ιταλία πριν λίγο καιρό ξεκίνησε μια πρωτοβουλία με το Hashtag #EioTiPubblico. Σημαίνει «Με ενοχλείς» «Με προσβάλλεις και εγώ σε ξεμπροστιάζω και φέρνω στην δημοσιότητα τα μηνύματα σου». Μάλιστα το εν λόγω κίνημα έχει και πολιτική υποστήριξη. Την ιδέα και εν συνεχεία το κίνημα τα άφησε παρακαταθήκη στις Ιταλίδες η πρώην πρόεδρος της ιταλικής Βουλής, Λάουρα Μπολντρίνι. Η ιδέα έλεγε ότι όταν μία γυναίκα λαμβάνει ένα χυδαίο, σεξιστικό ή παρενοχλητικό μήνυμα αυτό που μπορεί να κάνει να κάνει είναι να δημοσιεύσει ό,τι έλαβε (είτε επρόκειτο για σχόλιο παρενόχλησης ή ρητορικής μίσους είτε για υβριστικό σχόλιο, και πάει λέγοντας).
Ας γίνει λοιπόν ο Σταύρος μια αφορμή να ξεκινήσει αυτό το κίνημα παντού ώστε να προστατευτούμε από όλα τα αυτά τα μηνύματα που διεισδύουν με θράσος και χωρίς κανένα φιλτράρισμα ή δεύτερη σκέψη στα social μας.
Κλείνοντας λοιπόν θα ήθελα να πω ότι δεν είναι όλα φλερτ, όταν κάτι γίνεται επαναλαμβανόμενα χωρίς ανταπόκριση είναι ενόχληση. Επίσης να θυμίσω ξανά ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν με τη συναίνεση. Αν δεν υπάρχει συναίνεση απλά ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΑΣ και αυτό λέγεται ανθρωπιά και ευγένεια.
ΥΓ. Συνήθως μηνύματα τέτοιου τύπου τα στέλνω και τα σχολιάζω με τις φίλες μου. Πλέον υπόσχομαι ότι θα ποστάρονται κανονικά και θα έχουν το hashtag #με ενοχλείς
