Αφροδίτη Δερματά
Οι πρώτες μέρες της Άνοιξης είναι οξύμωρες. Τα όσα τραγικά συμβαίνουν, ο πόνος και το σοκ που κατακλύζει την ατμόσφαιρα έρχονται σε κόντρα με τις μαργαρίτες που άνθισαν, με τις γλυκές νύχτες στην βεράντα, με τις μυρωδιές και το αίσθημα τις ελπίδας που είθισται να φέρνει η άνοιξη. Ο κόσμος αποσβολωμένος βλέπει από προχθές τα συντρίμμια ενός τρένου στις οθόνες του. Νέες ψυχές που έμειναν στα μισά της διαδρομής. Προσπαθώ να μην αφήσω τον εαυτό μου να μπει μέσα σε όλο αυτό, δεν το αντέχω. Δακρύζω και σκρολάρω. Δεν θέλω να με διαπεράσει αυτός ο πόνος. Δεν τον κοιτάω κατ΄άματα, τον κοιτάω γενικά και μετά κοιτάω αλλού, εστιάζω στα ανοιξιάτικα χρώματα της φύσης, παίρνω ανάσες, στρέφω το βλέμμα μου ξανά σε αυτόν, μουδιάζω και πάλι από την αρχή.
Τελευταία διαπίστωσα ότι η Ιστορία έχει ψυχοθεραπευτικές ιδιότητες. Ανακάλυψα την ιστορικό Μαρία Ευθυμίου. Ο τρόπος που μιλάει, ο τρόπος που μοιράζεται τις γνώσεις της με το κοινό έχει κάτι το μαγικό. Μιλάει χαμογελώντας, το γέλιο της είναι κελαριστό και η φωνή της είναι σαν αισιόδοξο κελάηδισμα μέσα στον μουντό περίγυρο. Βάζω ακουστικά στα αυτιά, πατάω play στο podcast της Ευθυμίου και ξεκινάω να τρέχω. Η φωνή της με ηρεμεί, πιάνω ρυθμό και η όλη διαδικασία γίνεται πλέον διαλογιστική. Τρέχω μακριά απ’ όλα, διασχίζοντας την άνοιξη. Δεξιά και αριστερά τα χωράφια, οι αυλές, τα δέντρα είναι όλα ανθισμένα. Τα προσπερνάω, καλημερίζω κόσμο, κοιτάω τα βήματα μου στα πλακάκια του πεζόδρομου και ακούω... Σκέφτομαι ότι νομίζουμε ότι όλα είναι τακτοποιημένα αλλά στην ουσία είμαστε απλά τακτοποιημένοι σε μια γωνιά του χάους, είμαστε ένα με αυτό. Ωστόσο αρνούμαστε να το παραδεχτούμε και να αφεθούμε. Καθώς τρέχω ιδρώνω και ακόμα και αυτό νιώθω ότι λειτουργεί σαν κάθαρση. Γίνονται ατμός οι τοξίνες της ψυχής. Η φωνή της Ευθυμίου με πάει αλλού. Ακούω κουβέντες σωστές. Αυτό θα γράψω σήμερα σκέφτομαι. Αυτό μπορεί να βάλει σε τάξη το μέσα μας και να «στριμώξει» στην γωνία την ματαιότητα και την αδικία που νιώθουμε αυτές τις μέρες. Απομαγνητοφωνώ απόσπασμα της και σας το χαρίζω.
«Είναι πολύ σημαντικό να περάσει στο μυαλό μας ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε ιστορία, δηλαδή και η καθημερινότητα μας είναι ιστορία, η κάθε μέρα που περνάει είναι ιστορία. Αυτό είναι σημαντικό γιατί μας κάνει μετόχους του χρόνου, του βαθιού χρόνου αλλά και του τρέχοντος χρόνου, δίνει νόημα στην ζωή μας που ισχύει, γιατί η κάθε μας μέρα είναι τμήμα της παγκόσμιας ιστορίας και της προσωπικής μας ιστορίας ταυτοχρόνως και μέσα σε αυτή την μέρα ακόμα και τα ανόητα μας και τα ασήμαντα μας και τα σημαντικά μας παίζουν ρόλο στις παγκόσμιες εξελίξεις. Έτσι πλάστηκε αυτή η ανθρωπότητα εδώ και εκατομμύρια χρόνια, από μικρούς ανθρώπους, ασήμαντους που χάθηκαν… είναι κάπου στον αέρα πια σαν σκόνη που περιφέρεται. Αλλά αυτοί κάποτε έπλασαν τμήμα της παγκόσμιας ιστορίας με την μικρή τους ζωή που μπορεί να είχε και μεγάλα σημεία. Το λέω αυτό γιατί οι εγγονές μου θα ήθελα, να αποτιμήσουν την ζωή τους, να ξέρουν ότι είναι μικρή αλλά πάρα πολύ σημαντική πρώτα- πρώτα γιατί είναι η ζωή τους και δεν έχουν τίποτα περισσότερο από αυτήν. Ο καθένας μας δηλαδή έχει αυτό το μεγάλο δώρο να ζει και είναι πεπερασμένη, δεν ξέρω αν φεύγει γρήγορα γιατί σου δίνει την δυνατότητα πολλές ζωές. Ζούμε φάσεις, είμαστε όντα με πολλές ζωές, δεν είμαστε το ίδιο ον από την ώρα που θα γεννηθούμε… καθόλου… και είμαστε ανοιχτοί σε αλλαγές. Αυτό μας κάνει καταπληκτικούς και όσοι από εμάς οχυρωνόμαστε πίσω από δεδομένες συμπεριφορές και συλλήψεις και αντιλήψεις, νομίζω ότι προσβάλλουμε τον εαυτό μας, την ομορφιά μας γιατί ο καθένας μέσα του φέρνει την ομορφιά της ζωής και την ιστορία του κόσμου, αξίζει να είμαστε ανοιχτοί. Τα λέει αυτά κάποια που το θυμίζει στον εαυτό της, γιατί τείνω να είμαι επίμονη σε κάποια θέματα αλλά με διορθώνω…ακόμα στα 66 μου αλλάζω και αυτό μου αρέσει.»
Η χαμογελαστή φωνή της Μαρίας Ευθυμίου λοιπόν μου θυμίζει πόσο σημαντικό είναι μέσα από όλα (τα εύκολα και τα δύσκολα) να αλλάζεις, να μην μένεις ακίνητος. Αυτό είναι η ζωή άλλωστε ένα αέναο στροβίλισμα μας στο ακίνητο χάος. Σε αυτό το χάος που μας ανήκει και του ανήκουμε.
Αν θέλετε να ακούσετε ολόκληρο το podcast της Μαρίας Ευθυμίου μπορείτε να κάνετε ένα κλικ ΕΔΩ
ΥΓ. Το εν λόγω podcast είναι απόσπασμα από τη σειρά της Αthens Voice «Μιλώντας για την ιστορία στην εγγονή μου την Δάφνη»
