Αφροδίτη Δερματά
H Ελένη είναι μια φιγούρα που πρωταγωνιστούσε στις ιστορίες των παιδικών μου χρόνων. Ζούσε σε ένα μικρό αγροτόσπιτο έξω από το χωριό με την μητέρα τον μπαμπά και τον αδερφό της. Ήταν τρια αδέρφια κι αυτή ήταν η μικρότερη με αρκετά χρόνια διαφοράς από τους υπόλοιπους. Ένα χαμογελαστό κοριτσάκι με γαλαζοπράσινα μάτια και καστανά ατίθασα μακριά μαλλιά που συνήθως της τα έπιανε η μαμά της πλεξούδες. Την θυμάμαι να πηγαινοέρχεται με τα πόδια στο χωριό, τουλάχιστον μισή ώρα απόσταση από το σπίτι μου, κάτι που μου φαινόταν άθλος. Όταν πήγαινα στο σπίτι της καθόμασταν στα σκαλιά της βεράντας της και φτιάχναμε "πετρόσουπες" με διάφορα χορταρικά από το περιβόλι ενώ η μαμά της μας τηγάνιζε πατάτες στην κουζίνα. Στην γωνία της κουζίνας σιγόκαιγε ένα παλιό τζάκι. Πάνω στο πεζούλι του είχε ρετρό φωτογραφίες. Όποτε βρισκόμουν εκεί στεκόμουν και τις χάζευα καθώς ζέσταινα τα πόδια μου στην φωτιά. Μεγαλώνοντας παίζαμε ατέλειωτες ώρες με τις Barbie. Συχνά ανταλλάσσαμε ρούχα και πάντα το μετάνιωνα. Αν και τα ρούχα της Barbie της ήταν χειροποίητα, ραμμένα από την μαμά της, τα δικά μου ήταν λίγο πιο φανταχτερά και είχε έναν μοναδικό τρόπο να με πείθει να της τα δίνω. Ήμουν άθλια στις διαπραγματεύσεις και πάντα την «πάταγα». Ύστερα ήρθε η περίοδος που βλέπαμε φανατικά στην τηλεόραση «Τόλμη και Γοητεία» και όλες θέλαμε να γίνουμε σχεδιάστριες μόδας. Είχαμε αγοράσει τεράστια μπλοκ ζωγραφικής, ζωγραφίζαμε ακατάπαυστα ρούχα και είμασταν σίγουρες ότι είχαμε βρει το επάγγελμα που θα ακολουθούσαμε. Οι γονείς μας, κοιτούσαν περήφανοι τα σχέδια μας και μας θεωρούσαν εξαιρετικά ταλαντούχες. Εμένα μετά από λίγο μου πέρασε το πάθος ωστόσο για την Ελένη είχε γίνει στόχος ζωής και τελικά αποδείχτηκε πως ήταν η κινητήριος δύναμη που διαμόρφωσε όλη την μετέπειτα ζωή της.
Με την Ελένη ήρθαμε λίγο ακόμα πιο κοντά στην εφηβεία, τριγυρνούσαμε στο χωριό πότε με το μπλε «παπάκι» του πατέρα της, πότε με την κίτρινη βέσπα του δικού μου. Βρίσκαμε μικρές απόμερες γωνιές μέσα στην φύση, ξαπλώναμε σε βράχους και μιλούσαμε για αγόρια. Εγώ κάπως πιο αθώα, αυτή λίγο παραπάνω πονηρεμένη με κοιτούσε και λίγο κοροϊδευτικά διότι δεν ήμουν ικανοποιητικά καταρτισμένη στα διάφορα ερωτικά ζητήματα. Κάπου στην δευτέρα γυμνασίου η σχέση μας πέρασε κρίση, τσακωθήκαμε για έναν ασήμαντο λόγο και κάναμε δυο χρόνια να μιλήσουμε. Είμασταν και οι δυο πεισματάρες και το κρατούσαμε μανιάτικο. Τα χρόνια περάσαν και ξανασυναντηθήκαμε στην Αθήνα. Προσπαθούσε να βρει δουλειά και γενικά να εγκλιματιστεί στις συνθήκες της μεγαλούπολης. Δυσκολευόταν αρκετά και αποφάσισε να φύγει στην Μύκονο και να δουλέψει την καλοκαιρινή σεζόν σε ένα ξενοδοχείο Πολυτελείας. Άρχισε να κάνει γνωριμίες από όλο τον κόσμο αναζητώντας, μέσω αυτών, τον τρόπο να βρεθεί στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Νέα Υόρκη και να γίνει αυτό που πάντα ήθελε. Σχεδιάστρια μόδας. Τελειώνοντας την σεζόν, έκανε το επόμενο βήμα. Η Αμερική έπεφτε λίγο μακριά και έτσι αποφάσισε να πάει στην Αγλλία καθώς είχε εξίσου ενδιαφέρουσες ευκαιρίες. Δεν την χωρούσε ο τόπος. Έβγαλε ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή και πέταξε για Λονδίνο. Ένα νέο κορίτσι από ένα μικρό χωριό της Ελλάδας βρέθηκε στην τεράστια μεγαλούπολη. Ανασκουμπώθηκε, δούλεψε πολύ στην αρχή στον χώρο της εστίασης και έπειτα σε επιχειρήσεις που είχαν να κάνουν με τον τουρισμό, σπούδασε, άλλαξε τα πλάνα της, βρήκε αυτά που πραγματικά ήθελε και της ταίριαζαν και τώρα 20 χρόνια μετά έχει αγοράσει δικό της σπίτι στο Λονδίνο και είναι διευθύντρια στην AIRBNB σε Ελλάδα Κύπρο και Μάλτα.
Την συνάντησα πρόσφατα στο Facebook. Είπαμε τα νέα μας και της εκδήλωσα τον θαυμασμό μου για όσα έχει καταφέρει. Tην ρώτησα ποιες ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές της όλα αυτά τα χρόνια. Μου είπε για κάτι φορές που ήταν άρρωστη και της έλειπε οι οικογένεια της, κάποιες φορές που το ασθενοφόρο την μετέφερε στο νοσοκομείο και δεν είχε μαζί κάποιον δικό της άνθρωπο να της κρατάει το χέρι, για όταν έχασε τον μπαμπά της ξαφνικά και δεν πρόλαβε να τον αποχαιρετίσει. Την ρώτησα τι είναι αυτό που της αρέσει στην πόλη που μένει. Μου είπε η πολυπολιτισμικότητα, η ευγένεια και ο σεβασμός που υπάρχει στο εργασιακό περιβάλλον, οι ευκαιρίες για ανέλιξη, η ομίχλη και τα βικτωριανά κτίρια. Ο επόμενος στόχος της είναι να μένει τον χειμώνα στο Λονδίνο και τα καλοκαίρια στην Ελλάδα.
Η Ελένη ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό της Αργολίδας με μόνο της εφόδιο, την τόλμη να ακολουθήσει το όνειρο της. Χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.
Τελικά αν έχεις όνειρο μπορείς να κάνεις τα πάντα, μπορεί να σε πάει παντού…
