Αφροδίτη Δερματά
Κλείνουμε σχεδόν μια εβδομάδα σε κατάσταση καραντίνας. Η αλήθεια είναι ότι το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, αν και έγινε σταδιακά τους τελευταίους μήνες ο περιορισμός, μου έπεσε βαριά η όλη κατάσταση. Ένιωσα έντονα την ανάγκη να ζήσω μια ελεύθερη ζωή, ένιωσα ότι είναι βάναυση πλέον όλη αυτή η παύση και ότι η ζωή περνάει μέσα από τα χέρια μας, έτσι χωρίς νόημα και σημασία, χωρίς να μπορούμε να την κάνουμε κάτι. Προσπάθησα να χρησιμοποιήσω την παλιά μου επιτυχημένη συνταγή και να επικεντρωθώ σε όλα όσα έχω αλλά μέχρι κι εγώ που το έχω στο τσεπάκι μου το αίσθημα της ευγνωμοσύνης ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα. Το απόγευμα της Κυριακής ήταν ζόρικο με πλάκωναν οι τέσσερις τοίχοι. Δεν έβρισκα πουθενά παρηγορία. Μου έλειψαν οι φίλοι μου, οι αγκαλιές, τα θέατρα, τα μπαράκια μετά τις παραστάσεις, οι συναυλίες, ένα ταξίδι στην Αθήνα, να φορέσω το κόκκινο μου κραγιόν και να μην κρύβεται κάτω από τις μάσκες, να μην με στριμώγνει η ανασφάλεια στον τοίχο.
Επιχείρησα να αποστασιοποιηθώ από εμένα παρατηρώντας το κάθε τι που ένιωθα, τις σκέψεις που με κατέκλυζαν προσπαθώντας παράλληλα να βρω την πηγή όλης αυτής της μαυρίλας που στιγμή με τη στιγμή με έριχνε όλο και πιο βαθιά στην θλίψη. Πάλευα να βρω εκείνη την βαλβίδα που σταματάει όλη αυτή την επίθεση αρνητικών σκέψεων. Ώσπου ξαφνικά αποφάσισα να τουμπάρω το τραπέζι. Άρχισα να εστιάζω σε όσα έχω και κατεύθυνα ευγενικά τον εαυτό μου στο παρόν. Αποφάσισα ότι δεν θα αφήσω να με ρίξει ο εγκλεισμός, ότι θα κάνω υπομονή. Σκέφτηκα ότι είμαι καλά, οι άνθρωποι που αγαπώ είναι καλά κι αυτό έχει σημασία. Δεν θα μιζεριάσω, θα ενεργοποιηθώ, θα βοηθήσω όποιον το έχει ανάγκη αυτό τον καιρό γιατί αυτό θα με κάνει ευτυχισμένη και γιατί αν είναι ο απέναντι μου καλά θα είμαι κι εγώ. Θα γεμίζω της μέρες μου με πράγματα που μπορώ να κάνω και μ' ενδιαφέρουν, θα διαβάσω περισσότερα βιβλία τώρα που έχω χρόνο, θα τελειώσω την σειρά που έχω αρχίσει στο Netflix, θα φτιάξω νόστιμα φαγητά και θα γυμναστώ. Μέχρι να τελειώσουν όλα αυτά θα απολαύσω τις καραμέλες μου και θα ζήσω την ησυχία μου και τις μικρές μου στιγμές στο έπακρον και με απόλυτη παρουσία μέχρι να βγούμε από το τούνελ. Άλλωστε το φως στην άκρη του τούνελ έχει αρχίσει να φαίνεται.
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι, μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως εκείνο το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες.
Τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν
παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί ο φθόνος και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους
ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις
επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου...»
-Ο Mário Raul de Morais Andrade (9 Οκτωβρίου 1893-25 Φεβρουαρίου 1945)
ήταν Βραζιλιάνος ποιητής, μυθιστοριογράφος, μουσικολόγος, ιστορικός τέχνης και κριτικός και φωτογράφος.
