Αφροδίτη Δερματά
Τα καλοκαίρια μου στην Ελλάδα απαρτίζονται από μικρές συνήθειες- θεσμούς! Είναι εκείνες οι απαραίτητες αναμνήσεις που βοηθούν ώστε να βγει λίγο πιο εύκολα ο επερχόμενος χειμώνας. Μια από αυτές είναι και η παρακολούθηση κάποιας παράστασης στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Είναι κάτι το οποίο επαναλαμβάνω ευλαβικά εδώ και πολλά χρόνια τώρα, τελευταία όμως έχω διαφοροποιήσει κάπως το φινάλε. Προτού να πάρω τον δρόμο της επιστροφής, κάνω μια στάση στο γνωστό εστιατόριο «Λεωνίδας» στο Λυγουριό. Ένα εστιατόριο με όνομα βαρύ σαν ιστορία που μόλις περάσεις την πόρτα του νιώθεις να σε καλωσορίζουν ιερά πνεύματα καλλιτεχνών που κάποτε σύχναζαν εκεί. Οι τοίχοι στην ταβέρνα είναι ένα μικρό μουσείο: όλες οι σπουδαίες προσωπικότητες της Ελλάδας, διάσημοι σταρ και πολιτικοί που φιγουράρουν μαζί με τον Λεωνίδα Λιακόπουλο, ανακατεύονται με τις ασπρόμαυτες φωτογραφίες παλιών αγαπημένων ηθοποιών. Ενα ξεχωριστό στέκι καλλιτεχνών από το τότε μέχρι το σήμερα. Στην ατμοσφαιρική του αυλή αισθάνεσαι μια ιδιαίτερη αύρα να σε κατακλύζει ενώ νιώθεις ότι "τρυπώνεις" για λίγο στον μαγικό αυτό κόσμο του θεάτρου. Η πιο όμορφη στιγμή της βραδιάς είναι όταν εμφανίζεται ο θίασος της εκάστοτε παράστασης στον χώρο. Όταν έρχονται καταξιωμένοι ηθοποιοί ή όταν η παράσταση είναι αριστουργηματική οι θαμώνες είθιστε να υποδέχονται τους καλλιτέχνες με θερμό χειροκρότημα.
Το ιστορικό αυτό μαγαζί σερβίρει μαγειρευτά φτιαγμένα από τα χεράκια της κυρίας Κάτιας και το σέρβις είναι γρήγορο και εκπαιδευμένο να αντιμετωπίζει το καθολικά ταυτόχρονο "γέμισμα" του μαγαζιού μιας και ο κόσμος έρχεται αμέσως μετά το τέλος των παραστάσεων.
Σ' αυτή την μικρή γωνιά της Αργολίδας κάτω από την κληματαριά της αυλής έχει γραφτεί ένα μεγάλο μέρος του παρασκηνίου της ιστορίας του θεάτρου.
Η ιστορία της θρυλικής ταβέρνας ξεκινάει το 1953 όπου είναι απλά ένα καφενείο του χωριού για τους ντόπιους. Το μαγαζί δεν έχει καν ρεύμα, ο ηλεκτρισμός ήρθε το καλοκαίρι του 1961 με την παράσταση «Νόρμα» όπου πρωταγωνιστούσε η Μαρία Κάλλας. Το 1954 πραγματοποιούνται τα εγκαίνια των Επιδαύριων και οι θίασοι του Εθνικού Θεάτρου μεταφέρονται στην Επίδαυρο. Δεν υπάρχουν ξενοδοχεία κι έτσι όλοι φιλοξενούνται από τους κατοίκους της περιοχής. Φυσικά δεν υπάρχουν ούτε εστιατόρια έτσι ο Λεωνίδας αναλαμβάνει να τους τροφοδοτεί.
Οι θίασοι εκείνη την εποχή έκαναν πρόβες σχεδόν όλο το καλοκαίρι. Οι καλλιτέχνες λοιπόν έγιναν θαμώνες του μαγαζιού και φίλοι των ιδιοκτητών. Μάλιστα η κυρία Κάτια - η σύζυγος του Λεωνίδα- έμαθε αρκετές συνταγές από τους συντελεστές των παραστάσεων. Για παράδειγμα, το μοσχαράκι νουά που θα βρείτε στο μενού, είναι συνταγή της Κατίνας Παξινού.
Μέσα στον πέρασμα των χρόνων πολλά έχουν συμβεί στον «Λεωνίδα» γι' αυτό κι όλας λίγες ώρες μετά την κηδεία του ιδιοκτήτη, Λεωνίδα Λιακόπουλου, η Λυδία Κονιόρδου, τότε Υπουργός πολιτισμού της Ελλάδας, ζήτησε να κινηθούν οι διαδικασίες για να γίνει η κήρυξη του χώρου ως διατηρητέου μνημείου.
Αν λοιπόν βρεθείτε ποτέ στην Επίδαυρο αξίζει να κλείσετε τραπέζι στην θρυλική ταβέρνα του «Λεωνίδα» για να γευτείτε τα νόστιμα μαγειρευτά της κυρίας Κάτιας και να ζήσετε αυτή την ιδιαίτερη εμπειρία. Θυμηθείτε μόνο να κάνετε την κράτηση σας εγκαίρως.
