Αφροδίτη Δερματά
Τα 11 μου χρόνια με βρήκαν φοβισμένη, εσωστρεφή και μόνη να πρέπει να αντιμετωπίσω τις δεκάδες αλλαγές που μου συνέβαιναν. Ένα σώμα που άλλαζε, ένα μυαλό που μεταμορφωνόταν, ένα παιδί που σιγά-σιγά εξαφανιζόταν και με πολύ δυσκολία αποχωριζόμουν. Κάθε αλλαγή μου προξενούσε φρίκη και οι ορμόνες άρχισαν έναν τρελό χορό που μου δημιουργούσε εντάσεις και ανεξήγητο θυμό. Φοβόμουν τον κόσμο και κυρίως τους συνομήλικούς μου, στους οποίους προσδοκούσα να είμαι αρεστή. Κάθε μικρή λεπτομέρεια της διαφορετικότητας μου ως άτομο και χαρακτήρας, προκαλούσε κοροϊδία και αντιδράσεις έτσι ήθελα να είμαι ίδια με το σύνολο. Να μην ξεχωρίζω, να μην δέχομαι μπούλινγκ. Δεν ξέρω πως θα ήταν να είχα κάτι κραυγαλέα διαφορετικό και αν θα είχα το σθένος να το αντιμετωπίσω.
Η Γεωργία έγινε διαφορετική ξαφνικά. Ήταν 11 χρονών (3 Νοεμβρίου 1989) όταν ένα μικρόβιο της προκάλεσε οξεία μυελίτιδα. Μια πιθανότητα στο εκατομμύριο, είπαν οι γιατροί κι αυτή η μια πιθανότητα έπεσε ακριβώς πάνω της. Έτσι από την μια μέρα στην άλλη εκτός από τις αλλαγές που επέφερε η εφηβεία είχε να αντιμετωπίσει και την ακινησία που της χάρισε η απρόσμενη αρρώστια. Έμεινε παράλυτη από την μέση και κάτω. Το ζωηρό κορίτσι, εκεί που ήταν έτοιμο να ανοίξει την πόρτα της ζωής και να κάνει το επόμενο βήμα, εκεί που ήταν έτοιμο να μεταμορφωθεί σε πεταλούδα και να ανοίξει τα φτερά του… πάγωσε απροσδόκητα. Έμεινε ακίνητο. Η ρουτίνα της καθημερινότητας της από εκείνη την μέρα και έπειτα περιελάμβανε νοσοκομεία, γιατρούς, πόνο, ατελείωτες ώρες φυσιοθεραπείας και πάρα πολύ μοναξιά. Το σχολείο δεν ήταν όπως πριν. Πλέον πήγαινε με το αναπηρικό καροτσάκι και δεν είχε την δυνατότητα να τρέξει, να γυμναστεί, να φλερτάρει και γενικά να ζήσει την ζωή ενός παιδιού στην εφηβεία. Οι συμμαθητές της αυτόματα την εξοστράκισαν από τον κύκλο τους και αυτή τους παρακολουθούσε σιωπηλά, καθισμένη στο τροχοκάθισμα της από μια άκρη. Ο πόνος ήταν μεγάλος, η ζωή της είχε αλλάξει ολοκληρωτικά.
Αν έπρεπε να δώσει μια συμβουλή σε έναν άνθρωπο με παρόμοια πάθηση αυτή θα ήταν « Να συνεχίσει να ζει την ζωή του χωρίς να ακούει κανέναν και να μην ντρέπεται που είναι σε τροχοκάθισμα. Οι άνθρωποι με
Εντούτοις «Ζω» σημαίνει προσαρμόζομαι και η Γεωργία είχε αποφασίσει να ζήσει. Σήμερα 34 χρόνια μετά , έχει προσαρμόσει την ζωή της, έχει αποδεχτεί και έχει μάθει να συμβιώνει με την αρρώστια της. Τελείωσε το Λύκειο και το 2016 έπιασε δουλειά στο νοσοκομείο. Στην δουλειά την πηγαινοφέρνει ο πατέρας της. Οι γονείς και ο ανιψιός της την στηρίζουν και την βοηθούν να ζήσει μια ζωή όσο γίνεται πιο φυσιολογική. Της αρέσει να κολυμπάει, πηγαίνει τρεις φορές την εβδομάδα στην θάλασσα της Γεροσκήπου. Εκεί η παραλία διαθέτει ένα σύστημα όπου μια ειδική καρέκλα με remote control βοηθάει τα άτομα με αναπηρία να μπαίνουν στην θάλασσα. Της αρέσει να βγαίνει για ποτό -αν και πίνει μόνο σόδα-, να ακούει μουσική και να χορεύει ζειμπέκικο. Είναι και σε μια ομάδα μπάσκετ η οποία λόγω των περιορισμένων συμμετοχών κινδυνεύει να διαλυθεί. Είναι το χόμπι της και τρομάζει με την ιδέα ότι θα το χάσει. Έχει ταξιδέψει στην Θεσσαλονίκη και έχει πάει κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά. Είχε αρχίσει το τσιγάρο αλλά το έκοψε. Δεν είχε σχέση ποτέ.
Δεν θα ξεχάσει ποτέ εκείνη την φορά που είχε πάει να κάνει ένα interview για δουλειά και κάποιος ρώτησε τον πατέρα της «Γιατί έφερες εδώ την ανάπηρη κόρη σου, τι ακριβώς θα κάνει;» Αυτή η κουβέντα την πλήγωσε πολύ.
Εύχεται να μπορέσει να ξαναπερπατήσει και να βρει έναν άνθρωπο να την αγαπήσει για την ψυχή της. Οι γιατροί της είπαν ότι υπάρχει ελπίδα, έχει εφευρεθεί ένα μικροτσίπ το οποίο είναι σε πειραματικό στάδιο.
Αν έπρεπε να δώσει μια συμβουλή σε έναν άνθρωπο με παρόμοια πάθηση αυτή θα ήταν « Να συνεχίσει να ζει την ζωή του χωρίς να ακούει κανέναν και να μην ντρέπεται που είναι σε τροχοκάθισμα. Οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι οι καλύτεροι άνθρωποι. Πίστη στον Θεό και όλα θα πάνε καλά»
Εύχεται επίσης να ήταν η πόλη της, η Πάφος, πιο «φιλική» προς τα άτομα με αναπηρία.
Την Γεωργία την βλέπω εδώ και χρόνια κινείται ζωηρά στο χρονολόγιο μου. Ξέρω ότι πίσω από κάθε φωτογραφία και κάθε μικρό χαμόγελο μπορεί να κρύβεται πολύς πόνος και κόπος. Είναι πραγματική ινφλούενσερ και όχι γιαλαντζί, είναι πηγή έμπνευσης και άξια θαυμασμού γιατί με πείσμα και αυτοσεβασμό ορθώνει ανάστημα στην αρρώστια και βάζει ψυχή στην καθημερινότητα της. Στέκεται απέναντι σε μια κοινωνία που κοιτάει καχύποπτα και με περιφρόνηση ότι δεν της μοιάζει και συνεχίζει να Ζει …
