Αφροδίτη Δερματά
Σάββατο απόγευμα σέρνω τα βήματα μου μέσα στο σπίτι, νιώθω κουρασμένη από την γεμάτη υποχρεώσεις μέρα που δεν λέει να τελειώσει. Παράλληλα θυμώνω που παρά το γεγονός ότι είναι Σάββατο τρέχω ασταμάτητα από το πρωί. Αποφασίζω να δώσω ένα διάλειμμα στον εαυτό μου, να κάτσω για 40 λεπτά στην βεράντα και να διαβάσω λίγες σελίδες από το βιβλίο μου μέχρι να πάω τον γιο μου στο skate park. Αυτό τον καιρό είναι στιγμές που βουλιάζω στον πάτο και το χειρότερο είναι ότι δυσκολεύομαι να σηκωθώ. Λες και οι σκέψεις μετατρέπονται σε σαράκια που τρώνε με λαιμαργία το μυαλό μου και όσο προσπαθώ να τις υποτάξω και να τις πολεμήσω είναι σαν να τις θρέφω παραπάνω. Είναι από τις περιόδους που μου φαίνονται όλα δύσκολα και πολύ κουραστικά, που όσο κι αν προσπαθώ να το «δουλέψω», εστιάζω συνεχώς στα αρνητικά και σε όλα τα προβλήματα μου και αυτά μου ρουφάνε με μανία όλη μου την ενέργεια. Χάνω μάχες αδιάκοπα.
Φτιάχνω έναν ζεστό γαλλικό, αλείφω λίγη μαρμελάδα σε μια φρυγανιά παίρνω παρέα τις ήττες μου και το βιβλίο μου και κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα. Η Ρακέλ, η κοπέλα που με βοηθάει με τις δουλειές του σπιτιού, είναι μέσα και σιδερώνει. Ο ατμός που βγαίνει με πίεση από σίδερο σπάει την ησυχία του απομεσήμερου και περικυκλώνει ατμοσφαιρικά τις σκέψεις μου. Ανοίγω με το ζόρι το βιβλίο μου και προσπαθώ μάταια να συγκεντρωθώ. Ρίχνω μια ματιά στα ανθισμένα λουλούδια γύρω μου και θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν μπορεί να απολαύσει τίποτα. Σκέφτομαι την Ρακέλ που από στιγμή σε στιγμή θα τελειώσει και θα φύγει. Της έχω δώσει μια τσάντα με πράγματα και προβληματίζομαι για το πώς θα καταφέρει να τα μεταφέρει μέχρι την στάση του λεωφορείου με τόση κούραση. Το σπίτι μου είναι το δεύτερο που καθαρίζει σήμερα. Έχει ξεκινήσει από τις 7 το πρωί και η ώρα είναι 5. Ο καλός μου εαυτός με σκουντάει στον ώμο και μου προτείνει να σηκωθώ από την αναπαυτική καρέκλα μου να θυσιάσω την 40λεπτη ξεκούραση μου και να την πάω στο σπίτι της. Στην αρχή τον αγνοώ επιδεικτικά έπειτα νιώθω ότι αν δεν της το προτείνω μέσα στο καζάνι με τις αρνητικές σκέψεις θα προστεθούν και οι τύψεις μου που την άφησα να πάει με το λεωφορείο. Η επιμονή του με πείθει. Την ρωτάω αν θέλει να την πάω με το αυτοκίνητο μου στο σπίτι της και αυτή ανακουφισμένη μου απαντάει ναι. «Είναι Σάββατο και τα λεωφορεία περνάνε κάθε μια ώρα» δικαιολογεί με λίγη ενοχή την θετική της απάντηση. Της σερβίρω φαγητό τρώει στα γρήγορα και φεύγουμε. Καθώς κατεβαίνουμε την Στροβόλου την ρωτάω για την ζωή της. Η Ρακέλ είναι από τις Φιλιππίνες, έχει τέσσερα παιδιά! Έφυγε από την χώρα της πριν από 17 χρόνια, για να σώσει τα παιδιά της από την φτώχια και πήγε στην Μέση Ανατολή για δουλειά, όταν τα μικρά της τα κορίτσια ήταν 4 και 6 χρονών. Ο άντρας της, όταν έφυγε , παράτησε τα παιδιά της και παντρεύτηκε μια άλλη γυναίκα. Τα μικρά της κορίτσια της τα μεγάλωσε η μάνα της, τα μεγάλα παντρεύτηκαν. Μένει σε ένα σπίτι με δυο υπνοδωμάτια στην Παλιά Πόλη. Έμενε με μια συγκάτοικο αλλά δεν τα πήγαιναν πολύ καλά και αποφάσισε να βρει ένα διαμέρισμα μόνη της. Δίνει 500 ευρώ ενοίκιο τον μήνα, πληρώνει λογαριασμούς, σούπερ μάρκετ, εισιτήρια για λεωφορείο και στέλνει λεφτά και στις κόρες της στις Φιλιππίνες. Σκοπεύει να φέρει την μια την κόρη της τον Σεπτέμβρη εδώ και να την γράψει σε κολλέγιο. Για να ανταπεξέλθει σε όλα αυτά η Ρακέλ καθαρίζει σπίτια 7 μέρες την εβδομάδα και κάποια βράδια καθαρίζει και ένα χασάπικο στο κέντρο. Δεν ξεκουράζεται ποτέ και δεν την ενδιαφέρει να ξεκουραστεί γιατί προτιμάει να δουλεύει από το να μένει μόνη της, παρέα με τις σκέψεις της στο σπίτι. Έχασε την μάνα της απροσδόκητα πριν λίγους μήνες και ήταν αδύνατο να παραβρεθεί στην κηδεία. Την έκλαψε καθαρίζοντας τζάμια, πατώματα, μπάνια, αυλές, πάγκους. Όταν κάποια στιγμή την είδα θλιμμένη και την ρώτησα αν θέλει να σχολάσει απάντησε αρνητικά γιατί στο σπίτι της θα έπεφταν οι τοίχοι να την πλακώσουν, ενώ δουλεύοντας ξεχνιόταν.
Φτάσαμε στον σταθμό των λεωφορείων, στο τέλος της διαδρομής. Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και με ευχαρίστησε με ευγνωμοσύνη λέγοντας μου ότι αν την είχα αφήσει να έρθει μόνη της θα ήταν ακόμα στην στάση. Την έβλεπα να ξεμακραίνει με βήμα σταθερό, κρατώντας την βαριά τσάντα που της είχα δώσει. Ανέβασα λίγο την ένταση του ραδιοφώνου, πήρα μια ανάσα και ταυτόχρονα ένιωσα να σηκώνομαι με έναν τρόπο μαγικό από τον πάτο. Η Ρακέλ κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο μου είχε πάρει μαζί της όλα τα σαράκια που έτρωγαν αυτές τις μέρες το μυαλό μου. Τα δήθεν τεράστια προβλήματα μου, άρχισαν να φαίνονται μικρά και ασήμαντα, η κούραση μου μου φάνηκε αστεία. Παρκάροντας έξω από το σπίτι μου ένιωσα πιο ελαφριά και η ιδέα να ξεβολευτώ, να σηκωθώ από την αναπαυτική καρέκλα μου και να την πάω σπίτι της ήταν λυτρωτική τόσο για εμένα όσο και για εκείνην. Τελικά η απόδραση από τον μικρόκοσμο μας, η ενσυναίσθηση και η προσφορά μας κάνουν να δούμε την ζωή με άλλα μάτια, πιο λαμπερά. Κάθε άνθρωπος κρύβει μια ιστορία και όταν βοηθάς να γίνει λίγο πιο όμορφη η ιστορία του, οι τοξικές σκέψεις καταλαγιάζουν…γίνονται ασήμαντες.
Ξέρεις ποιοι άνθρωποι μ’ αρέσουν εμένα;
Εκείνοι που έχουν το φως μέσα τους.
Εκείνοι που απλόχερα σκορπίζουν τον ήλιο με το χαμόγελο τους.
Εκείνοι που δε παρασύρονται από τοξικότητες και συμπλέγματα μειονεξίας.
Που δε χάνονται σε κανένα πυθμένα αλαζονείας.
Αυτοί που δε προσβάλλουν.
Που δεν εκδικούνται.
Εκείνοι που ο σεβασμός είναι η δεύτερη φύση τους.
Και η κατανόηση ο λόγος για να μοιράσουν απλόχερα τη βοήθειά τους.
Αγαπώ, αυτούς που αγαπούν τη ζωή.
Που επιμένουν στη δύναμή της.
Και αναγνωρίζουν την αξία της.
Εκείνοι που πιστεύουν ακόμα στο όνειρο.
Και δε παραιτούνται ποτέ από το στόχο.
Που θα επιμείνουν στην εξέλιξη και θα τη μετουσιώσουν σε δημιουργία.
Εκείνοι που όσα ζόρια και αν τραβήξουν πάντα θα βρίσκουν ένα λόγο να ξεκινούν από την αρχή.
Εκείνοι που δε θα πάψουν ποτέ να μαθαίνουν.
Να τσαλακώνονται, να δοκιμάζονται και να ανακαλύπτουν ένα καινούργιο κόσμο.
Μια άλλη οπτική.
Διότι, οι πραγματικά όμορφοι άνθρωποι, δε φοβούνται την αλλαγή.
Και ξέρεις γιατί;
Επειδή η ομορφιά πηγάζει από μέσα τους.
Δεν κρύβεται από προσωπεία ή άλλου είδους ρόλους.
Στέκεται εκεί ατάραχη σε μια γωνία στο χρόνο, απέναντι σε οποιεσδήποτε άλλες αλλαγές μπορεί να έρθουν.
Οι όμορφοι άνθρωποι λοιπόν, όμορφα φέρονται.
Και εκεί βρίσκεται η δύναμή τους.
Στη καλοσύνη τους.
Σε ένα καλό λόγο, σε ένα βλέμμα, σε κάτι πολύ απλό που μπορούν να σου χαρίσουν.
Σε εκείνη τη χαρά και την αυθεντικότητα που πρεσβεύουν.
Οι όμορφοι άνθρωποι, δεν έχουν ανάγκη από αποδείξεις.
Μονάχα δουλεύουν στη σιωπή και αφήνουν τα έργα τους να κάνουν θόρυβο.
Να ψάχνεις πάντα να βρεις τέτοιους όμορφους ανθρώπους.
Που αυξάνουν τα γέλια σου και χρωματίζουν έστω και λίγο παραπάνω τη καθημερινότητα σου.
Και όπως λέει η ψυχολόγος Elisabeth Kubler-Ross:
“Οι άνθρωποι που έχουν το φως μέσα τους είναι αυτοί που πραγματικά φέγγουν όταν πέσει το σκοτάδι”
Πηγή enallaktikidrasi
