Αφροδίτη Δερματά
Ρίζες…το σημείο αναφοράς, το επίκεντρό σου, εκεί όπου χτυπάει η καρδιά σου όσο μακριά κι αν πας. Ρίζες σου είναι ο τόπος όπου μεγάλωσες, οι οικείες εικόνες, οι γνώριμες φιγούρες, οι αναμνήσεις από τις πρώτες σου ανάσες. Είναι εκεί όπου όλα ξεκίνησαν, οι ζεστές καλημέρες, τα όμορφα χαμόγελα, εκεί όπου ιδανικά θες να κλείσεις τον κύκλο της ζωής σου! Ρίζες σου είναι το χωριό που γεννήθηκες ή το χωριό των γιαγιάδων και των παππούδων που περνούσες τα καλοκαίρια σου. Όταν λείπεις μακριά από τις ρίζες σου πάντα νιώθεις ότι ένα κομμάτι σου λείπει. Λες και η παιδική πλευρά του εαυτού σου έχει μείνει πεισματικά εκεί, πίσω στις τέσσερις εποχές των παιδικών σου χρόνων. Κρύβεται πίσω από τα γεμιστά της μάνας, τους ήχους του ιπτάμενου δελφινιού όταν πλησιάζει στο λιμάνι, τις φωνές των γλάρων, την φουρτουνιασμένη θάλασσα τον χειμώνα, τα καΐκια που ξεκινάνε για ψάρεμα, τις απόμερες παραλίες και τις καμπάνες της εκκλησίας όταν χτυπάνε- με τον ίδιο τρόπο εδώ και χρόνια κι ας υπάρχουν πλέον τα κινητά- προκειμένου να ενημερώσουν το χωριό τι ώρα είναι.
Τα τελευταία χρόνια η επιστροφή στα πάτρια εδάφη συνοδεύεται από λαχτάρα και έντονη συγκίνηση. Πάντα υπήρχε, ακόμα και την εποχή που έμενα στην Αθήνα και μπορούσα να επισκέπτομαι το χωριό πιο συχνά. Τελευταία όμως τα συναισθήματα είναι πιο έντονα. Ενδεχομένως αυτό να οφείλεται στο αποτύπωμα που αφήνει το πέρασμα του χρόνου στα πρόσωπα και τα σώματα των αγαπημένων μου ανθρώπων, ίσως είναι και η νοσταλγία των στιγμών που έφυγαν ανεπιστρεπτί ή η δυσκολία του να τον βρω αυτή την γωνιά του Παραδείσου και να ξεκουραστώ τις στιγμές εκείνες που την έχω ανάγκη.
Καθώς λοιπόν πέφτουν και οι τελευταίοι κόκκοι άμμου από την κλεψύδρα, εύχομαι και το άλλο καλοκαίρι να είμαστε και πάλι όλοι μαζί εδώ, στο σημείο αναφοράς μας. Χωρίς απώλειες. Ο χρόνος που θα έρθει να μας έχει καλά και να ανταμώσουμε και πάλι. Να σαλπάρουμε στα τριγύρω νησιά, να πιούμε παγωμένα ούζα , να γευτούμε τα νόστιμα πλοκάμια των χταποδιών, να περπατήσουμε στο όμορφο καταπράσινο ακρωτήρι του χωριού, να δούμε παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, να κολυμπήσουμε δίπλα από θαλάσσιες χελώνες, να ανάψουμε κεριά σε ξωκλήσια που τα παράθυρα τους βλέπουν θάλασσες, να δούμε από ένα παγκάκι τα φώτα του λιμανιού και την κόκκινη πανσέληνο του Αυγούστου να καθρεπτίζεται στην θάλασσα.
Εκεί καθώς το παρελθόν και το παρόν θα στήνουν το δικό τους γλέντι, να συναντήσουμε και πάλι τις ρίζες μας, την φωλιά της ψυχής μας, να ξαποστάσουμε για λίγο και αφού πάρουμε μια δυνατή ανάσα να συνεχίσουμε τον αέναο αγώνα της ζωής μας.
Καλή αντάμωση!
