Αφροδίτη Δερματά
Το ξυπνητήρι του κινητού χτυπάει. Ανοίγει τα μάτια του και κοιτάει την άδεια πλευρά του κρεβατιού. Διαπιστώνει ότι εκείνη και σήμερα κοιμήθηκε στο δωμάτιο της μικρής. Καλύτερα, κοιμάται πιο καλά μόνος του, παρηγορεί πεισμωμένος τον εαυτό του. Σηκώνεται αργά, ντύνεται και πάει στην κουζίνα. Αυτή είναι ήδη εκεί και πίνει τον καφέ της. Της λέει ένα μουντό καλημέρα χωρίς να την κοιτάει και του το ανταποδίδει με τον ίδιο τρόπο. «Τα πιάτα είναι στον νεροχύτη από εχθές το βράδυ, βρωμίσαμε, ούτε αυτό δεν μπορείς να κάνεις …; » της λέει υποτιμητικά. «Ούτε αυτό» του απαντάει εκείνη με τόνο αδιάφορο. Πίνει μια γουλιά καφέ και σηκώνεται να ξυπνήσει την μικρή για το σχολείο. Βλέπει την φιγούρα της να απομακρύνεται. Σκέφτεται πως κάποτε ήταν ερωτευμένος μαζί της και του φαίνεται αδιανόητο. Είναι αδιάφορη, σχεδόν αντιπαθητική. Την ακούει μέσα στο δωμάτιο να προσπαθεί να ξυπνήσει την κόρη τους. Η φωνή της του φαίνεται αποκρουστική. Του φαίνονται εκνευριστικά όλα πάνω της, ο τρόπος που λέει καλημέρα, ο τρόπος που κινείται στον χώρο, ακόμα και ο τρόπος που βάζει το κραγιόν της στον καθρέφτη. Το στόμα της παίρνει ένα περίεργο στρογγυλό σχήμα που την κάνει να φαίνεται εντελώς γελοία. Απίστευτο του φαίνεται που κάποτε τα έβρισκε όλα χαριτωμένα πάνω της. Το μόνο καλό που έχει μείνει από την σχέση τους είναι η Τόνια, το κορίτσι τους. Ευτυχώς η μικρή δεν μοιάζει καθόλου σε αυτήν. Είναι ίδια αυτός. Το ανάστημα, το βλέμμα της, τα χρώματα, την ιδιοσυγκρασία του, την εξυπνάδα του. Όλα του τα έχει πάρει. Η Τόνια έρχεται στην κουζίνα, του δίνει ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο, συζητάνε τις δραστηριότητες της μέρας και σε λίγο εκείνη την φωνάζει να φύγουν για το σχολείο. Μένει μόνος του στο σπίτι, ανάβει ένα τσιγάρο και τσεκάρει το Facebook του. «Πάλι άλλαξε φωτογραφία προφίλ...σκέφτεται. Τι στο καλό έχει στο μυαλό της; Όλο κάτι ανεβάζει, παρά είναι ενεργή…τι θέλει να αποδείξει;» Σβήνει το τσιγάρο, παίρνει την τσάντα του και φεύγει για την δουλειά. Έχει αρκετό καιρό τώρα που του επισημαίνει ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά μεταξύ τους. Τελευταία ευτυχώς δεν του μιλάει καθόλου. Γενικά το σπίτι το έχει σκεπάσει η σιωπή. Καλύτερα έτσι, βαρέθηκε να τον ζαλίζει με τις ανασφάλειες της. ‘Εχει αρχίσει να γεμίζει τα απογεύματα της με δραστηριότητες και την έχει ξεφορτωθεί κάπως. Έχει γραφτεί γυμναστήριο, χορό και σε κάτι σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Την έπιασαν οι καλλιτεχνικές της ανησυχίες, τώρα στα γεράματα.
Νυχτώνει. Γυρνάει το κλειδί στην πόρτα μπαίνει στο σπίτι αλλά δεν είναι κανείς. Άργησαν σήμερα σκέφτεται. Φοράει την φόρμα του, κάθεται στον καναπέ και ανάβει την τηλεόραση. Ακούει το κλειδί στην πόρτα να γυρνάει. Μπαίνει μέσα αυτή. Μόνη της. «Που είναι η μικρή;» την ρωτάει. «Την άφησα στην μάνα μου, θέλω να μιλήσουμε» του απαντάει εκείνη. « Ώχ θα με ζαλίσει πάλι με τα: που πάει η σχέση μας, δεν είμαστε καλά, έχουμε απομακρυνθεί, δεν μ’ αγαπάς…» σκέφτεται κατσουφιασμένος που τον ξεβολεύει από το ήρεμο σιωπηλό χαλαρό απόγευμα του.
Βγάζει τα παπούτσια της και κάθεται στην πολυθρόνα απέναντι του. «Νίκο δεν είμαστε καλά, μας τελείωσε, θέλω να χωρίσουμε» του ανακοινώνει. Σοκαρισμένος με αυτά που μόλις άκουσε ανασηκώνεται στον καναπέ. Ε όχι και να χωρίσουνε…που ακούστηκε αυτό. «Εγώ δεν θέλω. Δεν υπάρχει περίπτωση» της απαντάει. «Δεν με αφορά τι θες εσύ, αλλά τι θέλω εγώ. Αυτή η σχέση έχει τελειώσει προ πολλού. Στο κάτω κάτω είμαι ερωτευμένη με άλλον». Σηκώνεται πάνω θυμωμένος, πως τολμάει... από πού και ως που η γυναίκα η δική του να είναι ερωτευμένη με άλλον; Αυτό δεν θα το ανεχτεί. Θα μιλήσει στο παιδί. Θα του πει πόσο πόρνη και απαίσια είναι η μητέρα του. Δεν πρόκειται να φύγει από το σπίτι. Δεν θα της κάνει την χάρη. Αυτό το σπίτι το έφτιαξαν μαζί, έβαλε και αυτός λεφτά. Άσχετα με το ότι το οικόπεδο είναι δικό της. Αν θέλει , να φύγει αυτή και μετά θα την κατηγορήσει και για εγκατάλειψη συζυγικής στέγης και θα πάρει και την επιμέλεια του παιδιού. Άκου εκεί να θέλει να τον παρατήσει…ποια; Αυτή… να παρατήσει αυτόν. Πήραν τα μυαλά της αέρα. Να δούμε ποιος γελοίος της πούλησε έρωτες. Σίγουρα θα την κοροϊδεύει. Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να γύρισε να την δει. Δεν υπάρχει περίπτωση να το κουνήσει ρούπι. Δεν θα ξεβολευτεί αυτός για να κάνει αυτή ζωάρα, για να πηγαίνει να πηδιέται αυτή με τον έναν και τον άλλον. Ούτε διαζύγιο θα της δώσει. Τέλος.
Σηκώνεται από την πολυθρόνα και του ζητάει να φύγει από το σπίτι. Θέλει πάρα πολύ να την χαστουκίσει αλλά κρατιέται. Την βλέπει και αηδιάζει, του έρχεται να την φτύσει. Αλήθεια, τι στο καλό της βρήκε. Η Αλεξάνδρα απομακρύνεται. Πάει και την τραβάει από το μπράτσο. «Είσαι δικιά μου» της λέει. «Δεν πρόκειται να χωρίσουμε και δεν πρόκειται να πας πουθενά. Μου ανήκεις. ΤΕΛΟΣ».
«Μου ανήκεις»… Πολλές σχέσεις τελειωμένες μένουν εγκλωβισμένες σε αυτή την φράση. Άνθρωποι δυστυχισμένοι που καταπατάνε την αξιοπρέπεια τους, προκειμένου να φυλακίσουν τον σύντροφο τους που τόλμησε να τους απορρίψει. Άνθρωποι που χρησιμοποιούν τα παιδιά τους, ώστε να εκβιάσουν συναισθηματικά τον σύντροφο που έχει αποφασίσει να φύγει. Το «σ’ αγαπώ» δεν περιλαμβάνει μου ανήκεις. Περιλαμβάνει σεβασμό, να ρίχνεις τον εγωισμό σου, να θες να είναι ο άλλος καλά είτε βρίσκεται κοντά, είτε είναι μακριά σου. Το «σ’ αγαπώ» περιλαμβάνει συνειδητοποίηση ότι το ερωτικό κομμάτι μας έχει τελειώσει άρα δεν μπορούμε να είμαστε μαζί σαν ζευγάρι. Ωστόσο πρέπει να αφήσουμε την πικρία και τον θυμό μας στην άκρη, να συνεργαστούμε αξιοπρεπώς, να μεγαλώσουμε το παιδί μας και να το βοηθήσουμε να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται τον χωρισμό μας.
ΥΓ. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία
