Αφροδίτη Δερματά
Κάποτε μια σοφή έλεγε «Αν όλοι οι άνθρωποι πηγαίναμε και βάζαμε τα προβλήματα μας σε έναν τεράστιο δοχείο, ο καθένας θα έπαιρνε ξανά πίσω το δικό του πρόβλημα και θα έφευγε τρέχοντας».
Πέρασα μια σχετικά δύσκολη και πιεστική εβδομάδα, από αυτές που συνειδητοποιείς ότι μπορεί να μην σου έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, αλλά τα θραύσματα του έρχονται και σε βρίσκουν σε ανύποπτες στιγμές κατά την διάρκεια της ημέρας και σου κάνουν εκνευριστικά καψόνια. Επίσης ήταν από εκείνες της εβδομάδες που όσο και αν δεν πιστεύεις στα ζώδια συνειδητοποιείς ότι ο ανάδρομος Ερμής όχι απλά υπάρχει αλλά πρέπει να είναι και ιδιαίτερα χαιρέκακος. Κουρασμένη και καταϊδρωμένη λοιπόν από τον αγώνα δρόμου έφτασα επιτέλους στην Παρασκευή κάνοντας τον απολογισμό. Αναρωτιόμουν αν εγώ είχα μια ξινίλα που προκαλούσε την γκαντεμιά ή η γκαντεμιά μου προκαλούσε ξινίλα. Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Ήταν εβδομάδα που μεταξύ άλλων περιλάμβανε πολλές και απανωτές υποχρεώσεις. Έτσι εκτός του ότι δεν κατάφερα καθόλου να μείνω στο σπίτι μου, να κάνω την παύση μου και να χαλαρώσω –πράγμα που το θεωρώ ιερό και αδιαπραγμάτευτο- είχα να αντιμετωπίσω μικρές αναποδιές διάφορων τύπων.
Αισθανόμουν λοιπόν ότι έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου και δέχομαι μια ακατάπαυστη επίθεση αρνητικής ενέργειας με αποκορύφωμα σήμερα, την Παρασκευή όπου τρέχοντας για άλλη μια φορά στα ΚΕΠ προκειμένου να διευθετήσω για άλλη μια φορά μια εκκρεμότητα που με παιδεύει εδώ και καιρό, τελειώνοντας πήγα να βάλω μπροστά το αυτοκίνητο και αυτό δεν ανταποκρινόταν. «Η μπαταρία πάπαλα, 175 ευρώ για καινούργια» με ενημέρωσε ο auto doctor πρωί πρωί κι εγώ έμεινα να τον κοιτάω αποσβολωμένη. «Αυτού του τύπου οι μπαταρίες είναι λίγο τσιμπημένες» προσπάθησε να δικαιολογήσει την πληροφορία που επιτέθηκε ευθαρσώς στα 2-3 εγκεφαλικά μου κύτταρα που κατάφεραν να επιβιώσουν αυτή την εβδομάδα. Αφού πέρασε το πρώτο σοκ έκλεισα το στόμα μου τον ρώτησα αν υπάρχει καμία πιο οικονομική λύση, για να πάρω αρνητική απάντηση και αποδέχτηκα την μοίρα μου. Έφτασα στην δουλειά και ξεκίνησα να λέω τον πόνο μου στους συναδέλφους μου. Γύρισαν όλοι και με κοίταξαν ασυγκίνητοι…τύπου «Γατάκι…μιλάς κι εσύ;» . Στην συνέχεια πληροφορήθηκα αναλυτικά για όλες τις οικονομικές υποχρεώσεις του τμήματος. «Α εγώ τράκαρα και έχω να πληρώσω ζημιά 5000 ευρώ» μου λέει η μία «α εγώ το έχω συνεργείο και είναι να πληρώσω 800ευρώ» μου λέει ο άλλος «α εμένα χάλασε το gear box το οποίο κοστίζει 1800€ και ακόμα να το πάρω από το συνεργείο» με ενημερώνει η άλλη. Ξαφνικά αισθάνομαι η πιο τυχερή απ’ όλους. Χαμηλώνω το κεφάλι και σταματάω αυτόματα τις εσωτερικές διαπραγματεύσεις του τύπου «γιατί σ’ εμένα τώρα;». Τελικά έχει δίκιο η σοφή «Αν όλοι οι άνθρωποι πηγαίναμε και βάζαμε τα προβλήματα μας σε έναν τεράστιο δοχείο και βλέπαμε τι συμβαίνει στον κόσμο, ο καθένας θα έπαιρνε ξανά πίσω το δικό του πρόβλημα και θα έφευγε τρέχοντας».
ΥΓ. Μέσα σ’ όλα τα άλλα νομίζω ότι ξαφνικά απέκτησα και υπερμετρωπία.
