Αφροδίτη Δερματά
Δυνατές κεφάτες μουσικές, άρτια μακιγιαρισμένα πρόσωπα, φανταχτερά πολύχρωμα φουστάνια, ημίγυμνα σώματα, ψεύτικα μαλλιά, ψεύτικες βλεφαρίδες, ψεύτικα ολοκαίνουργια βυζιά έτοιμα να προβληθούν με περηφάνια, ψηλά τακούνια, ψεύτικα «χάρηκα που σε είδα», ψεύτικα χαμόγελα, φωτογραφίες και χρυσόσκονη έπαρσης να πλανάται στον αέρα. Μέσα σε όλα ένα κορίτσι ντυμένο στα μαύρα, κυκλοφορεί σαν χαμένο ανάμεσα στο πλήθος. Προσπαθεί απελπισμένα να αγγίξει λίγη από την λάμψη της ψευτιάς. Η ίδια δεν λάμπει. Είναι σκοτεινή. Έχει θυμό. Θυμώνει που βρίσκεται στο περιθώριο που δεν της αρέσει η δουλειά που κάνει, που το αγόρι που είναι ερωτευμένη δεν ανταποκρίνεται και δεν την ακολουθεί καν στα σόσιαλ μίντια. Που δεν έχει χρήμα που δεν έχει τύχη που τα δόντια της είναι στραβά. Είναι ολόκληρη μια μάζα θυμού πάνω σε κάτι μαύρα παλιομοδίτικα τακούνια. Αν είχε χρήματα θα μπορούσε και η ίδια να λάμψει. Μπορεί να μην γινόταν η πιο όμορφη αλλά θα φορούσε σίγουρα ένα φόρεμα από κάποιον σχεδιαστή, θα έκανε θεραπείες ομορφιάς σε ινστιτούτα αισθητικής, θα έβαζε σιδεράκια στα δόντια της θα μπορούσε να βάλει λίγο υαλουρονικό στα χείλη, λίγο σιλικόνη στο στήθος, λίγα εξτέσιον στα μαλλιά, λίγες ψεύτικες βλεφαρίδες και τότε σίγουρα όλοι αυτοί που τώρα αγνοούν την ύπαρξη της, θα την αποδέχονταν. Είναι βέβαιο ότι οι φωτογράφοι θα έτρεχαν από πίσω της παρακαλώντας για μια φωτογραφία και Αυτός, ο ακατανόμαστος, θα την έκανε follow και θα της έλεγε ένα χρόνια πολλά στην γιορτή της. Ίσως μάλιστα να την συνόδευε σε αυτό το πάρτι.
Περνάει ενοχλημένη ανάμεσα από τον κόσμο. Σπρώχνει με τον αγκώνα της και το βλέμμα της γίνεται σκοτεινό. Μοιάζει με καρακάξα έτοιμη να αρχίσει να κράζει και να τσιμπάει με το ράμφος της όλα τα πουλιά του παραδείσου που την έχουν αφήσει έξω από τον κύκλο τους. Διασχίζει την πολύχρωμη ανθρωποθάλασσα και βουτάει με θυμό την τσάντα της που έχει πέσει κάτω. «Κάποιος μου την έριξε και έκατσε στην καρέκλα που την είχα ακουμπήσει» σκέφτεται. Δεν έχει πια λύπη. Μόνο μια φλόγα οργής σιγοκαίει και πολλές φορές φουντώνει εντός της. Είναι στιγμές που νιώθει ότι αν την αφήσει να εκτονωθεί θα γίνει παρανάλωμα του πυρός. Κάθεται σε ένα παράμερο παγκάκι. Σουφρώνει τα χείλη της και μοιάζει με παιδί που έκανε ζημιά και κάποιος το έβαλε τιμωρία. Η ζωή της όλη μοιάζει με τιμωρία. Όλα είναι τόσο αδιάφορα. Μέχρι και το όνομα της. Την λένε Ελένη. Ούτε καν Έλενα που όσο να ναι έχει μια τσαχπινιά. Ελένη τις λένε όλες. Ελένη την φωνάζει η μάνα της από μικρή και ακούγεται τόσο μίζερο όταν το «ντύνει» η στριγκιά φωνή της. Ελένη και την βρίζει, Ελένη και την βάζει να κάνει δουλειές, Ελένη και μοιάζει να την σιχαίνεται. Να δεις που αυτή η απέχθεια της μάνας της την έκανε τόσο άσχημη. Αν την αγαπούσε λίγο, αν της μιλούσε πιο γλυκά σίγουρα τώρα θα έμοιαζε αλλιώς. Θα είχε μια λίγο πιο νόστιμη ψυχή και η μάσκα του προσώπου της θα γλύκαινε.
Ο κόσμος έχει αραιώσει. Το πάρτι φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του. Σηκώνεται να φύγει. Περπατάει στο στενό με το κεφάλι σκυφτό. Η μουσικές ξεμακραίνουν. Κάποιες φλερτάρουν, για κάποιες το πάρτι θα συνεχίσει αλλού. Κοντεύει τα 40 και η ζωή της είναι μίζερη. Θέλει να παντρευτεί, να κάνει ένα παιδί, να έχει έναν άντρα να την χαϊδεύει, να την στηρίζει, να βλέπουν αγκαλιά ταινίες στον καναπέ. Θέλει έστω απλά να την φλερτάρουν. Θέλει να έρθει «Αυτός» και να της εξομολογηθεί τον έρωτα του. Να την πάρει αγκαλιά και να φύγουν μακριά από όλα. Παίρνει το κινητό της μπαίνει στο Facebook. Πληκτρολογεί..
«Άλλη μια μέρα σκατά και αυτός που αγαπώ δεν μου δίνει σημασία. Ο απαίσιος δεν ενδιαφέρεται καν αν ζω ή αν πεθαίνω…» το ποστάρει μαζί με μια σέλφι της από το πάρτι. Αν και το ξέρει ότι δεν θα πάρει like. Ποιος να κάνει like άλλωστε σε μια απλή Ελένη…;
ΥΓ. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία…
