Δημήτρης Λοττίδης
Η Κύπρος είναι μια μικρή χώρα σε μια γωνιά του ούτω καλουμένου «παλαιού κόσμου», μια γωνιά σημαντική για πολλούς λόγους. Οι κάτοικοί της είναι από τους τελευταίους της παγκόσμιας ιστορίας που κέρδισαν το δικαίωμα στην ελευθερία και τη δημοκρατία. Μια νεαρή λοιπόν Δημοκρατία, λαβωμένη μεν από την τουρκική εισβολή, προκομμένη δε πλέον όσον αφορά στο ελεύθερό της κομμάτι. Ο πόλεμος της Ουκρανίας έφερε σε όλους όσοι το ζήσαμε, μνήμες του 1974, ενώ έδειξε στους Μillennials, πόσο ρευστά και μη ασφαλή μπορούν να γίνουν τα πράγματα από τη μια μέρα στην άλλη, προσγειώνοντάς τους.
Η Ουκρανία είναι μια τεράστια σε μέγεθος χώρα, η δεύτερη μεγαλύτερη της Ευρώπης, που της επιτέθηκε η μεγαλύτερη χώρα της Ηπείρου, η Ρωσία. Ανεξαρτήτως της έκβασης του πολέμου, ο παραλληλισμός με την εισβολή του 1974 είναι προφανής και στο επόμενο διάστημα είναι λογικό κάποιος να προσμένει πως θα βρει ανοικτά αυτιά στην Ευρώπη μια επιχειρηματολογία εξορθολογισμού των διεθνών σχέσεων πέραν των οικονομικών σκοπιμοτήτων. Μια Ευρώπη που ξύπνησε την 25η Φεβρουαρίου από τον μακρύ μεταπολεμικό της λήθαργο και συνειδητοποίησε πως μετά την Ουκρανία, οι τρελοί που τους χάιδευαν τα αυτιά εδώ και χρόνια, έχουν βάλει στο μάτι τις γειτονιές της Ένωσης. Μιλούσα πρόσφατα και μετά την κήρυξη του πολέμου με ένα στέλεχος εταιρείας ρωσικών συμφερόντων με σύνδεση με το Κρεμλίνο, και αρνείτο να αντιληφθεί πως μετά την 25η Φεβρουαρίου ο κόσμος του δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Έκλεισα το τηλέφωνο με στεναχώρια και απορία, μιας και ήταν σαν να μιλούσα στην Alexa και ό,τι της έλεγα, είχε προγραμματισμένη την απάντηση πριν την 25η Φεβρουαρίου.
Γιατί εμείς που είμαστε θύματα του κακού, το οποίο πρεσβεύει η επεκτατική αναθεωρητική Τουρκία, πουλήσαμε την ψυχή μας σε έναν ηγεμόνα και τους ανθρώπους του, παραβλέποντας τις αξίες που πρεσβεύει και το ηθικό πλεονέκτημα που μας αφαιρεί αυτή η σχέση. Προσβλέποντας μόνο ο καθένας στο συμφέρον του και πόσα πουρμπουάρ θα μας δώσει ο Ολιγάρχης που του ανοίγουμε την πόρτα στο τρίπτυχο ήλιος, ξέπλυμα, Ευρώπη, και όχι την εικόνα μας ως υπηρέτες σε αμφιλεγόμενες αξίες. Θα μου πείτε πως, όλη η Ευρώπη ήταν στα πόδια τους για τρεις δεκαετίες. Θα σας απαντήσω πως η Ευρώπη έχει το μέγεθος και τους μηχανισμούς να υποστηρίζει την καλή της εικόνα, ό,τι και να κάνει. Εμείς όχι.
Στον νέο κόσμο που ανατέλλει δεν βλέπω πως η παρέα του Πούτιν μπορεί να επιβιώσει όπως ήταν πριν την 25η Φεβρουαρίου, και ανεξαρτήτως της έκβασης του πολέμου. Γιατί αν κάτι κατάφερε ο Βλαδίμηρος, είναι να μας κάνει Ένωση (και) αξιών και όχι (μόνο) οικονομικών συμφερόντων. Η Ευρώπη δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια και εμείς ως χώρα είναι η ώρα να στοχεύσουμε να γίνουμε τα καλά παιδιά της, αυτοί που γνωρίζουν το μέγεθός τους και καταθέτουν αξιοπιστία χωρίς να λοξοκοιτούν προς ανατολάς στα ρούβλια. Γιατί φρονώ πως αυτή η εποχή, όπως την ξέρουμε, τελείωσε οριστικά.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας έφερε σε όλους όσοι το ζήσαμε, μνήμες του 1974, ενώ έδειξε στους Μillennials, πόσο ρευστά και μη ασφαλή μπορούν να γίνουν τα πράγματα από τη μια μέρα στην άλλη, προσγειώνοντάς τους.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
