Αφροδίτη Δερματά
Παρακολουθώ από χθες την υπόθεση με το μωρό στην Άρτα. Κάθε άρθρο που διαβάζω εντείνει το σοκ μου. Δεν το χωράει ο νους μου αυτό που έχει συμβεί. Σκέφτομαι ότι δεν θα ήθελα με τίποτα να είμαι στην θέση αυτής της μητέρας και κυρίως στην θέση αυτού του πατέρα. Ο πόνος είναι ασύλληπτος και όταν περιβάλλεται από ενοχές, είναι αξεπέραστος. Η ζωή σου τελειώνει, τίποτα από εκεί και έπειτα δεν είναι ίδιο. Μοιάζει με αρχαία τραγωδία χωρίς κάθαρση. «Πως είναι δυνατόν να το ξέχασε το μωρό στο αμάξι;» αναρωτιούνται πολλοί. Όσο και να μου φαίνεται αδιανόητο θα πω ότι…είναι. Ζούμε μια ζωή που τρέχουμε να προλάβουμε το λεπτό, το δευτερόλεπτο, να προλάβουμε να κάνουμε όσα περισσότερα μπορούμε μέσα στην μέρα. Αν σε όλα αυτά προστεθεί και το μεγάλωμα ενός παιδιού τότε το 24ωρο δεν φτάνει. Μεγάλωσα δυο παιδιά χωρίς βοήθεια από γονείς και νταντάδες. Ειδικά όταν ήμουν στην Αθήνα που η καθημερινότητα ήταν πιο έντονη, το να κάτσω στον καναπέ για να δω τηλεόραση ήταν πολυτέλεια. Τα έκανα όλα στο πόδι. Οι μέρες μου ήταν τόσο γεμάτες με υποχρεώσεις που όταν έφτανε το βράδυ το μόνο που με ένοιαζε ήταν να τους πω «καληνύχτα» να τους δώσω ένα φιλί, να κλείσω τα φώτα των δωματίων τους και να πέσω κατευθείαν για ύπνο. Είχε τύχει μέσα στον κυκεώνα των υποχρεώσεων να ξεχάσω να σχολάσω τον γιο μου από τα αγγλικά. Είχε τύχει να είμαι τόσο κουρασμένη που να μην αντέχω να τον κυνηγάω άλλο και να έχει καταλήξει να εκτοξεύεται από τσουλήθρα τριών μέτρων με αποτέλεσμα τρία ράμματα στο πηγούνι. Έχω χάσει την κόρη μου σε παραλία στην Βάρκιζα όταν ήταν 5 χρονών ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο και έχω χάσει μαζί της και εικοσιπέντε χρόνια από την ζωή μου. Για την ιστορία την βρήκα σε ένα ποδήλατο θαλάσσης, να τραγουδάει ανέμελη σε μια άκρη της παραλίας. Μου έχει φύγει ο γιός μου ξαφνικά από το τραπέζι σε ταβέρνα και έχει πεταχτεί στον δρόμο σε κλάσματα δευτερολέπτων. Εκείνη την ώρα μάλιστα περνούσε αυτοκίνητο, τον έσωσε κάποιος από την παρέα ο οποίος για καλή μας τύχη είχε βγει εκείνη την ώρα στο πεζοδρόμιο για τσιγάρο. Η κακιά στιγμή παραμονεύει συνεχώς όταν έχεις μικρά παιδιά. Τώρα η περίπτωση της Άρτας μπορεί να είναι ιδιάζουσα, εντούτοις σύμφωνα με τους ψυχολόγους οι απανωτές συνε΄χόμενες υποχρεώσεις μπορούν να σου προκαλέσουν κενά μνήμης. Όταν το μυαλό σου " τρέχει" αδιάκοπα σε δουλειές που πρέπει να προλάβεις, αρχίζεις να ζεις στο μέλλον και όχι στο παρόν. Ξεχνάς που είσαι τώρα και ζεις σε ένα αέναο «μετά». Έτσι κάπως υπάρχει πιθανότητα να ξεχάσεις και την ύπαρξη ενός παιδιού στο πίσω κάθισμα. Έτσι κάπως μπορεί να ξεχάσεις όλη σου την ζωή, και να χάσεις τον εαυτό σου ο οποίος στροβιλίζεται αδιάκοπα στο μέλλον.
Μπαίνω δευτερόλεπτα στην θέση αυτού του πατέρα και νιώθω να με διαπερνάει ένα κύμα πόνου και η ανάσα μου βγαίνει με τα βίας. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν αν αυτά τα δευτερόλεπτα πάγωναν και ο πόνος έκανε την παρουσία του μόνιμη. Μου φαίνεται αβάσταχτο. Δυστυχώς ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω ώστε να γίνουν όλα από την αρχή διαφορετικά και δυστυχώς πλέον δεν υπάρχει παρηγοριά…δυο άνθρωποι εχθές έχασαν το μωρό τους και από δω και στο εξής θα είναι νεκροί ζωντανοί. Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω όμως, είμαι σίγουρη ότι όλα θα γίνονταν διαφορετικά, ότι ο πατέρας θα ξυπνούσε χαμογελώντας ευτυχισμένος για την όμορφη οικογένεια που έχει. Θα έδινε ένα φιλί στην γυναίκα και στον μωρό του και θα ζούσε την κάθε στιγμή του όμορφου ανοιξιάτικου πρωινού χωρίς να τον νοιάζουν οι υποχρεώσεις που θα έρθουν μετά. Θα το έβαζε ήρεμα το μωρό στο αυτοκίνητο, θα του τραγουδούσε στον δρόμο και θα το κοιτούσε που και που από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου νιώθοντας ευλογημένος γι’ αυτό το θαυματάκι που του χάρισε ο Θεός. Θα είχε στην τσάντα το τηλέφωνο του και θα άφηνε τις υποχρεώσεις που έχει να αντιμετωπίσει μέσα στην μέρα εκεί που ανήκουν … στο «μετά». Θα έφτανε στον παιδικό σταθμό, θα το κατέβαζε ήρεμα από το καθισματάκι του, θα έδινε την τσάντα του μαζί με τις τελευταίες οδηγίες στην βρεφοκόμο, θα του φιλούσε τρυφερά το κεφαλάκι και θα έπαιρνε μια βαθιά εισπνοή εγκλωβίζοντας την μωρουδίστικη μυρωδιά σαν φυλακτό για να αντέξει την υπόλοιπη μέρα. Θα έμπαινε στο αμάξι και τότε θα ξεκινούσε τη «μάχη». Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω θα ήταν όλα αλλιώς…θα ήξερε πλέον την αξία της στιγμής…την αξία του να ζεις στο «Τώρα».
Υγ. Να θυμάμαι: Να επιστρέφω στο κέντρο μου, να βρίσκομαι στο παρόν.
