Αφροδίτη Δερματά
Ήταν 6 Φεβρουαρίου του 1982 όταν εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας έφτανε σε όλα τα σχολεία ανά την Ελλάδα καταργώντας τις μπλε ποδιές. Η εγκύκλιος αναρτήθηκε στους πίνακες ανακοινώσεων και οι μαθητές πληροφορήθηκαν ότι από τη νέα σεζόν δεν είχαν λόγο να προμηθευτούν με μαθητικές ποδιές. Κάπως έτσι η σχολική ποδιά πέρασε στο χρονοντούλαπο τις ιστορίας μαζί με την ομοιομορφία που χαρακτήριζε την εποχή. Την πρόλαβα οριακά για μια χρονιά, στο προνήπιο. Για τις τάξεις του νηπιαγωγείου και του προνήπιου το σχέδιο ήταν καρό ύφασμα με ροζ και άσπρα τετραγωνάκια ενώ στο δημοτικό γινόταν μπλε σκούρα με λευκό γιακά. Θυμάμαι αμυδρά να τη αγοράζουμε μαζί με τους γονείς μου από ένα ειδικό κατάστημα στο Ναύπλιο και θυμάμαι να την προβάρω χαρούμενη και υπερήφανη λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Οκτώ χρόνια μετά, τον Ιανουάριο του 1990, υποκινούμενη από τις εξοργισμένες ορμόνες τις εφηβείας και με έντονα την επαναστατική διάθεση βρέθηκα να κάνω κατάληψη στο γυμνάσιο -κρυφά από τον πατέρα μου- διαμαρτυρόμενη μεταξύ άλλων και για τον νόμο που επέβαλε στα σχολεία ομοιόμορφη ενδυμασία, γνωστό και ως πολυνομοσχέδιο της ποδιάς. Αισθανόμουν θυμό με το ενδεχόμενο να αποχωριστώ τα τζιν και τις φόρμες μου και να πρέπει να φοράω κάτι που δεν μου αρέσει. Εντούτοις δεν μπορούσα να αντιληφθώ πόσο λυτρωτικός και δίκαιος θα ήταν αυτός ο νόμος αν εφαρμοζόταν. Την εποχή της μάρκας, όπου άξιζε και ήταν κουλ μόνο όποιος φορούσε Unlimited, Levis και Fruit of the loom εγώ που παρά το γεγονός ότι δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να ντύνομαι με μάρκες…επαναστατούσα εναντίον του σωτήρα μου…της ποδιάς. Ενδεικτικά μόνο, ένα τζιν Unlimited που αν είχες την οικονομική δυνατότητα να το αγοράσεις αυτόματα αποτελούσε το εισιτήριο ώστε να ενταχθείς στην κλίκα με τους διάσημους του σχολείου, κόστιζε 120.000 δραχμές τουτέστιν γύρω στα 400 ευρώ.
Την αξία της σχολικής στολής την αντιλήφθηκα όταν ήρθα στην Κύπρο και πήγαν τα παιδιά μου σχολείο. Λευκό μπλουζάκι, γκρι ή μπλε φούσται, γκρι παντελόνι,μπλε πουλοβεράκι για τον χειμώνα και γκρι φόρμα για την γυμναστική. Ομοιόμορφες αυλές και τάξεις κανένας προβληματισμός για το αν θα είναι μάρκα η μπλούζα ή το παντελόνι κανένας προβληματισμός για το τι θα φορέσουμε σήμερα και αν το δικό μας ντύσιμο θα είναι λιγότερα όμορφο ή πιο φθηνό από του συμμαθητή μας. Κανένα λογότυπο και καμία πλύση εγκεφάλου.
Τώρα θα με ρωτήσεις πως προέκυψε αυτή αναδρομή στην ιστορία της ποδιάς. Σήμερα το πρωί πήγα στο δωμάτιο να ξυπνήσω τον γιο μου να πάει σχολείο. Συνήθως χρειάζεται καμιά 30αριά και βάλε «σήκω» μέχρι να μου κάνει την χάρη και να το πάρει απόφαση να σηκωθεί. Άνοιξα την πόρτα και προς έκπληξη μου τον βρήκα να κάθεται στο κρεβάτι με ανοιχτό το παράθυρο. Με ενημέρωσε ότι έχει σηκωθεί από πριν και έχει φάει και πρωινό. «Για να ξυπνήσει αυτός από μόνος του θα πρέπει να συμβαίνει κάτι εκπληκτικό, όπως το να είναι προγραμματισμένη κάποια εκδρομή ή κάποια εκδήλωση στο σχολείο» σκέφτομαι. «Τι σου συμβαίνει;» τον ρώτησα απορημένη… «Έχουμε casual Friday» μου απαντάει με ενθουσιασμό και ξεκινάει να φοράει τα αγαπημένα του ρούχα και τα ολοκαίνουργια του αθλητικά παπούτσια που δεν τα έχει ξαναφορέσει στο σχολείο. Ετοιμάστηκε σε χρόνο ντε τε και χαμογελαστός μπήκε στο αυτοκίνητο.
Τον κοιτάω να βάζει ζώνη υπερήφανος και όμορφος μέσα στα αγαπημένα του ρούχα «Η ζωή μας θέλει μια ποδιά να μας πειθαρχεί και να διατηρεί την ομοιομορφία, την ασφάλεια και την ηρεμία μας και μια Casual Friday να σπάει την ρουτίνα να μας ενθουσιάζει και να μας δίνει κίνητρο να σηκωθούμε από το κρεβάτι το πρωί» σκέφτομαι και γυρνάω το κλειδί.
Kαλό Σαββατοκύριακο!
