Αφροδίτη Δερματά
Βουρτσίζει μηχανικά τα μαλλιά της και κοιτάει το είδωλό της στον καθρέφτη. Είναι όμορφη, έχει εξωτικά χαρακτηριστικά, μεγάλα εκφραστικά μάτια, σαρκώδη χείλη, μακριά μαύρα μαλλιά. Το κινητό της είναι ακουμπισμένο δίπλα στο ράφι του νιπτήρα. Ψάχνει το «You‘re beautiful» του James Blunt στο Spotify και μόλις το βρίσκει πατάει «Play». Χαμογελάει στο δροσερό είδωλό της. Είναι μόλις 17, έχει όλη τη ζωή μπροστά της. Βάζει διάφανη μάσκαρα στις βλεφαρίδες της και λίγο διάφανο λιπ γκλος στα χείλη της για να γυαλίσουν. Ξαφνικά ο ήχος του τραγουδιού χαμηλώνει ανεπαίσθητα. Έρχεται μήνυμα στο WhatsApp. Είναι αυτός, η καρδιά της ανεβάζει παλμούς. «Τι κάνει το μωρό μου;» γράφει το μήνυμα. Χαμογελάει στο κινητό της. Είναι ο «πρίγκιπας». Πόσο τυχερή νιώθει που τον γνώρισε. Ο «πρίγκιπας» που θα της ανοίξει την πόρτα σε μια άλλη ζωή. Που την προσέχει, που την αγαπάει, που τη φροντίζει, που την διασκεδάζει, που της υποδεικνύει με σοφία ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος, που την κατευθύνει. Θα την πάρει από το νησί, της είπε προχθές, θα ζήσουν μαζί στην πόλη. Αυτή θα συνεχίσει τις σπουδές της. Θα παντρευτούν. Τι σημασία έχει που είναι τόσο μικρή και που έχουν τόσο μεγάλη διαφορά ηλικίας; Ούτως ή άλλως ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά, ο έρωτας είναι τυφλός, ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη της ζωής. Αυτός θα τους κινεί, θα υπάρχει για πάντα. Ο γάμος τους θα είναι ονειρικός, όχι σαν τους άλλους τους κοινούς, τους τυπικούς. Θα γίνει σε μια μαγική παραλία κάπου στην Πορτογαλία. Θα είναι οι δυο τους, δεν χρειάζονται άλλο κόσμο. Θα φτιάξουν ένα όμορφο, μεγάλο σπίτι με αυλή και εκεί θα στεγάσουν τον έρωτά τους, θα κάνουν ταξίδια, θα γυρίσουν όλο τον κόσμο, τα καλοκαίρια θα πηγαίνουν στα νησιά, θα κάνουν καταδύσεις, θα διασκεδάζουν, θα κάνουν παιδιά, θα είναι ευτυχισμένοι. Αυτός θα είναι πλέον ο πατέρας, ο φίλος και ο αδερφός της. Δεν θα χρειάζεται κανέναν άλλον. Αυτός θα είναι το σύμπαν της όλο και μέσα σ’ αυτό θα κινείται.
Το μωρό κλαίει, κάνει ένα βήμα πίσω, κοιτάει το είδωλό της από μακριά. Ξαφνικά το σύμπαν της γίνεται φυλακή. Είναι μόλις 20 χρονών. Νιώθει ότι πνίγεται, θέλει να ζήσει. Ο «πρίγκιπας» πάλι λείπει στη δουλειά. Μόνη της αγκαλιά με ένα μωρό περιφέρεται στο μεγάλο σπίτι. Άλλα κορίτσια στην ηλικία της βγαίνουν, ζουν, κάνουν σχέσεις, γνωρίζουν τον εαυτό τους. Αυτή ό,τι ξέρει για τον εαυτό της το ξέρει μέσα από αυτόν. Κοιτάει το μωρό, νιώθει να ασφυκτιά. Είναι κάποιες στιγμές που το κοιτάει και νιώθει μια θηλιά να ζώνει απειλητικά τον λαιμό της. Κόβεται η ανάσα της. Ανοίγει τα μάτια της, ξεσπάει σε κλάματα, μα πώς γίνεται να σκέφτεται έτσι για το ίδιο της το μωρό; Νιώθει έρμαιο, νιώθει σαν ένα φύλλο που ο αέρας το πάει όπου θέλει. Δεν έχει άποψη για το πού να κατευθυνθεί, απλώς σκύβει το κεφάλι και πάει. Κρατάει το μωρό αγκαλιά, κοιτάει έξω από το παράθυρο τη φύση να ανθίζει. «Κάποια μέρα θα φύγω» σκέφτεται, «κάποια μέρα θα ζήσω, κάποια μέρα θα κόψω το σχοινί». Ο «πρίγκιπας» γυρνάει το κλειδί στην πόρτα. Πλησιάζει και τη φιλάει στο μέτωπο, βλέπει τα βουρκωμένα μάτια της. Το βλέμμα του σκοτεινιάζει. «Τι έχεις πάλι;» τη ρωτάει θυμωμένος. Τον κοιτάει απελπισμένη, το βλέμμα της ζητάει βοήθεια. Αρχίζει και της φωνάζει εξοργισμένος. Μα τι θέλει αυτή η γυναίκα πια; Είναι αχάριστη, την έχει σαν πριγκίπισσα, τι άλλο πρέπει να της δώσει για να ευχαριστηθεί; Τι άλλο πια να κάνει; Αφήνει το παιδί στο πάρκο, νιώθει ήδη πιο ελεύθερη, τον κοιτάει στα μάτια δακρύζοντας. Το έχει αποφασίσει, αυτή θα κινεί πλέον τα νήματα της ζωής της. «Δεν αντέχω άλλο, θέλω να φύγω» του ανακοινώνει.
Ο σκύλος ουρλιάζει, το μωρό κλαίει, η ανάσα της λιγοστεύει, η ζωή τελειώνει, ο έρωτας τελικά… σκοτώνει. Ένα νέο σύμπαν ανοίγεται μπροστά της. Έφυγε. Τώρα είναι ελεύθερη.
Όταν στρώνεις το τραπέζι
πριν καθίσεις
να ελέγχεις σχολαστικά
την αντικρινή σου καρέκλα,
αν είναι γερή, μήπως τρίζει,
μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές,
μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί,
αν υποσκάπτει τον σκελετό σκουλήκι,
γιατί εκείνος που δεν κάθεται
γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο βαρύς.
Κική Δημουλά
