Αφροδίτη Δερματά
Είναι πρωί, ανεβαίνω την Αγίου Μελετίου με γρήγορο βήμα να προλάβω το τρόλεϊ που θα με πάει στην Κάνιγγος, όπου θα πάρω το λεωφορείο που θα με πάει στην Βασιλίσσης Σοφίας, όπου θα πάρω άλλο λεωφορείο που θα με πάει στα Άνω Ιλίσια, που βρίσκεται η δουλειά μου. Η ώρα είναι 8 και μισή και πιάνω δουλειά στις 9. Νιώθω ήδη κουρασμένη. Το να φτάσω στην ώρα μου αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Καθώς ανεβαίνω με άγχος, κοιτάω εμμονικά αριστερά . Ανάμεσα στις βιτρίνες των μαγαζιών υπάρχουν καθρέπτες. Κοιτάω συνεχώς τον εαυτό μου, τα πόδια μου να περπατάνε με βήμα ταχύ. Φοράω ένα παντελόνι καρό καμπάνα, σε αποχρώσεις πορτοκαλί και καφέ, ένα λευκό κοντό πουλόβερ ζιβάγκο, μαύρα δίπατα μποτάκια για να φαίνομαι πιο ψηλή και πιο αδύνατη. Είμαι 20 χρονών, έχω ύψος 1,69 και ζυγίζω 56 κιλά. Πόσο λάθος αναλογίες… Πόσο άτυχη νιώθω… Απ’ όταν ήρθα στην Αθήνα με τα φαγητά που παραγγέλνω απ'έξω πάχυνα. Πήρα 4 κιλά. Νιώθω απαίσια, μισώ τον εαυτό μου, τον απεχθάνομαι. Έχω κόψει και τα μαλλιά μου ασύμμετρα που είναι της μόδας, δεν μου πάει καθόλου και γενικά θέλω να αφανιστώ. Αναρωτιέμαι πως μπόρεσε να συμβεί αυτό σ’ εμένα. Η συγκάτοικος μου είναι πολύ αδύνατη και καλλίγραμμη, είναι απ’ αυτές τις τυχερές που τρώνε και δεν παχαίνουν. Της πηγαίνουν όλα τα ρούχα, δεν πετάνε τα ψωμάκια δεξιά κι αριστερά και δεν έχει καθόλου κυτταρίτιδα. Πρόσφατα μου επιβεβαίωσε μάλιστα κι ίδια ότι πάχυνα πολύ. Πλέον άνηκα στην κατηγορία «χοντρή». Αυτή η λέξη τριγυρνάει όλη μέρα στο μυαλό μου. Προχωράω στον δρόμο και δεν κοιτάω μπροστά, κοιτάω αριστερά το δήθεν παχύσαρκο είδωλο μου που κινείται στους καθρέπτες και τις βιτρίνες. Το μισώ. Από μέσα μου επαναλαμβάνω εμμονικά, συνεχώς ότι είμαι χοντρή. Νιώθω πόνο, ντρέπομαι για το απαίσιο μου σώμα. Η μάνα μου από μικρή μου έλεγε πάντα πόσο τυχερή ήμουν που έμοιασα στον πατέρα μου που είναι αδύνατος και δεν έμοιασα σ’ αυτήν που είναι λαίμαργη και παχιά. Τελικά έκανε λάθος, δεν ήμουν καθόλου τυχερή. Θυμάμαι την γιαγιά μου και την θεία μου, να της κάνουν συνεχώς παρατηρήσεις για τα περιττά κιλά της. «Πως πάχυνες έτσι… όλο τρως, έμοιασες στην θεία σου την Καλλισθένη» της έλεγε η γιαγιά μου. Η ίδια ήταν μια κοντή αδύνατη γυναίκα μόνο που είχε λίγο πεταχτή κοιλιά. Την θυμάμαι να πιέζει με απελπισία την κοιλιά της και να αναρωτιέται φωναχτά τι θα κάνει με αυτήν και πως θα την εξαφανίσει. Την θυμάμαι να προσέχει πάντα την διατροφή της, να τρώει ελάχιστα και να γυμνάζεται μέχρι λίγους μήνες πριν πεθάνει.
Αποφάσισα λίγο πριν τρελαθώ να πάω σε κέντρο αδυνατίσματος. Είχε ένα γνωστό που διαφημιζόταν και στην τηλεόραση πάνω στην Πατησίων. Δεν είχα καθόλου χρήματα και μέσα μου ήλπιζα ότι μόλις με δουν θα μου πουν ότι είμαι μια χαρά και δεν χρειάζομαι τίποτα. Με παρέλαβε μια αδύνατη κυρία γύρω στα 40. Με έβαλε στο γραφείο της και μου είπε να κατεβάσω το παντελόνι μου για να με δει. Μόλις το κατέβασα μια έκφραση απέχθειας σχηματίστηκε στο πρόσωπο της. Μου είπε ότι έχω πρόβλημα, πρέπει να χάσω τουλάχιστον 4 κιλά για να είμαι αποδεκτή και όμορφη. Χρειαζόμουν δίαιτα, ειδικά μηχανήματα που θα λιώσουν το λίπος και την κυτταρίτιδα και γυμναστική. Το πακετάκι της σωτηρίας μου κόστιζε 300.000 δραχμές, περίπου 1000 ευρώ. Έπρεπε να βρω επειγόντως χρήματα. Πήρα το λεωφορείο και πήγα στην θεία μου στο Παλαιό Ψυχικό. Της ζήτησα να μου δώσει λεφτά να κάνω την θεραπεία γιατί θα σαλέψω, δεν άντεχα πλέον να με βλέπω. Μου απάντησε ότι δεν βλέπει να έχω πρόβλημα αλλά εφόσον ένιωθα τόσο άσχημα υποσχέθηκε να με βοηθήσει. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα την διαδικασία της μεταμόρφωσής μου. Έφτιαξα την διατροφή μου, γυμναζόμουν κάθε μέρα και έλιωνα μέσα στα ειδικά μηχανήματα. Μέσα σε ενάμιση μήνα τα 4 κιλά που με βασάνιζαν είχαν γίνει παρελθόν.
Βρισκόμουν στο γραφείο της 40άρας κυρίας η οποία μου ζήτησε να ξανακατεβάσω το παντελόνι για να δει τα αποτελέσματα μου. Περίμενα ότι μόλις δει την φοβερή αλλαγή θα με συγχαρεί για το εκπληκτικό αποτέλεσμα. Η αντίδραση όμως ήταν διαφορετική. «Μπράβο» μου είπε ψυχρά «έχασες τα κιλά εντούτοις τώρα έχεις χαλάρωση, πρέπει να αρχίσουμε μια νέα σειρά θεραπειών» . Την ευχαρίστησα ευγενικά, της είπα ότι δεν έχω άλλα χρήματα, πήρα το δήθεν χαλαρωμένο κορμί μου κι έφυγα.
Εικοσι δύο χρόνια μετά κάθομαι στο γραφείο και διαβάζω ένα κείμενο με αφορμή τις δηλώσεις της Λατινοπούλου. Το γράφει μια κοπέλα η οποία μετά από χρόνια πάλης με τα κιλά, τις θερμίδες και τις τρίχες της, μετά από δεκάδες «πρέπει» που έχουν να κάνουν με την εμφάνιση της κι έχουν περάσει σ' αυτήν από γενιά σε γενιά, έχει αποφασίσει να αγαπήσει τον εαυτό της όπως είναι. Νιώθει επιτέλους ευτυχισμένη, χορτάτη και είναι και ερωτευμένη. Νιώθω άσχημα, συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι κι εγώ η ίδια συνεχίζω να κάνω στην κόρη μου αυτό που έκανε η γιαγιά μου στην μάνα μου και η μάνα μου σ’ εμένα. Την τρέχω για αποτριχώσεις, της κάνω παρατηρήσεις όταν τρώει κάτι με πολλές θερμίδες, έχω άποψη για τα μαλλιά της, για το πόσο θα φάει, για τα σκουλαρίκια της, για τα ρούχα της. Είναι 17 χρονών και μου απαντάει με θράσος, ότι δεν καταλαβαίνει γιατί όλα τα κορίτσια πρέπει να είναι αδύνατα, άτριχα και με μακριά μαλλιά για να αρέσουν και ότι στο κάτω-κάτω της γραφής δεν είμαστε η εμφάνιση μας. Συνειδητοποιώ πόσο δίκαιο έχει. Την παίρνω τηλέφωνο. «Πήρα να σου πω ότι σ' αγαπάω όπως είσαι και να ξέρεις ότι έχεις φοβερή προσωπικότητα, είσαι πανέμορφη και πανέξυπνη, μην αφήσεις ΚΑΝΕΝΑΝ ποτέ να σε κάνει να πιστέψεις το αντίθετο, το μόνο που θέλω είναι να είσαι υγιής». Και κάπου εκεί, κάπως έτσι η αλυσίδα κόπηκε.
Υγ. Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς κάτι αρνητικό για ένα σώμα απλά άλλαξε την σκέψη σου. Αν αλλάξεις την σκέψη σου θα αλλάξει κι ο κόσμος μας.
