Αφροδίτη Δερματά
Το καλοκαίρι του 1992 συνέβη κάτι αναπάντεχο στην ζωή μου. Οι γονείς μας, δεν ξέρω πως και από που προέκυψε η ιδέα, αποφάσισαν να μας στείλουν κατασκήνωση στο βουνό Πεντέλη στην Αθήνα. Ενώ λοιπόν όλοι οι Αθηναίοι έφευγαν από την πόλη και ερχόντουσαν διακοπές στο χωριό εμείς μπήκαμε στο αυτοκίνητο και βρεθήκαμε με τα δυο μικρότερα αδέρφια μου στην Αττική στο βουνό της Πεντέλης. Η μάνα μου έμπλεη ενθουσιασμού που θα μας ξεφορτωνόταν και θα ησύχαζε λίγο το κεφάλι της κι εγώ έφηβη 14 χρονών πέταγα την σκούφια μου με την σκέψη ότι θα ήμουν για δυο εβδομάδες χωρίς γονείς. Τα αδέλφια μου πάλι, όντας αρκετά πιο μικρά άρχισαν να κλαψουρίζουν από την πρώτη στιγμή που μπήκαν στην κατασκήνωση. Ο μικρότερος μάλιστα ο οποίος μυρίστηκε την κατάσταση και συνειδητοποίησε ότι δυο εβδομάδες θα είναι μακριά από την μαμά, έκανε επι τόπου μεταβολή, μπήκε στο αμάξι και επέστρεψε μαζί τους πίσω. Ο δεύτερος πάλι την πάτησε και έμεινε εκεί να κλαψουρίζει ασταμάτητα για 14 συνεχόμενες μέρες, ακολουθώντας με κατά πόδας και ζητώντας μου απεγνωσμένα και επίμονα να βρω τρόπο να φύγουμε. Εγώ πάλι περνούσα υπερβολικά καλά τριγυρνώντας ελεύθερη και χωρίς κανέναν περιορισμό με τους καινούργιους μου φίλους για να του δώσω σημασία. Από ένα σημείο και έπειτα με το που τον έβλεπα να πλησιάζει κλαίγοντας έκανα μεταβολή και έτρεχα ανάμεσα στα δέντρα για να κρυφτώ και να γλιτώσω την γκρίνια του. Ναι, ομολογώ ότι τώρα νιώθω λίγο τύψεις που δεν παρηγορούσα τον μικρούλη γκρινιάρη αδερφό μου πού ήθελε την μαμά του, ωστόσο τότε δεν έδινα δεκάρα τσακιστή και τον θεωρούσα άκρως ενοχλητικό.
Οι σκηνές ήταν τεράστιες, χωρούσαν γύρω στα οκτώ άτομα μαζί με την ομαδάρχη η οποία ήταν 18 χρονών και τότε μας φαινόταν μεγάλη και κάπως αυστηρή. Εκεί λοιπόν μεταξύ άλλων γνώρισα την Μαριέττα, την Αλεξάνδρα, την Ελένη, τον Στέφανο, τον Γιάννη και την Ζέτα.
Η Ζέτα ήταν ένα παχουλό ψηλό παιδί με κάπως ατσούμπαλο σώμα, με περίεργη –λίγο μπάσα- φωνή και ίσιο καρέ μαλλί μέχρι τους ώμους. Μια λίγο παράξενη φυσιογνωμία θα έλεγα μιας και δεν θύμιζε ούτε αγόρι αλλά ούτε και κορίτσι. Ήταν ένα ευγενικό πλάσμα, χαμηλών τόνων το οποίο ήταν πάντα πρόθυμο να μας βοηθήσει. Κρατούσε τσίλιες όταν αλλάζαμε, μας συνόδευε στις τουαλέτες και στα ντους, πρόσεχε μην εισβάλλει κανένα αγόρι την επίμαχη στιγμή και γενικά ο ρόλος της ήταν συνοδευτικός. Κάτι σαν φρουρός ασφαλείας. Το περίεργο είναι ότι την Ζέτα δεν την είχαμε δει ποτέ να αλλάζει στην σκηνή, δεν ζητούσε ποτέ να κάνουμε εμείς τους φρουρούς για να πάει στο μπάνιο και γενικά αποτελούσε ένα μυστήριο το πως και που άλλαζε. Αν και ήταν καλοκαίρι φορούσε πάντα ένα φαρδύ τζιν και φαρδύ μακρύ μπλουζάκι.
«Η Ζέτα είναι Ζέτος» άρχισε να διαδίδεται μια μέρα στην κατασκήνωση. Κάποιος την τσάκωσε να αλλάζει και είχε ανδρικά γεννητικά όργανα. Κοινώς η Ζέτα είχε πουλί. Ξαφνικά «το πλάσμα» με το απροσδιόριστο φύλο έγινε επίκεντρο χλευασμού. Οι κοπέλες στην σκηνή θύμωσαν καθώς πίστεψαν ότι ήταν ένα αγόρι που είχε τρυπώσει με δόλο στην σκηνή μας προκειμένου να μας πάρει μάτι. Κανείς δεν την έκανε παρέα πλέον, πολλοί της επιτίθονταν με σχόλια ειρωνικά και από την μια στιγμή στην άλλη εξοστρακίστηκε με βία και βρέθηκε να περιφέρεται σιωπηλά στο περιθώριο. Σύντομα έφυγε από την κατασκήνωση. Ήρθαν και την πήραν οι γονείς της.
Χρόνια μετά αναλογίζομαι συχνά πυκνά αυτόν τον άνθρωπο. Ήταν κορίτσι; Ήταν αγόρι; Μπήκε όντως με δόλο στην σκηνή; Ή ήταν απλά ένα έφηβο πλάσμα που η φύση του έδωσε στοιχεία και από τα δυο φύλα και εμείς, εκείνη την άγρια εποχή που δεν επιτρεπόταν να είσαι διαφορετικός, το περιθωριοποιήσαμε; Πολλές φορές βλέπω τους γονείς να αντιδρούν και να μην συμφωνούν με το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία. Για εμένα είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, τα παιδιά έχουν πολλά ερεθίσματα και είναι πολύ πιο έξυπνα απ’ ότι εμείς. Το διαδίκτυο τα βομβαρδίζει με δεκάδες πληροφορίες και πλέον γνωρίζουν από μικρές ηλικίες ότι τα παιδάκια δεν τα φέρνει ο πελαργός ούτε ένα φιλί στο στόμα όπως πίστευα εγώ μέχρι τα δώδεκά μου χρόνια. Τα παιδιά είναι απαραίτητο να ενημερώνονται. Πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχει αυτός, αυτή, αυτό. Ότι κάποιος μπορεί να είναι και απροσδιόριστου φύλου, ότι η γυναίκα μπορεί να ερωτευτεί γυναίκα και ο άντρας, άντρα και δεν είναι κάτι βρώμικο. Ο έρωτας και η αγάπη δεν κοιτάει φύλα. Βρώμικο όμως και μη αποδεκτό, είναι το να σε αγγίξει κάποιος χωρίς την θέληση σου και αν πάει να γίνει αυτό, δεν πρέπει να το επιτρέψεις και πρέπει να το πεις κατευθείαν στους γονείς σου. Απ’ όποιον και αν προέρχεται αυτό το παραβιαστικό χάδι, θα πρέπει να αντισταθείς και να αμυνθείς. Για να γίνει όμως αυτό, τα παιδιά πρέπει να ξέρουν. Δεκάδες σεξουαλικές παρενοχλήσεις θα αποτρέπονταν αν υπήρχε το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία και η Ζέτα θα μπορούσε να είναι ελεύθερα Ζέτος χωρίς να αποτελεί αντικείμενο χλευασμού και να περιθωριοποιείται από την κοινωνία. Άλλωστε τα παιδιά δεν γεννιούνται με προκαταλήψεις σχετικά με την διαφορετικότητα, εμείς τα γεμίζουμε προκαταλήψεις.
Τέλος καλό είναι να θυμόμαστε ως γονείς ότι το μέλλον βρίσκεται στη συνεργατική ή επίλυση των προβλημάτων. Όσα παιδιά του σήμερα καταφέρνουν να δρουν απαλλαγμένα από φυλετικά και άλλου είδους εμπόδια, θα αποτελέσουν τους ηγέτες του αύριο σε όλους τους τομείς του υπέροχου αυτού πολύχρωμου κόσμου!
Όσους κοιτάζουν παγωμένα και αδιάφορα
ένα παιδί που απλά δεν ήταν το δικό τους
τους περιμένει ένα φίδι στο σαλόνι τους
έχει στοιχειώσει ξαφνικά το σπιτικό τους.
