Αφροδίτη Δερματά
Το ξυπνητήρι χτυπάει. Ευτυχώς ήταν απλά ένα όνειρο. Αντιστέκεται, κρατάει πεισματικά τον αντίχειρά της προκειμένου να μην υποπέσει στον πειρασμό και σκρολάρει στα social media, πατάει διακοπή στο ξυπνητήρι και αφήνει το κινητό θριαμβευτικά στην άκρη. Πολλές φορές παρασύρεται, χαζολογάει άνευ λόγου με την παλιοσυσκευή και μετά αργεί. "Γλίτωσα λίγο χαμένο χρόνο ζωής" μονολογεί. Σηκώνεται αργά από το κρεβάτι, κοιτάζεται στον καθρέφτη του μπάνιου. Εντοπίζει μια προς μια τις ρωγμές στο πρόσωπο της, κάθε μέρα γίνονται πιο έντονες λες και βάλθηκαν να της θυμίζουν συνεχώς πως ο χρόνος τελειώνει. Λες να φταίει ο φωτισμός; Μπα, είναι γεγονός, ο χρόνος τελειώνει και κάνει ότι μπορεί για να συμφιλιωθεί με αυτό. Ακόμα περισσότερο προσπαθεί να θυμάται χωρίς να νοσταλγεί και χωρίς να πονάει. Γεύσεις έντονες από την παιδική ηλικία ανακατεύονται συνεχώς με τις στιγμές της καθημερινότητα της. Τώρα τελευταία όλο και πιο πολύ. Αφήνουν μια αίσθηση νοσταλγίας, ίσως και λίγο πόνο. Λες και καθώς μεγαλώνει μια κουτάλα ανακατεύει όλο το κατακάθι των αναμνήσεων και το φέρνει πάνω. Εκεί ξεκινάει ένας αέναος κυκλικός χορός από το πριν το τώρα και το μετά. Θέλει να αποδεχτεί τον κύκλο που κλείνει. Πρέπει να τον αποδεχτεί, δεν γίνεται αλλιώς, έτσι είναι η ζωή. Ένας τεράστιος κύκλος που κλείνει αργά περικλείοντας στο εσωτερικό του κι άλλους μικρότερους κύκλους. «Θα μάθεις ποτέ να αποδέχεσαι την απώλεια;». Ρωτάει το είδωλο της.
Το σπίτι μυρίζει καφέ. Η καφετιέρα στραγγίζει τις τελευταίες σταγόνες κάνοντας τον χαρακτηριστικό ήχο. Μια γάτα τρίβεται στα πόδια της και μερικές αχτίδες ηλίου τρυπώνουν από το παράθυρο της. Βάζει κλασσική μουσική στο πικ απ, ποτίζει τα λουλούδια και ψιλοκόβει το κρεμμύδι. Το μενού σήμερα έχει μακαρόνια με κιμά. Πόσο κιμά πέταξε μέχρι να μάθει να τα φτιάχνει; Πλέον η εμπειρία τόσων χρόνων μπορεί να δαμάσει και να νοστιμέψει και τον πιο ατίθασο και άνοστο κιμά. Αν της έλεγε κάποιος φτιάξε μακαρόνια με κιμά με τα υλικά που έχεις στο ντουλάπι σου, ξέρει πλέον καλά ότι με λίγη κανέλα, μπαχάρι, ρίγανη και κρασί μπορεί να μεγαλουργήσει. Έτσι γίνεται και με την ζωή. Κάποτε έβαζε τις πατάτες να τηγανιστούν την ίδια ώρα με το λάδι και γινόντουσαν βραστοτηγανητές, τώρα ξέρει να φτιάχνει τηγανητές ταψιού, με λιγότερες θερμίδες, πασπαλισμένες με πάπρικα και κουρκουμά που τους ταιριάζει πολύ. Εμπειρία το λένε και η εμπειρία έρχεται με τις αποτυχίες και την εξάσκηση. Έτσι κάθε ρωγμή στο πρόσωπο της δικαιολογεί την ύπαρξη της, κάθε ρυτίδα κρύβει δεκάδες εμπειρίες . Πλέον ξέρει...Πρέπει να πετάξεις αρκετό φαγητό μέχρι να καταφέρεις το τέλειο αποτέλεσμα. Το μόνο κακό είναι ότι όταν τελικά μάθεις να μαγειρεύεις, οι αρθρώσεις των χεριών σου πονάνε και μαζί πονάει και η μέση σου και δεν έχεις κουράγιο για πολλά- πολλά. Δεν έχεις όρεξη για μεγάλα πολύβουα τραπέζια. Κάπως έτσι γίνεται και με την ζωή.
Τελικά όταν αφού μετά από πολλές προσπάθειες καταφέρεις να κάνεις τα πιο νόστιμα μακαρόνια με κιμά, το σώμα σου κουρασμένο από τις δοκιμές, σταματάει σιγά- σιγά να σε υπακούει και να ακολουθεί.
Κλείνει την κουρτίνα αφήνοντας την αχτίδα απέξω, βάζει αντηλιακό, λίγο πούδρα, κραγιόν και παπούτσια χαμηλά, άλλωστε τελευταία την ενδιαφέρει - περισσότερο από τα κάλλη- ο πόνος. Δεν τον ανέχεται τον πόνο πια. Παίρνει την τσάντα της γυρνάει το κλειδί του αυτοκινήτου και καθώς αυτό ξεκινάει, αυτόματα περνάει στην φάση της αποδοχής. Τελικά όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Η ζωή ξέρει.
Σκέψεις Παρασκευής.
