Αφροδίτη Δερματά
Το μηχανάκι του Ηλία του ταχυδρόμου έσβηνε έξω στο προαύλιο και σε λίγο η φιγούρα του περνούσε έξω από τα παράθυρά μας. Χαμογελαστός, μέτριου αναστήματος, καραφλός με μια δερμάτινη καφέ τσάντα να κρέμεται από τον ώμο του. Με το που αντιλαμβανόμασταν την παρουσία του ενθουσιαζόμασταν, ήταν το βότσαλο που τάραζε την ανιαρή λίμνη της παράδοσης του μαθήματος. Περιμέναμε με αγωνία να ανοίξει την σιδερένια πόρτα της αίθουσας για να αρχίσουμε να φωνάζουμε όλοι μαζί συγχρονισμένα το ποιηματάκι «Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ Ο ΗΛΙΑΣ». Αυτός πάντα γελούσε ντροπαλά με το χαρακτηριστικό καλοσυνάτο του γέλιο, άνοιγε την τσάντα του και άφηνε την αλληλογραφία στους δασκάλους. Ο ήχος από το μηχανάκι απομακρυνόταν και εμείς ξαναβουλιάζαμε στην γλυκιά πλήξη του μαθήματος.
Όλη η παιδική και εφηβική μου ηλικία κατακλύζεται από δεκάδες γράμματα και αυτή την φιγούρα του Ηλία ο οποίος χτύπαγε ανά τακτά χρονικά διαστήματα την πόρτα του σπιτιού μου ή περνούσε την αυλή του σχολείου μου. Ήταν πραγματικά τόσο όμορφο συναίσθημα να φτάνει φάκελος με το όνομά μου.
Τρίτη 15 Οκτωβρίου 1987
Αγαπημένη μου Αφροδίτη,
Εύχομαι να είσαι καλά. Εγώ είμαι πολύ καλά. Στις διακοπές περάσαμε πολύ ωραία. Πήγαμε στο εξοχικό μας με τους γονείς μας, όλη μέρα παίζαμε στην θάλασσα και τα βράδια μέχρι αργά μαζευόμασταν στον δρόμο έξω από το σπίτι, παίζαμε κυνηγητό, κρυφτό και λέγαμε τρομακτικές ιστορίες. Δυστυχώς ξεκίνησαν πάλι τα μαθήματα και τα διαβάσματα. Εσύ πως περνάς; Σε πεθύμησα, περιμένω νέα σου.
Με αγάπη Ν.
Το χαρτί της αλληλογραφίας μύριζε φρούτα, είχε πάντα σαν φόντο μια ζωγραφιά που αχνοφαινόταν και πολλές φορές τα γράμματα συνοδεύονταν από μικρά δωράκια. Συνήθως ήταν πολύχρωμα αυτοκόλλητα! Η χαρά τότε διπλασιαζόταν. Τα γραμματόσημα τα έκοβα ή τα ξεκολλούσα προσεκτικά και τα πρόσθετα στην συλλογή μου. Ύστερα καθόμουν στο γραφείο μου, έβγαζα ένα μυρωδάτο χαρτί αλληλογραφίας από το συρτάρι μου και με καλλιγραφικά γράμματα - με στριφογυριστές ουρές και περίτεχνα τελειώματα-ξεκινούσα να γράφω τα νέα μου.
Τα γράμματα είχαν παραλήπτες τις ξαδέρφες μου, την θεία μου που μονίμως έλειπε εξωτερικό, φίλες μου από την Αθήνα και πολλές φορές άγνωστα κορίτσια από άλλες πόλεις της Ελλάδας που έβρισκα τα στοιχεία τους στις τελευταίες σελίδες των περιοδικών Μανίνα και Κατερίνα.
Οι εν λόγω αγγελίες συνήθως έλεγαν: «Θα ήθελα να αλληλογραφήσω με κορίτσια 9-12 χρόνων από Ελλάδα και Κύπρο. Μου αρέσει ο χορός και το κολύμπι. Ακούω Michael Jackson, Madona, Jason Donavan, New kids on the block. Η διεύθυνση μου είναι: …».
Και καθώς τα χρόνια περνούσαν, τα γράμματα άλλαζαν μορφή. Μεταμορφώνονταν σε μικρά εξομολογητικά χαρτιά, μιλούσαν συνωμοτικά για τα αγόρια και τους έρωτες που εμφανίζονταν στην ζωή μας, για τις παρέες, για τις αταξίες και τα όνειρά μας. Για ρομαντικά ραντεβού και φιλιά. Με τον φόβο πάντα μήπως η περιέργεια των γονιών παραβεί τον νόμο περί παραβίασης προσωπικών δεδομένων. Για καλό και για κακό τους είχα προειδοποιήσει ότι αν αγγίξουν δικό μου φάκελο θα τους καταγγείλω. Εντούτοις δεν φάνηκε να πολυσυγκινήθηκαν από τις απειλές μου και κάποιες φορές οι φάκελοι ερχόντουσαν ύποπτα μισαξεκολλημένοι. Μια διαδικασία παράδοσης που συνήθως κατέληγε σε μάχη.
Με το αγόρι μου τότε, ξεκινήσαμε να αλληλογραφούμε όταν πήγε φαντάρος. Δειλά-δειλά αρχικά, με ένα γράμμα στην χάση και στην φέξη που τελικά κατέληξε να γίνεται ολόκληρες σελίδες "στολισμένες" με το μεδούλι των ψυχών μας. Τα γράμματα μετατρέπονταν σε προσωπικά ημερολόγια, με καταγεγραμμένες αναλυτικά τις σκέψεις και τις κινήσεις μας μέσα στην μέρα. «Θύμωσα με τον καθηγητή που μου έδωσε ωριαία αποβολή… τα πήρα με τον λοχία που μου έδωσε τρεις μέρες φυλακή. Σ αγαπώ, μου λείπεις, σε 32 μέρες θα είμαστε μαζί...να προσέχεις, σε σκέφτομαι». Τις «ερωτικές επιστολές» παραλάμβανε μια φίλη μου. Δεν ρίσκαρα να παραβιαστούν από την περιέργεια τον δικών μου. Όταν επέστρεφα από το σχολείο και χτυπούσε το τηλέφωνο από την φίλη μου, για να με ενημερώσει ότι έχω γράμματα η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Πετούσα την σάκα και έτρεχα να τα πάρω. Τις πιο πολλές φορές ερχόντουσαν 3-4 μαζί, οπότε είχα αρκετό υλικό προς ανάγνωση. Κλειδωνόμουν στο δωμάτιο μου, ξάπλωνα στο κρεβάτι και με λαχτάρα ξεδίπλωνα τις κόλλες. Αράδες με γράμματα που τα διάβαζα αρχικά γρήγορα με λαιμαργία και ύστερα- με τ’ ακουστικά του Walkman στ’ αυτιά και με φόντο την μουσική- αργά και απολαυστικά ξανά και ξανά, για μέρες, μέχρι που τα μάθαινα απέξω. Έρωτας εφηβικός γαρ. Τα γράμματα τις περισσότερες φορές έκλειναν με ένα στίχο από τραγούδι. Έπρεπε λοιπόν είτε να καραδοκώ στο ραδιόφωνο μέχρι να εμφανιστεί στα ηχεία μου και να πατήσω γρήγορα το Rec ή να πάω στο δισκοπωλείο της γειτονιάς και να ζητήσω να μου το γράψουν. Μόλις τα κατάφερνα, η κασέτα ακουγόταν στο Repeat. Οι στίχοι του τραγουδιού μαθαίνονταν απέξω.
Δεν ξέρω αν είμαι πολύ ρομαντική, αλλά αυτές οι εποχές είχαν μια μαγεία που δυστυχώς τα έξυπνα κινητά την «δολοφόνησαν» στυγνά και απρόσκοπτα. Όλα γίνονταν πιο αργά και πιο ουσιαστικά. Ξέραμε να περιμένουμε και όσο πιο πολύ περιμέναμε τόσο πιο μεγάλη ήταν η χαρά όταν ερχόταν η ώρα πραγματοποιηθεί αυτό που θέλαμε. Περιμέναμε να ‘ρθει ο ταχυδρόμος, να χτυπήσει το τηλέφωνο, να μαζέψουμε λεφτά για να πάρουμε κάτι που μας άρεσε, περιμέναμε τα Χριστούγεννα για να πάρουμε καινούργια ρούχα, το Πάσχα για να φάμε τσουρέκια, το καλοκαίρι για να φάμε παγωτά και να δούμε καραγκιόζη στην πλατεία του χωριού, να πάει τέσσερις ή να ρθεί Σαββατοκύριακο για να δούμε παιδικά στην τηλεόραση, τις Πέμπτες για να έρθουν τα καινούργια περιοδικά . Επειδή λοιπόν περιμέναμε, εκτιμούσαμε και χαιρόμασταν λίγο παραπάνω. Επειδή δεν είμασταν εγκλωβισμένοι μπροστά από μια οθόνη η φαντασία μας κάλπαζε. Απασχολούσαμε το μυαλό μας ζώντας με παρουσία την κάθε στιγμή. Είναι θλιβερή η διαπίστωση ότι τα κινητά, μας λήστεψαν τις στιγμές, μας στέρησαν την ουσία και οι ειδοποιήσεις από τα μηνύματα παραβίασαν την καθημερινότητα μας στερώντας μας εκείνη την χαρά του ενός, του ουσιαστικού μηνύματος που μας γέμιζε χαρά και ενθουσιασμό. Τα έξυπνα κινητά τηλέφωνα παραβιάζουν τις ψυχές μας, τις αφήνουν άδειες από ουσία, λαχτάρα και προσμονή, σχεδόν κενές, κι εμείς τρέχουμε μαζί τους με την ιλιγγιώδη ταχύτητα της εποχής χωρίς καμία προσπάθεια αντίστασης. Χωρίς να υπάρχει φρένο.
Με αγάπη
Αφροδίτη
ΥΓ. Αυτός ο κόσμος που αλλάζει, με τρομάζει.
