Αφροδίτη Δερματά
Βράδυ Σαββάτου και επιτέλους μετά από αρκετό καιρό βρίσκομαι έξω για ποτό. Καθόμαστε με την φίλη μου γύρω από ένα βαρέλι και καθώς από τα ηχεία ακούγεται λικνιστική έως και ενοχλητική μουσική, εμείς τσουγκρίζουμε απαλά τα ποτήρια με το τζιν. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι μεγάλωσα αλλά πλέον δεν θέλω κόσμο και φασαρία που λέει και το τραγούδι. Είμαι λιγάκι εκνευρισμένη με όλη αυτή την μπιτάτη ηχορύπανση και αναρωτιέμαι πως κάποτε έκλεινα 8ώρα στα Club διασκεδάζοντας με αυτούς τους ήχους. «Όλα αργά η γρήγορα τελειώνουν», μου λέει η φίλη μου –ψυχολόγος στο επάγγελμα- με φιλοσοφική διάθεση. «Οι άνθρωποι πεθαίνουν, οι σχέσεις τελειώνουν, τα παιδιά μας φεύγουν και γενικά η ζωή είναι κύκλοι που κλείνουν». Προς στιγμήν μου φαίνεται δυσάρεστη η διαπίστωση αν και η φωνή της φίλης μου δεν έχει ίχνος μελαγχολίας. Όντως η ζωή είναι γεμάτη κύκλους διαφορετικής διάρκειας και το μόνο κοινό που έχουν είναι η στιγμή που κλείνουν. Όσο μεγαλώνουμε τόσο περισσότεροι κύκλοι κλείνουν, τόσο περισσότερο χάνουμε ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις, που θεωρούμε δεδομένα. Εντούτοις κλείνουν για να δώσουν τη θέση τους σε άλλους, κανούργιους. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να βιαζόμαστε, γι’ αυτό και πρέπει να ζούμε και να αντιλαμβανόμαστε το μεγαλείο των στιγμών λίγο πριν αυτές χαθούν.
Με θυμάμαι με μια κίτρινη μικροσκοπική σάκα να τριγυρνάω μέσα στο σπίτι και να ανυπομονώ να έρθει η στιγμή που θα ξεκινήσω το δημοτικό, με την ίδια ακριβώς ανυπομονησία περίμένα να πάω στο γυμνάσιο και το ίδιο ακριβώς έγινε και στην Τρίτη Λυκείου. Ανυπομονούσα να έρθει η στιγμή που θα φύγω στην Αθήνα για σπουδές.
Θυμάμαι να φοράω κραγιόν, στολίδια, τακούνια και ρούχα της μάνας μου και να ανυπομονώ να γίνω μεγάλη γυναίκα για να μπορώ να βγαίνω έξω έτσι. Να ανυπομονώ να πιάσω την πρώτη μου δουλειά, να ανυπομονώ να πάρω δίπλωμα αυτοκινήτου, να βιάζομαι να μπω σε ένα μεγάλο διαμέρισμα. Έπιασα την πρώτη μου δουλειά και δούλεψα ώρες ατελείωτες θυσιάζοντας αρκετά χρόνια στον βωμό της «καριέρας». Έμαθα και να οδηγάω και έφαγα αρκετές ώρες της ζωής μου εγκλωβισμένη στην μποτιλιαρισμένη Κηφισίας. Νοίκιασα και το πρώτο μου μεγάλο διαμέρισμα και θυσίαζα ένα ολόκληρο Σάββατο για να το καθαρίσω και έδινα τον μισό μου μισθό να το συντηρήσω.
Θυμάμαι να χάνω ξαφνικά δουλειές, να χάνω συνάδελφους, κουβέντες και φιλίες. Κάθε φορά μου φαινόταν δυσβάσταχτο όμως πάντα κάτι άλλο καινούργιο ερχόταν να πάρει τη θέση του παλιού. Ο δρόμος πάντα κάπου έβγαζε, η ζωή πάντα ήξερε.
Θυμάμαι την κόρη μου να κλαίει ασταμάτητα στην αγκαλιά μου κι εγώ να πηγαινοέρχομαι ξημερώματα γύρω από το τραπέζι του σαλονιού για να την κοιμίσω και να αναρωτιέμαι πότε θα μεγαλώσει για να γλιτώσω από τα ξενύχτια και τώρα είναι 17 και σε έναν χρόνο θα φύγει από το σπίτι. Με την σκέψη και μόνο θλιβομαι όμως οι στιγμές έφυγαν και το μωρό έγινε γυναίκα.
Θυμάμαι και τότε που έβαζα για ύπνο τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά και ξάπλωνα εξοντωμένη στο τέλος της μέρας στον καναπέ και το σπίτι τριγύρω ήταν σαν βομβαρδισμένο και εγώ απελπισμένη προσπαθούσα να διαχειριστώ την κούραση μου και βιαζόμουν να μεγαλώσουν. Τώρα είναι έφηβοι, μένουν κλεισμένοι όλη μερα στο δωμάτιο τους και πρέπει να χτυπάω πριν μπω. Γενικά έπρεπε να φτάσω 40 χρονών για να καταλάβω ότι όλα χάνονται και δεν έχει νόημα η ανυπομονησία, ούτε και η ανησυχία. Άλλωστε ότι είναι να γίνει θα γίνει και οι κύκλοι θα κλείσουν. Μόλις το συνειδητοποιήσεις αυτό, παύεις να βιάζεσαι, αντιλαμβάνεσαι την αξία που έχει το παρόν και αρχίζεις και παρατηρείς τα συναισθήματα σου, τις σκέψεις σου και σου φαίνεται ανούσια η φούρια σου.
Έμαθα πλέον να ζω τους κύκλους για όσο διαρκούν, να αφήνομαι σε αυτούς. Να μην ανησυχώ για το πότε θα κλείσουν. Να τους απολαμβάνω και να δέχομαι όλα εκείνα που με διδάσκουν και τις αλλαγές που μου προκαλούν. Διότι από κανέναν κύκλο δεν βγαίνουμε ίδιοι. Οι κύκλοι αντιπροσωπεύουν την κίνηση όταν κλείνουν οι παλιοί και ανοίγουν καινούργιοι και αυτό είναι ένδειξη ότι δεν μένεις στάσιμος. Να αναζητάς λοιπόν, αυτή την διαρκεί ροή των κύκλων και να αφήνεσαι στις διαδρομές που μπορεί να σε οδηγήσουν. Μπορεί να συναντήσεις υπέροχα πράγματα αν αφεθείς. Να είσαι ανοιχτός και αισιόδοξος γιατί μόνο έτσι δημιουργούνται νέες καταστάσεις. Είναι μεγάλη αρετή να αγαλλιάζεις στο παρόν, να αποδέχεσαι τους κύκλους που κάνουν το φινάλε τους, χωρίς να τρομάζεις και να ξέρεις ότι αργά η γρήγορα ένας νέος κύκλος διαφορετικός θα ανοίξει στην ζωή σου. Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει…εμπιστέψου την.
