Αφροδίτη Δερματά
Χτυπάει το κουδούνι, είναι επτά το πρωί και σηκώνομαι από το κρεβάτι με τα χίλια ζόρια. Ανοίγω την πόρτα με τα μάτια σχεδόν κλειστά και αντικρύζω την Ρακέλ. Πιστή στο καθιερωμένο μας ραντεβού κάθε Πέμπτη εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Παρά το γεγονός ότι έχει ήδη 35 βαθμούς κελσίου, φοράει μια γκρι χειμωνιάτικη φόρμα, παντόφλες με κάλτσες μαύρες από μέσα –δεν έχω καταλάβει ποτέ πως προκύπτει και σε τι βοηθάει το εν λόγω στυλ- μακό μπλούζα και ένα πουκάμισο δεμένο στην μέση. Χαμογελάει πλατιά και με καλημερίζει. Όλα καλά; Την ρωτάω . Όλα καλά! επαναλαμβάνει με σπαστή προφορά. Στα χέρια της κρατάει ένα θέρμος που της χάρισα, γεμάτο με καφέ και κουβαλάει και μια τσάντα από τις πολλές που της έχω δωρίσει. Η Ρακέλ δεν λέει ποτέ όχι σε όσα της χαρίζω. Πάρα πολλές φορές κουβαλάει τσάντες ολόκληρες φεύγοντας με τα λεωφορεία γεμάτες με παιδικά ρούχα και γενικά με πράγματα που η ίδια δεν χρησιμοποιεί απλά τα χαρίζει με την σειρά της σε ανθρώπους της παλιάς Πόλης. Σε μετανάστες που τα έχουν ανάγκη.
Την γνωρίζω πάνω από 8 χρόνια, έχει κάνει babysitting στα παιδιά μου όταν ήταν μικρά, με έχει βοηθήσει άπειρες φορές και γενικά είναι πάντα πρόθυμη και χαμογελαστή σε ότι και αν της ζητήσω. Πρόσφατα όταν μετακόμισα πήρε την πρωτοβουλία και πήρε άδεια από τις υπόλοιπες δουλειές της και βρέθηκε έξω από το σπίτι μου –κάνοντας μου έκπληξη- πριν καλά-καλά ξημερώσει, προκειμένου να με βοηθήσει. Με συγκίνησε. Έμεινε μαζί μου μέχρι αργά κατάκοπη και μάλιστα με τα χίλια ζόρια δέχτηκε τα εξτρά χρήματα που ήθελα να της δώσω στο τέλος του μήνα. Μου είπε το έκανε επειδή ένιωσε ότι ήθελε να με βοηθήσει και όχι για τα χρήματα. Την πιστεύω, για την Ρακέλ είμαι ο άνθρωπος της εδώ στην Κύπρο και γι’ αυτήν ο δικός μου που με έχει βοηθήσει απεριόριστα κρατώντας το σπίτι μου καθαρό εδώ και χρόνια.
Τελευταία προσπάθησε να πάρει δίπλωμα οδήγησης, αγόρασε μάλιστα εκ των προτέρων το αυτοκίνητο. Έκανε αμέτρητα μαθήματα, έδωσε τρεις φορές εξετάσεις αλλά δεν τα κατάφερε ακόμα. Ένα πρωί μετά την τελευταία φορά που κόπηκε ήρθε σπίτι μου κλαίγοντας απογοητευμένη. Είχε δώσει συνολικά 2000 ευρώ στα μαθήματα αλλά μάλλον έπρεπε να το πάρει απόφαση ότι δεν είναι ικανή, μου δήλωσε. Τελικά έμεινε το αυτοκίνητό της χωρίς οδηγό.
Η Ρακέλ μοιράζεται μαζί μου τις στεναχώριες και τις χαρές της. Με έχει συστήσει σε βιντεοκλήση σε όλο της το σόι στις Φιλιππίνες, μου έχει μιλήσει για τις σχέσεις της, για θανάτους αγαπημένων της προσώπων, για τα παιδιά της τα οποία έχει σπουδάσει όλα για σεξουαλικές παρενοχλήσεις που έχει δεχτεί από κύπριους. Εντωμεταξύ οι παρενοχλήσεις φτάνουν στα όρια της κακοποίησης αλλά το #metoo προφανώς δεν ισχύει για τις Φιλιππινέζες. Εκείνα τα πρωινά που έρχεται στο σπίτι μου - εδώ και χρόνια – έχουμε σαν ένα είδος τελετουργικού, μόλις φτιάξω τον καφέ μου και κάτσω στο τραπέζι της κουζίνας κάθεται όρθια στην πόρτα απέναντι μου και μου λέει όλα τα νέα της ή τα παλιά της.
Πριν δυο χρόνια έφερε στην Κύπρο και την μικρή της κόρη για τις σπουδές. Περήφανη μου έδειχνε το μικρό της σπίτι πως το είχε στολίσει με κεριά και γιρλάντες για να την υποδεχτεί. Έβλεπα τις φωτογραφίες και σκεφτόμουν, αυτό είναι καθαρή ευτυχία…
«Μάνταμ» με κοιτάει ακουμπώντας στην πόρτα και το χαμόγελο της προμηνύει ότι κάτι καλό θα μου πει «Η κόρη μου τελείωσε το Πανεπιστήμιο, πήρε το πτυχίο της και μου ζήτησε λεφτά για να το γιορτάσει. Θέλει να πάει ένα ταξίδι. Της έστειλα. Θέλω να είναι χαρούμενη. Τα νέα παιδιά ζητάνε συνέχεια, δεν είναι όπως εμάς που δουλεύαμε από όταν ήμασταν μικρά. Εμένα πέθανε ο πατέρας μου όταν ήμουν 11, ξεκίνησα να δουλεύω στα 15. Η μάνα μου είχε πολλά στόματα να θρέψει και δεν εργαζόταν. Έπρεπε κάτι να κάνω. Στα 17 παντρεύτηκα, έκανα τρία παιδιά, ο άντρας μου δεν ήταν καλός, με κεράτωνε και ήταν τεμπέλης. Βρήκα δουλειά στο Ντουμπάι και έφυγα, δεν γινόταν αλλιώς, έπρεπε να τους ζήσω όλους. Άφησα το παιδιά μου με πόνο, πολύ μικρά. Δεν τα είδα να μεγαλώνουν. Τα έβλεπα μόνο μια φορά τα δυο χρόνια. Έμαθα όμως πολλά στο Ντουμπάι. Μάνταμ, δεν σου είπα, αγόρασα ένα μικρό σπιτάκι 40 τετραγωνικά στις Φιλιππίνες Θα το ανακαινίσω και θα το νοικιάζω και αν ποτέ θα επιστρέψω, θα έχω ένα σπίτι να μένω. Ξέρετε πόσο το πήρα μάνταμ, μόνο 600€. Οι φίλοι μου με ρωτάνε που τα βρίσκω πάντα τα λεφτά. Δουλεύω συνέχεια τους απαντάω. Δόξα τω Θεώ είμαι καλά, είμαι 54 ετών, δεν παίρνω φάρμακα, η υγεία μου είναι εντάξει και μπορώ να δουλεύω. Μάνταμ είμαι θετικός άνθρωπος, δεν γκρινιάζω ποτέ, χαμογελάω, δουλεύω 12ωρα αλλά γυρνάω στο σπίτι μου κουρασμένη αλλά πάντα με καλή διάθεση. Η κόρη μου με ρωτάει που την βρίσκω την όρεξη. Το Σαββατοκύριακο έχει γενέθλια. Έχουμε κανονίσει με δυο φίλες μας να πάμε στην Λάρνακα. Πήρα ειδικά καπελάκια γενεθλίων να το γιορτάσουμε και πήρα και ένα κέικ να σβήσουμε τα κεράκια. Ξέρετε ποιο είναι το μυστικό μου; Ευγνωμοσύνη…δεν κάθομαι να γκρινιάζω για την ζωή μου και για το πόσο δύσκολη είναι, πάντα μα πάντα λέω ευχαριστώ για όλα όσα μου έχουν δοθεί. Η ευγνωμοσύνη μάνταμ έχει μαγικές ιδιότητες. Πάρα πολλές φορές που έχω χρειαστεί χρήματα ή έχω κάποια δυσκολία με την δύναμη της ευγνωμοσύνης με έναν μαγικό απίστευτο τρόπο, λύνονται όλα. Δεν ανησυχώ ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά, είμαι απλά ευγνώμων»
«Καταλαβαίνω το συναίσθημα Ρακέλ μου» της λέω «Τις Πέμπτες τα απογεύματα όταν ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου κουρασμένη και είναι πεντακάθαρο και έτοιμο να το απολαύσω το Σαββατοκύριακο, νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη που έχεις βρεθεί στην ζωή μου και σ’ ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την πολύτιμη βοήθεια σου. Σ’ ευχαριστώ και το λέω εννοώντας κάθε γράμμα αυτής της λέξης».
Η ευγνωμοσύνη άλλωστε είναι στάση ζωής.
“Να είσαι ευγνώμων γι’ αυτό που έχεις. Θα καταλήξεις να έχεις περισσότερα. Αν επικεντρώνεσαι σε ό,τι δεν έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά.” ~Oprah Winfrey
