Αφροδίτη Δερματά
Το μεσημέρι της Τετάρτης έφτασε στο what’s up μου ένα μήνυμα. Έγραφε με κόκκινα γράμματα:
ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ.
Ο Αντώνης 17 χρονών χρειάζεται αίμα 0+
Όσοι μπορούν να δώσουν αίμα στα κέντρα αιμοδοσίας για τον Αντώνη Β.
Λίγο η ηλικία του παιδιού, λίγο που για κάποιον λόγο έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία με αυτή την παλιοαρρώστια, αποφάσισα ότι σχολώντας θα περάσω από το κέντρο υγείας Έγκωμης να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου ώστε ένα μπορέσει να δημιουργηθεί ένα σκαλοπάτι να καταφέρει να ανέβει το παιδί τον Γολγοθά του. Η μέρα μου ήταν ιδιαίτερα πιεστική και σκέφτηκα ότι δεν θα μου έπαιρνε και ιδιαίτερο χρόνο η όλη διαδικασία. Πίστευα ότι μέσα σε μισή ώρα θα έχω ξεμπερδέψει.
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά του κέντρου υγείας διαπίστωσα ότι ήταν πάρα πολλοί αυτοί που είχαν την ίδια σκέψη. Η ουρά για την αιμοδοσία ήταν τεράστια. Από την μια απογοητεύτηκα γιατί σκέφτηκα ότι όλο αυτό θα μου πάρει αρκετό χρόνο από την άλλη η κυπριακή μου πλευρά ένιωσε απόλυτη περηφάνια για τον λαό μας που στα δύσκολα πάντα συσπειρώνεται και που υπάρχει αυτό το αίσθημα αλληλεγγύης και προσφοράς. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που επιδεικνύουμε ενσυναίσθηση και αλτρουισμό σε δύσκολες καταστάσεις. Τον Απρίλιο του 2012 που ήρθα να μείνω μόνιμα στην Κύπρο συνειδητοποίησα με έκπληξη ότι γνωστά σούπερ μάρκετ ήταν πλημμυρισμένα με πράγματα τα οποία επρόκειτο να πακεταριστούν και να φύγουν για την Ελλάδα προκειμένου να βοηθηθεί ο κόσμος που είχε πληγεί από την οικονομική κρίση. Λίγο καιρό αργότερα όταν η κρίση και το κούρεμα χτύπησαν την πόρτα μας η αλληλεγγύη έλαβε χώρα σε πιο τοπικό επίπεδο. Αν λοιπόν θα πρέπει να νιώθουμε για κάτι υπερήφανοι ως λαός είναι αυτό το ανθρωπιστικό πρόσωπο μας, το οποίο προφανώς έχει τις ρίζες του στα δεινά που έχει υποστεί στο πρόσφατο παρελθόν αυτό το νησί. Αν κάτι λοιπόν αγαπώ σε αυτό τον τόπο είναι η έκφραση «Μάνα μου ρε». Μια έκφραση που όταν κάποιος την λέει και την εννοεί περικλείει συμπαράσταση, συμπόνια, αγάπη, σεβασμό, ευαισθητοποίηση.
Γι’ αυτό λοιπόν αγαπώ αυτόν τον τόπο και γιατί κάθε Μεγάλη Πέμπτη όπως καθόμουν χαλαρή στην βεράντα μου άκουγα την γειτόνισσα μου την Άντρη να φωνάζει το όνομα μου από τον διπλανό σπίτι. Δεν μπορούσαμε να δούμε η μια την άλλη, μας χώριζε ένας ψηλός τοίχος. Έπαιρνα μια καρέκλα ανέβαινα πάνω και ένα χέρι μου πρόσφερε ζεστό τσουρέκι που μόλις είχε βγει από τον φούρνο, τυλιγμένο σε λαδόκολα. Ήταν το πιο νόστιμο τσουρέκι που είχα φάει ποτέ. Για την ιστορία η Άντρη μετακόμισε και το πρόσωπό της το είδα πρώτη φορά λίγο πριν φύγει.
ΥΓ. και για να μην αδικήσω τους άλλους γείτονες ευχαριστώ και τον Αντρέα που μου αφήνει τσάντες με πορτοκάλια και λεμόνια από τον κήπο της πεθεράς του και τον Γιάννη που μου άφησε το βιβλίο που έγραψε η γυναίκα του. Μα τι όμορφοι άνθρωποι που είμαστε…
Σ’ αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται.
Γιώργος Σεφέρης
