Αφροδίτη Δερματά
Τον Ρένο Eυαγγελάκη δεν τον γνώριζα προσωπικά. Επικοινώνησα για πρώτη φορά μαζί του ύστερα από σύσταση, ώστε να δρομολογήσουμε μια συνέντευξη για το βιβλίο του στην εκπομπή μου. Έχει εδώ και λίγο καιρό που έχει κυκλοφορήσει με τίτλο «Σαν εφιάλτης» και μάλιστα πρόσφατα τοποθετήθηκε στα ράφια της ψηφιακής βιβλιοθήκης Read Library. Mετά την τηλεφωνική μας επικοινωνία έψαξα να δω ποιος είναι προκειμένου να βγάλω ερωτήσεις για την συνέντευξη. Κάνοντας την έρευνα μου έπεσα πάνω σε μια σελίδα του Πανεπιστημίου Κύπρου, όπου αυτοσυστηνόταν . Διαβάζοντας το βιογραφικό του διαπίστωσα ότι ο Ρένος είναι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε δυο φορές. Ότι στην ζωή του υπέστη μια τραγική ανατροπή από την οποία κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει αλλά να κάνει επανεκκίνηση και να βρει την δύναμη να εκπαιδεύσει τον εαυτό προκειμένου να χρησιμοποιήσει κάθε απόθεμα ευγνωμοσύνης και να χαμογελάσει ξανά. Κατάφερε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για όλους εμάς, που μετατρέπουμε τους προβληματισμούς μας σε προβλήματα σε καθημερινή βάση, αγνοώντας πόσο ευλογημένη και μαγική είναι η κάθε μας αναπνοή.
Περιέγραψε μου την παιδική σου ηλικία. Τι παιδί ήσουν;
Σαν παιδί, ήμουν αρκετά «εσωστρεφές». Περνούσα πολύ χρόνο κάνοντας μοναχικές δραστηριότητες όπως ζωγραφική και φωτογραφία. Ενίοτε, έπαιζα και ποδόσφαιρο έξω στις αλάνες, με τον αδελφό μου και τα παιδιά της γειτονιάς. Μεγαλώνοντας, πέραν από τη ζωγραφική που εξακολουθούσα να «εξασκώ» αραιά, εντόπισα και μια άλλη αγάπη, τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και τους αγώνες στίβου. Λάμβανα μέρος σε διάφορους ενδοσχολικούς αγώνες. Τερμάτιζα πάντα σχεδόν τελευταίος, αλλά δεν απογοητευόμουν, ούτε το έβλεπα αρνητικά. Ίσως ήταν ένας τρόπος να εξελιχτώ.
Μέσα από τον ερασιτεχνικό αθλητισμό έμαθα τις έννοιες της κοινωνικοποίησης και της ομαδικότητας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μεγαλώνοντας να είμαι ο συντονιστής της παρέας σε εξόδους, πάρτι κτλ
Η κλίση και η αγάπη μου για την ζωγραφική με ώθησε να θέλω μεγαλώνοντας να σπουδάσω αρχιτεκτονική.
Πως έγινε το ατύχημα;
Ήταν Νοέμβρης του 2010. Είχαμε έξοδο από το στρατόπεδο. Ένας συστρατιώτης, είχε προγραμματίσει τα γενέθλια του, σε κέντρο διασκέδασης στη Λευκωσία. Κανονίστηκε, εγώ και ένας άλλος από το στρατόπεδο μας, να πηγαίναμε μαζί….. Τελικά, δεν πήγαμε ποτέ. Εμπλακήκαμε σε ένα πολύ σοβαρό τροχαίο με αποτέλεσμα τον πολύ σοβαρό τραυματισμό μου….Για τον απεγκλωβισμό μου χρειάστηκε η επέμβαση της πυροσβεστικής υπηρεσίας. Αν δεν φορούσα τη ζώνη ασφαλείας, δεν ξέρω που θα βρισκόμουν αυτή τη στιγμή.
Ποιες ήταν οι πρώτες σου αντιδράσεις
Θυμάμαι, όταν ξύπνησα, ήμουν στο νοσοκομείο. Συγχυσμένος, και πλημμυρισμένος από αναπάντητα ερωτηματικά. Ήμουν σωματικά και ψυχολογικά αδύναμος. Μέσα μου επικρατούσε ένα χάος, δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ξαφνικά ένιωθα σαν να ημουν αλυσοδεμένος.
Από πού κατάφερες να αντλήσεις την δύναμη για να το "παλέψεις";
Αν και αρχικά, δεν ήξερα τι μου γινόταν, δεν έπαψα ποτέ μου να πιστεύω σε μένα. Βλέποντας την οικογένεια μου, να μου χαμογελάει αισιόδοξα (δεν ξέρω αν προσποιούνταν τόσο καλά) δεν μπορούσα να μην τους το «ανταποδώσω».
Ίσως αυτή η αγάπη της οικογένειας μου σε συνδυασμό με την δίψα μου για ζωή να ήταν η δύναμη μου.
Πως αντέδρασαν οι γύρω σου (φίλοι συγγενείς);
Η οικογένεια μου, όπως και οι φίλοι, συγγενείς, αρχικά πιστεύω δεν είχαν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ήταν όλοι σαστισμένοι στο νοσοκομείο. Ένιωθα όμως έμπρακτα την αγάπη και την ενέργεια τους. Ειδικά της οικογένειας, του παππού και της γιαγιάς. Ανιδιοτελής αγάπη.
Πως ήταν η διαδικασία της αποκατάστασης;
Η διαδικασία της αποκατάστασης ήταν ένα έντονο ταξίδι. Δύσκολο, κουραστικό, επίπονο αλλά παράλληλα αποδοτικό. Με πολλές ώρες φυσιοθεραπείας, έξι στις επτά μέρες την εβδομάδα. Πέντε ώρες, έξι, επτά ακόμη και οκτώ ώρες κάποιες φορές. Επαναλήψεις, ασκήσεις βάδισης και ενδυνάμωση ήταν μερικά από τα συστατικά της «ανοικοδόμησης» μου. Βλέπετε η δίψα για ζωή, διέγραψε τη λέξη κούραση στο μυαλό μου.
Πως είναι η καθημερινότητα σου πλέον, εργάζεσαι κάπου;
Η καθημερινότητα μου, προς το παρόν, είναι γεμάτη με άθληση. Πολλά χιλιόμετρα περπάτημα, γυμναστήριο, φυσιοθεραπεία και εργοθεραπεία. Δεν εργάζομαι κάπου, ίσως δεν μου δόθηκαν οι κατάλληλες ευκαιρίες στο να εργαστώ στον τομέα της Αρχιτεκτονικής.
Επίσης, ασχολούμαι και με το σχεδιασμό/κοπή μικρών αντικειμένων με μηχανή Laser Cutter .
Πως ξεκίνησες να γράφεις το βιβλίο; Πόσο καιρό σου πήρε; Ποια ήταν τα σχόλια από όσους του διάβασαν;
Το βιβλίο μου με τίτλο «Σαν εφιάλτης» είναι μια αυτοβιογραφία. Άρχισα να γράφω όταν ήμουν στο Κέντρο Αποκατάστασης στη Λεμεσό. Ήταν μια ανάγκη ψυχής. Ο στόχος μου τότε, ήταν να εξασκηθούν τα δάκτυλα το χεριού στο γράψιμο.
Συλλέγω τις σκέψεις μου, πάνω από δέκα χρόνια. Με αρκετά διαλείμματα στο διάστημα αυτό.
Τα σχόλια από όσους το διάβασαν, ήταν όλα σχεδόν πολύ θετικά. Με αρκετό συναίσθημα, αφού πολλοί αναγνώστες έχουν δακρύσει.
Πες μου ένα όνειρο σου…
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου το βιβλίο μου να φτάσει στα χέρια εκείνου, που έχει πραγματική ανάγκη. Να βοηθήσω κόσμο και να δώσω δύναμη, όσο μπορώ. Επίσης εύχομαι υγεία σε όλους
Ποιο είναι το μότο σου στις δύσκολες στιγμές; Τι έχεις να πεις σε όσους μας διαβάζουν;
Το μότο μου για τις δύσκολες στιγμές είναι: Πίστεψε σε εσένα, ότι και αν λένε οι άλλοι. Προσπάθησε να φιλτράρεις τα σχόλια του κόσμου. Άφησε τους όλους άφωνους.
Σε αυτούς που μας διαβάζουν τώρα έχω να πω ότι… η δύναμη, βρίσκεται μέσα μας
«Είμαι ο Ρένος Ευαγγελάκης, 30 χρονών από Λευκωσία.
Θα τολμήσω να πω ότι ένιωθα “πλήρης” στην ηλικία μέχρι το λύκειο, πολλές εμπειρίες, διάβασμα, φιλίες, κοπάνες, μικρές σκανδαλιές, παρέες και όλα αυτά που συνεπάγονται.
Tο 2010, όμως, είχα ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που μου ανέτρεψε τα πάντα, ό,τι είχα “δεδομένο” και “αυτονόητο” για την τότε φάση της ηλικίας μου. Ήμουν συνοδηγός σε τροχαίο. Ήμουν πολύ σοβαρά. 50% πιθανότητες να πεθάνω και 50% πιθανότητες να ζήσω και να είμαι φυτό για όλη μου τη ζωή. Δοξάζω τον Θεό που διέψευσα κάθε ιατρικό “κανόνα”.
Τι γίνεται αν πρέπει να «ξαναχτίσεις» τον εαυτό σου, το σώμα σου, κυριολεκτικά, από το μηδέν; Όπως το λέω, «αρχιτεκτονική του σώματος».
Κωματώδης κατάσταση στην αρχή. Αναπηρική καρέκλα στη συνέχεια, πολλές ασκήσεις περπατήματος, εξοπλισμό ενίσχυσης των μυών, πάρα πολλές ώρες αποκατάστασης την ημέρα επί καθημερινής βάσεως (ακόμη και ΣΚ και αργίες πήγαινα).
Πίστεψε στον εαυτό σου.
Μετά από σχεδόν 12 χρόνια από το αυτοκινητιστικό μου ατύχημα, απολαμβάνω τον «νέο» εαυτό μου (μιας και είμαι καλύτερος από πριν). Μου άρεσε η αποκατάσταση, η εκγύμναση, το γυμναστήριο και τέλος πάντων η οποιαδήποτε φυσική άσκηση. Ειδικά το πώς μπορείς να ελέγχεις το σώμα σου. Κέντρο βάρους, συντονισμός μυών και ελιγμός και γενικά το πως εσύ ελέγχεις το σώμα σου.
Ως νέος αρχιτέκτονας λοιπόν, προσπαθώ να «χτίσω» τον εαυτό μου ξανά.»
