Αφροδίτη Δερματά
Είναι μια γλυκιά καλοκαιρινή βραδιά και είναι το πρώτο μου καλοκαίρι στην Κύπρο. Ακόμα δυσκολεύομαι να προσανατολιστώ και το βλέμμα μου βουτάει με μανία στις καινούργιες εικόνες που με περιτριγυρίζουν. Νέοι άνθρωποι, νέα τοπία, νέα ζωή. Η Χριστίνα έχει το τιμόνι του αυτοκινήτου και κατευθυνόμαστε προς το Αμφιθέατρο Λακατάμιας για να δούμε μια συναυλία. Στο δρόμο ένα αμάξι σταματάει δίπλα μας και μας κορνάρει επίμονα. Ακούγονται φωνές, κεφάλια βγαίνουν από τα παράθυρα. Η Χριστίνα γελάει «είναι τα κορίτσια από την θεατρική ομάδα» μου εξηγεί. Σκανάρω τα πρόσωπα και σταματάω σε ένα. «Γειά σου Πάρη» του λέει η Χριστίνα. Αυτός ανταποδίδει το χαιρέτισμα. «Πάρη;» της λέω εγώ. «Ναι» μου λέει αυτή ενώ φαίνεται ότι δεν θέλει να συνεχίσει περεταίρω την συζήτηση. Μου άφησε μια περίεργη αίσθηση ο Πάρης, δυσκολεύτηκα πολύ να καταλάβω το φύλο του. Το σώμα του μοιάζει κατά κάποιο τρόπο με γυναικείο ενώ το βλέμμα του είναι εντελώς αντρικό. Αν μπορούσα να τον περιγράψω θα έλεγα ότι έχει γυναικείο σώμα εντούτοις τα μάτια του καθρεπτίζουν μια αντρική ψυχή.
Η απορία μου λύθηκε όταν μπήκα στην θεατρική ομάδα. Ο Πάρης ήταν βαφτισμένος Ιωάννα και εκείνο τον καιρό που τον γνώρισα μόλις είχε αλλάξει όνομα μιας και το όνομα του δεν συνδεόταν με αυτά που αισθανόταν και με αυτό που πραγματικά ήταν. Ο Πάρης πέρασε χρόνια μέσα στην μοναξιά προσπαθώντας να καταλάβει και να βρει τις απαντήσεις. Γιατί ενώ ένιωθε αγόρι είχε γεννηθεί σε γυναικείο σώμα; Μισούσε το σώμα του που δεν ακολουθούσε τις σκέψεις του. Μισούσε τα φορέματα, τα κραγιόν, τα χαριτωμένα τσιμπιδάκια και τα τακούνια. Θύμωνε με την μάνα του όποτε τον προσφωνούσε «κούκλα μου». Ο Πάρης και η Ιωάννα βρίσκονταν σε μια ακατάπαυστη σύγκρουση. Το μυαλό δεν ηρεμούσε και η μοναξιά δεν παλευόταν. Αγαπούσε τις γάτες του κι ένα κορίτσι την Κατερίνα. Η Κατερίνα ήταν η μόνη που μπορούσε να τον καταλάβει. Μεγαλώνοντας πήρε μια μεγάλη απόφαση, να πάρει τη ζωή στα χέρια του, να πολεμήσει τους φόβους του και να μην δεχτεί να πεθάνει σε λάθος σώμα. Ο Πάρης ξεκίνησε εγχείρηση αλλαγής φύλου, μια διαδικασία χρονοβόρα επίπονη και με αρκετά μεγάλο κόστος. Αν και εδώ και κάποια χρόνια έχω χάσει τα ίχνη του αυτό τον καιρό νομίζω ότι πλέον είναι στο σωστό σώμα και ζει την ζωή που του αξίζει.
Η ιστορία του Πάρη ήρθε στο μυαλό μου με αφορμή μια ταινία που είδα πρόσφατα στο Netflix. Το κορίτσι από την Δανία ή αλλιώς The Danish Girl . O Έντι Ρεντμέιν έδωσε για άλλη μια φορά ρεσιτάλ ερμηνείας κατατάσσοντας πλέον αυτή την ταινία σε μια από τις αγαπημένες μου. Η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία και μας πάει πίσω στην Κοπεγχάγη της δεκαετίας του 1920 όπου ο ζωγράφος Άιναρ Βέγκενερ αντικαθιστά για χάρη της επίσης ζωγράφου γυναίκας του, Γκέρντα, ένα θηλυκό μοντέλο. Μια εμπειρία που θα τον μεταμορφώσει, θα τον κάνει να ανακαλύψει την αληθινή ταυτότητά του και θα τον σπρώξει να γίνει ένας από τους πρώτους διεμφυλικούς που προχώρησαν σε αλλαγή φύλου σε μια εποχή πάρα πολύ δύσκολη.
Διανύουμε μια περίοδο που αισθάνομαι ότι ένας αέρας αλλαγής πνέει όσον αφορά την αποδοχή σε κάθε τι που μοιάζει περίεργο ή διαφορετικό απ΄αυτά που έχουμε συνηθίσει ή καλύτερα απ’ αυτά που μας έχουν μάθει ότι είναι τα «σωστά». Νομίζω πλέον ότι τα παιδιά μας θα πιστεύουν στον Θεό της Αγάπης και της Αποδοχής ανεξαρτήτως φύλου και προτιμήσεων. Ίσως να πέφτω έξω, ίσως να είναι ευσεβείς πόθοι. Εγώ προσωπικά ως γονιός, μεγαλώνοντας σε επαρχία και διανύοντας τις χρυσές εποχές του μπούλινγκ όπου οι ταμπέλες, τα παρατσούκλια και οι χλευασμοί μεσουρανούσαν πληγώνοντας ανεπανόρθωτα ψυχές, έχω διδάξει στα παιδιά μου τον σεβασμό και την αγάπη σε κάθε όν. Έτσι νιώθω ότι βοηθάω να στρίψει έστω και λίγο αυτό το τιμόνι που εδώ και αιώνες προχωρούσε σε λάθος διαδρομή. Προχωράμε λοιπόν με γνώμονα την αγάπη και με σεβασμό στον άνθρωπο και σε αυτά που αισθάνεται, χωρίς ταμπέλες και κυρίως χωρίς να κρίνουμε ότι δεν μας μοιάζει. Άλλωστε η ζωή πάνω στον τρελό χορό της μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω.
