Αφροδίτη Δερματά
Απόγευμα Τετάρτης στο στούντιο. Θέλω να ακούσω κάτι καλοκαιρινό και καθώς ψαχουλεύω το jazler πέφτω πάνω σε ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι. “Sealed With a kiss” εκτέλεση από Vassilikos . To πατάω και το στούντιο γεμίζει νοσταλγικές μελωδίες. Νιώθω σαν να μπήκα ξαφνικά σε χρονοκάψουλα και να ταξίδεψα 30 χρόνια πίσω. Λατρεύω αυτή την μαγική ιδιότητα των τραγουδιών να σε ταξιδεύουν μέσα στα χρόνια.
Προσγειώνομαι στο καλοκαίρι του 1991. Εκείνο το καλοκαίρι, η παιδική μου εκδοχή έδινε άνισες μάχες με τον έφηβο εαυτό μου που προσπαθούσε να την εκτοπίσει και να της πάρει τη θέση με βίαιο τρόπο. Βρισκόμουν με το ενάμιση πόδι στην εφηβεία, ήμουν απόλυτα μοναχική και παρατηρούσα σιωπηλά και κάπως τρομοκρατημένη τις αλλαγές που γίνονταν μέσα μου κι έξω μου. Περνούσα το καλοκαίρι μου στην Ερμιόνη και η πιο «τρελή» μου διασκέδαση ήταν να κάνω το γύρο του χωριού παραλιακά με το γκρι ποδήλατό μου. Έκανα καθημερινά τρεις γύρους για να σκοτώσω τις ώρες μου. Θα μπορούσα να το κάνω και περπατώντας αλλά δεν ήθελα να με βλέπουν. Ήταν εκείνη η εποχή που στην προσπάθεια μου να μην φαίνομαι, καμπούριαζα και αν μου έλεγε κάποιος ότι μπορεί να μου πραγματοποιήσει μια ευχή , σίγουρα θα ευχόμουν να γίνω αόρατη. Τα πρωινά πήγαινα για μπάνιο στο μαδέρι. Με «φόρτωνε» με το έτσι θέλω η γιαγιά μου σε μια παρέα λυκειοπαιδων κι εγώ ακολουθούσα ντροπαλή, καμπουριαστή και σιωπηλή. Φορούσα ένα λευκό ολόσωμο μαγιό με μικρούς πολύχρωμους ρόμβους και το μισούσα θανάσιμα διότι πίστευα ότι διαφάνιζε και τραβούσε την προσοχή. Έβαλα την γιαγιά μου και του έραψε μια μπλε φόδρα από μέσα και κάπως σώθηκε η κατάσταση. Φτάναμε στη θάλασσα, καθόμουν στα σκαλοπάτια και δεν μιλούσα ποτέ. Ενίοτε γελούσα με τα αστεία των αγοριών της παρέας και παρακολουθούσα, με ένα μικρό τσίμπημα ζήλειας, τα παιδιά που φλέρταραν μέσα στη θάλασσα. Παράλληλα ήμουν συνεχώς ερωτευμένη. Ίσως ήταν ένας τρόπος για να σπάσω λίγο την πλήξη μου. Βδομάδα παρά βδομάδα άλλαζε το αντικείμενο του πόθου μου. Κι εκεί που εντόπιζα κάποιον και έφτιαχνα με το μυαλό μου ιστορίες ότι ανταποκρινόταν και ζούσαμε μαζί τον μεγάλο έρωτα, ξαφνικά έβρισκα τον επόμενο πρωταγωνιστή της φαντασίας μου και υπέφερα φρικτά και διαδοχικά από το βαρύ φορτίο του έρωτα. Ένα τυχαίο βλέμμα που μπορεί να μου έριχνε το αγόρι που μου άρεσε, σήμαινε αδιαμφισβήτητη ανταπόκριση από μέρους του και έτσι κάπως ξεκινούσαν όλα κι έπαιρνε φόρα το μυαλό μου δημιουργώντας απίστευτες ιστορίες.
Αυτή ήταν η καθημερινή μου ρουτίνα εκείνο το καλοκαίρι μέχρι που ήρθε η ξαδέρφη μου η Νατάσα από την Κύπρο. Τότε άλλαξαν όλα. Με την Νατάσα είμασταν ίδια ηλικία και παρά την μεγάλη απόσταση που μας χώριζε ταιριάζαμε πολύ και κρατούσαμε σταθερά επαφή αλληλογραφώντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Από μικρές οι γονείς μας έστελναν στις διακοπές τη μια στην άλλη εντείνοντας έτσι δέσιμο μας. Η ζωή λοιπόν μετά την άφιξη της Νατάσας πήρε χρώμα. Τα πρωινά πηγαίναμε πλέον παρέα για μπάνιο, μιλούσαμε, σαχλαρίζαμε και χαχανίζαμε μέχρι τελικής πτώσεως. Τα μεσημέρια τρώγαμε μαζί και ξαπλωμένες στους καναπέδες βλέπαμε τηλεόραση και ακούγαμε κασέτες. Η Kylie Minogue , ο Jason Donavan και οι New Kids On the Block έπαιζαν στο repeat. Τ' απογεύματα κατεβαίναμε στο μαγαζί της γιαγιάς μου για παγωτό και όταν περνούσε λίγο η ώρα και άρχιζε να νυχτώνει πηγαίναμε στο LM για burger. Όταν εντοπίζαμε κάτι αστείο το αναπαρήγαμε σε ανύποπτη στιγμή και γελούσαμε μέχρι τελικής πτώσεως. Όπως τότε που μας έστειλε η γιαγιά μου στο χασάπικο να πάρουμε κρέας και ο πιτσιρικάς που δούλευε εκεί μας χάζευε και καθυστερούσε. Του έβαλε τις φωνές το αφεντικό και τον πρόσβαλλε. Μας φάνηκε τόσο κωμικό που βγήκαμε κατακόκκινες από τα γέλια από το μαγαζί. Από τότε ο «προσβαρμένος» ερχόταν ανά συχνά πυκνά στην κουβέντα μας και έδινε το εναρκτήριο λάκτισμα για γέλιο μέχρι να μας κοπεί η ανάσα. Μου πέρασαν κι οι έρωτες, δεν είχα πλέον χρόνο να ασχοληθώ με αυτά.
Έτσι περάσαμε με τη Νατάσα ένα μήνα μαζί. Η παρέα της με βοήθησε να σπάσω την μοναξιά μου και όλο αυτό το βάρος της σιωπής που κουβαλούσα και να γίνω εξωστρεφής. Όλα τα ωραία όμως κάποια στιγμή τελειώνουν. Ήρθε η μέρα που έπρεπε να φύγει. Χρυσούς κάναμε τους γονείς της για να την αφήσουν για πάντα μαζί μου. Εννοείται πως δεν δέχτηκαν. Έτσι κατεβήκαμε με βαριά καρδιά στο λιμάνι αποχαιρετιστήκαμε σιωπηλές και μπήκε στο ιπτάμενο δελφίνι . Γύρισα μόνη μου στο σπίτι, ξάπλωσα στον καναπέ και έβαλα την κασέτα του Jason Donavan που μου είχε χαρίσει. Άρχισε να παίζει το Seal With A Kiss κι εγώ έκλαιγα ασταμάτητα με λυγμούς. Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι έχασα το παρεάκι μου. Το τραγούδι έπαιζε στο repeat για τρεις περίπου ώρες μέχρι που τα δάκρια μου στέρεψαν. Κατέβηκα εξαντλημένη στο μαγαζί. Η επιστροφή στην μοναξιά μου ήταν δυσβάσταχτη. Εκείνο το απόγευμα ήταν από τα πιο θλιβερά απογεύματα της ζωής μου και όποτε ακούω αυτό το τραγούδι θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι και τον αποχαιρετισμό μας. Έκανα πολλές μέρες να συνέλθω. Στα επόμενα χρόνια περάσαμε κι άλλα καλοκαίρια μαζί στην Ερμιόνη μαζί με την Νατάσα. Ο έφηβος μου εαυτός είχε νικήσει συντριπτικά τον παιδικό κι εγώ με τα δυο πόδια να πατάνε με σιγουριά στην εφηβεία είχα βρει πλέον παρέα και ήμουν πιο κοινωνική. Δεν ξέρω αν αλλάξαμε, μεγαλώσαμε η αν γίναμε πιο σκληρές μετά απ’ αυτόν τον πόνο που βιώσαμε στο τέλος εκείνου του καλοκαιριού, οι μετέπειτα αποχωρισμοί μας ήταν αρκετά πιο εύκολοι.
Το τραγούδι μετράει αντίστροφα για να τελειώσε, παίρνω μια βαθιά ανάσα και ετοιμάζομαι να βγω αέρα. Μέσα σε τρια λεπτά πήγα πίσω στο 1991 και επέστρεψα. " Sealed With a Kiss για την κορυφή της τρίτης μας ώρας κι αφήνουμε τη μουσική να ξεπλύνει από την ψυχή τη σκόνη της καθημερινότητας..."
