Αφροδίτη Δερματά
Tετάρτη απόγευμα τελειώνω την εκπομπή και κοιτάω από το ματάκι της πόρτας μήπως με περιμένει κάποια έκπληξη απ' έξω. Δεν φαίνεται κανείς. Ανάβω το φως και κατευθύνομαι προς το ασανσέρ. Πατάω το κουμπί με το κλειδί (κορονοϊος γαρ) και ανοίγει η πόρτα. Είναι μέσα εκείνος, με περιμένει. Πανικοβάλλομαι και υψώνω τον τόνο της φωνής μου. Η πόρτα του ασανσέρ κλείνει αυτόματα. Ίσως είμαι υπερβολική, ο άνθρωπος φαίνεται ακίνδυνος, αλλά πάντα κοιτάω τα χέρια του μήπως κρατάει κάποιο όπλο ή μαχαίρι. Δεν ξέρω που ξαναβρίσκω το κουράγιο και ξαναπατάω το κουμπί του ασανσέρ για να ανοίξει η πόρτα. Νιώθω την ανάγκη να τον αντιμετωπίσω. «Τι θες άνθρωπέ μου από μένα πια;» τον ρωτάω. «Θέλω να σου πω κάτι» μου λέει. «Πες το να τελειώνουμε» αντιτείνω. «Σ’ αγαπώ» μου λέει «εγώ όμως δεν σ αγαπώ» του απαντάω κοφτά. «Σίγουρα;» με ρωτάει με βλέμμα ειλικρινά απορημένο και πολύ απογοητευμένο. «Ναι» του λέω «στο έχω πει χίλιες φορές». «Έλα να σε πάω κάτω» με παρακαλάει. «Όχι, Φύγε τώρα» τον διατάζω αυστηρά. Φεύγει. Πάω και βρίσκω κάποιους συνάδελφους και τους ζητάω να με συνοδεύσουν μέχρι κάτω. Με πάνε στο αυτοκίνητο που είναι παρκαρισμένο στο παρκινγκ της υπεραγοράς. Αυτός είναι παρκαρισμένος ακριβώς απ' έξω απέναντι από το αυτοκίνητο μου και με παρακολουθεί από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Προσπαθώ να τον μπερδέψω και φεύγω από την άλλη έξοδο της υπεραγοράς. Φτάνω στον κυκλικό κόμβο του Αρχαγγέλου και αντιλαμβάνομαι ότι με ακολουθεί. Παρκάρω στον Φούρνο και παρκάρει κι αυτός. Περιμένω να βγει από το αυτοκίνητο και μόλις κλείνει την πόρτα και κατευθύνεται προς το μέρος μου, γυρνάω το κλειδί και φεύγω. Γκαζώνω και στρίβω μέσα στα στενά, με χάνει. Κατευθύνομαι προς το αστυνομικό τμήμα και σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να κάνω την ζωή μου ταινία. Όλο κάτι τέτοιες περίεργες καταστάσεις μου συμβαίνουν. Εντωμεταξύ είναι η δεύτερη φορά μέσα στην εβδομάδα που με καταδιώκει με το αυτοκίνητο. Η προηγούμενη ήταν στη Λεμεσό. Οι αστυνομικοί ακούνε για άλλη μια φορά με ενδιαφέρον την ιστορία μου. Τον ξαναπαίρνουν τηλέφωνο και τον απειλούν. Τους απαντάει ότι εμείς οι δυο έχουμε μεγάλη ιστορία αλλά του κάνω «παιχνίδια». Το ακούω και δεν ξέρω αν θέλω να γελάσω ή να κλάψω.
Ο κύριος Τάδε ξεκίνησε να μου στέλνει μηνύματα στον σταθμό πριν τρία χρόνια. Όπως απαντώ ευγενικά σε όλους τους ακροατές απάντησα και σ’ αυτόν. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο κύριος Τάδε από την πρώτη φορά που του απάντησα θεώρησε ότι πλέον είχαμε σχέση. Άρχισε να μου στέλνει προσωπικά μηνύματα στο facebook και στο instagram τα οποία άφηνα αδιάβαστα. Δεν ήθελα να δώσω δικαίωμα γιατί άρχισα να αντιλαμβάνομαι από την επιμονή του ότι κάτι δεν πάει καλά. Ήρθε και με βρήκε σε ένα live link στην Λεμεσό, μου μιλούσε και έτρεμε. Προσπαθούσε να με πείσει να πάμε λίγο πιο μέρα για να τα πούμε ήσυχα και φυσικά δεν δέχτηκα. Τότε προσπάθησε να με φιλήσει, τρόμαξα, μπήκα μέσα στο μαγαζί και ζήτησα από τον ηχολήπτη να με πάει στο αυτοκίνητο για να φύγω. Όταν επέστρεψα στο σπίτι μου αποφάσισα να διαβάσω τα μηνύματά του . Διαβάζοντας τα αντιλήφθηκα ότι χωρίς να έχω ανταποκριθεί έκλεινε ραντεβού μόνος του και πήγαινε και με περίμενε σε διάφορα παρκινγκ πολυκαταστημάτων. Εντωμεταξύ περιμένοντας μου έστελνε και ηχητικά μηνύματα, κάνοντας μου παρατήρηση ότι έχω αργήσει πολύ και «απειλώντας» με ότι αν αργήσω λίγο ακόμα θα σηκωθεί να φύγει. Με λίγα λόγια ο Τάδε είχε σχέση μαζί μου χωρίς να το ξέρω. Έκτοτε ερχόταν στην δουλειά συνέχεια, έχει μπει στο στούντιο την ώρα που κάνω εκπομπή, έχει μπει στο γραφείο την ώρα που δουλεύω, με έχει περιμένει μέσα στα σκοτάδια στον διάδρομο, έχω πάρει άπειρες φορές την αστυνομία για να μπορέσω να φύγω γιατί φοβάμαι. Μέχρι που μίλησα τελικά με την οικογένεια του. Ο κύριος Τάδε πάσχει από διπολική διαταραχή και ναρκισσιστική ψυχασθένεια. Ως εκ τούτου νομίζει ότι είναι αμοιβαία τα αισθήματα. Πολλές φορές που βλέπω ότι είναι απέξω από το στούντιο αρχίζω και του φωνάζω, «τι θες πάλι εδώ; πόσες φορές σου έχω πει να μην έρχεσαι;» και μου απαντάει "απειλητικά" «Αφροδίτη πρόσεχε πως μου συμπεριφέρεσαι γιατί δεν θα ξαναέρθω». Τρέμω και μόλις περάσει το πρώτο σοκ γελάω. Σκέφτομαι ότι αυτός ο άνθρωπος που τρία χρόνια τώρα έχει στοιχειώσει την καθημερινότητα μου, με απειλεί ότι θα κάνει αυτό που θέλω διακαώς να κάνει, με απειλεί ότι δεν θα ξαναέρθει. Λυπάμαι πολύ και φοβάμαι παράλληλα.
Όλα αυτά τα χρόνια, όπου έχω πει κατά καιρούς την ιστορία μου έχω ακούσει πολλά και διάφορα. Ένα εξ αυτών ήταν ότι τον έχω προκαλέσει με τις φωτογραφίες μου στα social media. Ενώ έχω ένα σχετικά συντηρητικό θα έλεγα προφίλ η αλήθεια είναι ότι έχω σκεφτεί "βρε λες;". Αυτή η κουβέντα τριγυρνάει συνεχώς στο μυαλό μου και μου προκαλεί μια ανεπαίσθητη ενοχή. Στο παρελθόν έχει τύχει να με αμφισβητήσει και αστυνομικός. Με λυπεί το γεγονός ότι επικρατεί η ίδια λογική του "πήγαινε γυρεύοντας" . Έχω πάει για καταγγελία και μου έχουν πει «Κυρία μου ο κύριος ισχυρίζεται ότι είναι αμοιβαία τα αισθήματα» , χρειάστηκε να του δείξω τα αναπάντητα μηνύματα για να τον πείσω. Αξίζει να σημειωθεί ότι έχω μπλοκάρει και τους 8 (μπορει και παραπάνω) λογαριασμούς που είχε για να με ακολουθεί. Συμπονώ και λυπάμαι τον συγκεκριμένο άνθρωπο, ξέρω ότι δεν είναι καλά και ότι το μυαλό του του παίζει περίεργα παιχνίδια, αλλά μου έχει λείψει φρικτά να πάω στην δουλειά μου χωρίς να φοβάμαι. Μου έχει λείψει να σχολάω ανοίγοντας ανέμελη την πόρτα. Βαρέθηκα να κοιτάω γύρω γύρω τρία χρόνια τώρα και απαντώντας σε πολλούς, ΟΧΙ δεν δέχομαι ότι μπορεί να φταίω γι’ αυτό. ΌΧΙ δεν φταίει το ότι έβαλα κόκκινο κραγιόν και ΟΧΙ δεν τον έχω προκαλέσει τον κύριο Τάδε.
