Αφροδίτη Δερματά
Πάντα οι συζητήσεις μας με τον Παύλο καταλήγουν σε συγκίνηση. Ξεκινάμε με την καλύτερη διάθεση και τις καλύτερες προδιαγραφές, μιλάμε για διακοπές στην Ελλάδα, για ταβερνάκια πάνω στο κύμα, για όμορφες στιγμές και καταλήγουμε να κάνουμε επίλογο με θέμα τις "απουσίες". Άλλωστε της αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία που λέει και το τραγούδι που αρέσει και στους δυο μας. Πάντα κάποιο δάκρυ σκουπίζουμε, πάντα αγγίζουμε ο ένας τον άλλον με εκείνο το άγγιγμα το απαλό, το παρηγορητικό με τα μάτια μας βουρκωμένα.
Έφτασα 40 κάτι χρονών για να συνειδητοποίησω ότι τα πένθη της ζωής μου ίσως να είναι λίγο πιο σύνθετα απ’ ότι του μέσου ανθρώπου για τον εξής λόγο: Είμαι ενοχική! Μέσα στο μπλέντερ της θλίψης και της απώλειας ρίχνω και λίγες τύψεις, ανακατεύω και την ενοχή και όσα δεν έκανα και όσα δεν είπα και τελικά από όλα αυτά τα νοσηρά συστατικά καταλήγω να παίρνω ένα απόσταγμα μαύρο σαν πίσσα το οποίο έρχεται και κολλάει σαν γλίτσα πάνω στην ψυχή μου, με παγιδεύει στο παρελθόν και δεν με αφήνει να πάρω ανάσα.
Αυτό συζητάμε με τον Παύλο Παρασκευή απόγευμα στο στούντιο του Love fm ανάμεσα από χαρούμενα "Οn" και ανεβαστικά τραγούδια. Μου λέει για την μαμά του, που ήταν βαριά άρρωστη, που υπήρχαν στιγμές που δεν είχε την υπομονή να της σταθεί, που ταλαιπωριόταν και αυτός μαζί της και κάποιες φορές αναπόφευκτα του έβγαινε θυμός. Για την ατυχία τους, για την δυστυχία τους, για το ότι δεν μπορούσαν να διαχειριστούν τον πόνο και το βάσανο της επιθετικής παλιοαρρώστιας που την συρρίκνωνε μέρα με την μέρα πιο πολύ, που την άφηνε ανήμπορη, που τους έτρωγε όλους σαν σαράκι οικογενειακώς. Γιατί καμία φορά όταν βλέπεις τον άνθρωπο σου να μην είναι αυτός που ήξερες, δυναμικός, χαρούμενος δραστήριος… θυμώνεις. Δεν το δέχεσαι. Τον θες πίσω όπως τον ήξερες και όχι όπως τον κατάντησε η αρρώστια ή το γήρας. Η θλίψη συνυπάρχει ή εναλλάσσεται με τον θυμό και ας ξέρεις ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Έτσι θύμωνα και εγώ με την γιαγιά μου, όταν επαναλάμβανε για 100η φορά την ίδια ιστορία, όταν με ακολουθούσε στις βόλτες και σταματούσε κάθε λίγο να ξεκουραστεί, όταν τα μάτια της έγιναν θολά σαν του μωρού, όταν άρχισε να σκέφτεται σαν παιδάκι. Ποια, αυτή που πατούσε κάτω και έτρεμε η γή. Ο μέντορας, το στήριγμα, η προστάτιδα μου μεταμορφωνόταν σε κάτι άλλο. Δυσκολευόμουν να το αποδεχτώ.
Έχει σχεδόν δυο χρόνια που έφυγε η μάνα του Παύλου από την ζωή και ακόμα και τώρα αυτές τις στιγμές που δεν είχε υπομονή τις φέρνει στο νου του και τότε μεταμορφώνονται σε βαρίδια που τον πάνε στον πάτο. Έχει 11 χρόνια που έφυγε η γιαγιά μου και ακόμα και τώρα όταν φέρνω στο μυαλό μου τις στιγμές που δεν μπόρεσα να της παρασταθώ όπως έπρεπε, νιώθω λες και μπαίνω σε μια παλιρροιακή δύνη. Λες και δεν της στάθηκε, λες και δεν της στάθηκα, λες και δεν τις αγαπούσαμε όσο τίποτε άλλο, λες και δεν είχαμε τόσο όμορφες αναμνήσεις, λες και δεν μας λείπουν πολύ...
Κάπως έτσι συνειδητοποίησα λοιπόν ότι όλη η ζωή μου την τελευταία δεκαετία είναι πόνος απώλειας, ενοχή και αυτομαστίγωμα. Με αυτό παλεύω. Κάνω μεγάλη προσπάθεια να μάθω να με δικαιολογώ και να με συγχωρώ. «Μην μετανιώνεις ποτέ για κάτι που έκανες η για κάτι που δεν έκανες ήταν το καλύτερο που μπορούσες να κάνεις εκείνη την στιγμή». Μου είχε πει παλιά μια ψυχολόγος . Δύσκολο να το θυμάσαι και να το εφαρμόζεις. Δύσκολο να ΣΕ συγχωρέσεις.
Ένας από τους αγαπημένους μου μέντορες αυτοβελτίωσης, ο Κωνσταντίνος Χαραντινιώτης, λέει: Συγχωρώ δεν σημαίνει αποδέχομαι, ούτε ξεχνώ. Είναι μια εντελώς προσωπική διαδρομή που σε οδηγεί στην κάθαρση και δεν έχει να κάνει με το άλλο άτομο, αλλά καθαρά μ’ εσένα. Η συγχώρεση είναι εκείνο το μονοπάτι που αν καταφέρεις να το διανύσεις οδηγείσαι στην απελευθέρωση. Απεγκλωβίζεσαι από τον πάτο. Όταν δεν μπορείς να συγχωρέσεις σημαίνει ότι είσαι προσκολλημένος σε κάτι που ανήκει στο παρελθόν. Η θλίψη και ο θυμός έρχονται συνεχώς και κλέβουν τις εμπειρίες από το παρόν μας. Το να σε συγχωρέσεις είναι συνειδητή επιλογή η οποία θέλει χρόνο και τακτική εξάσκηση. Είναι μια πολύ απαιτητική προσπάθεια κατά την οποία πρέπει να μπορέσεις να διαχειριστείς δύσκολες σκέψεις και συναισθήματα. Στο τέλος του τούνελ όμως έρχεται το φως…εκεί ακριβώς σε περιμένει η λύτρωση.
Συγχωρώ λοιπόν σημαίνει ότι μαζί με εμένα χωράω και κάτι άλλο. Ένα μεγαλειώδες ρήμα που δηλώνει την ικανότητα να δημιουργήσω στο παρόν ψυχική ευχωρία για να συν-χωρέσω αυτό που παλαιότερα μπορεί να με πλήγωσε ή να με τραυμάτισε, χωρίς πλέον να με επηρεάζει αρνητικά.
Ο Άγγλος ποιητής Alexander Pope είχε πει « Το να κάνεις λάθος είναι ανθρώπινο, το να συγχωρείς είναι θεϊκό” .
Τελικά αν καταφέρεις να συγχωρήσεις, εσύ είσαι ο κερδισμένος και αυτό δεν αφορά μόνο ενοχές που μπορεί να συνοδεύουν τις μεγάλες απώλειες της ζωής μας. Αφορά σε όλες τις σχέσεις και τις συμπεριφορές που μπορεί να μην πήγαν τόσο καλά όπως θα θέλαμε. Σε φιλίες που χάθηκαν, σε συνεργασίες που διακόπηκαν, σε σχέσεις που έληξαν άδοξα. Αν καταφέρεις να (σε) συγχωρέσεις η μαυρίλα φεύγει και εμφανίζεται εκείνη… η ανώτερη, ευτυχέστερη και φωτεινότερη εκδοχή του Εαυτού σου.
Instagram Afroditi Dermata
Facebook https://www.facebook.com/afrodite.dermata/
