Αφροδίτη Δερματά
Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, κεραυνοβόλος που λένε και οι ρομαντικοί. Τον γνώρισε αρχές καλοκαιριού σε ένα νησί. Αυτή ήταν μόλις 19 και αυτός 28. Αυτή έκανε διακοπές και αυτός δούλευε. Τα μεσημέρια κάνανε μαζί βουτιές στην θάλασσα και τα βράδια χορεύανε στις ντισκοτέκ. Τον Σεπτέμβρη αποφάσισαν να μείνουν μαζί. Δυο άνθρωποι πλασμένοι από διαφορετικά συστατικά, γεννημένοι και μεγαλωμένοι σε άλλους κόσμους, ενώθηκαν. Στους πέντε μήνες αυτή έμεινε έγκυος και μέχρι το επόμενο καλοκαίρι είχαν παντρευτεί. Αυτός έμεινε αλώβητος από την ένωση τους, τα συστατικά της ποτέ δεν επηρέασαν τα δικά του. Αυτή ήταν πιο αδύναμος χαρακτήρας, σαν ένα ζυμάρι που έπρεπε να προσαρμοστεί κάθε φορά σε νέες φόρμες. Ένα ζυμάρι που δεν κατάφερνε ούτε να ωριμάσει ούτε να ψηθεί. Οι συνθήκες δεν της άρεσαν. Ο νέος κόσμος που είχε ανοιχτεί μπροστά της την στένευε, για να ενταχθεί έπρεπε να του μοιάσει. Άλλωστε τα ζυμάρια παίρνουν πάντα το σχήμα της φόρμας. Η ζωή της γινόταν μίζερη. «Να φύγουμε, δεν μ’ αρέσει εδώ, δεν περνάω καλά» του έλεγε. Αυτός αρνιόταν πεισματικά, σιγά μην άφηνε το χωριό του, τους γονείς του, τα γνώριμα του εδάφη, γι’ αυτήν. Τα χρόνια περνούσαν, έκαναν κι άλλο ένα παιδί. Τ’ αδέρφια μεγάλωναν σε ένα περιβάλλον μίζερο με μια μάνα δυστυχισμένη. Οι καβγάδες και οι εντάσεις μεταξύ του ζευγαριού αυξάνονταν. Κάθε φορά αυτή προσαρμοζόταν, έβαζε νερό στο κρασί της ώστε να τα ξαναβρούνε. Δεν είχε κουράγιο να φύγει. Ήταν όμως λυπημένη. Μια μάνα στριφνή, απόμακρη, μόνη. Οι αναμνήσεις που περιλάμβαναν την ατημέλητη φιγούρα της μάνα τους περιορίζονται σε δυο δωμάτια. Την θυμούνται στην κουζίνα να μαγειρεύει και στο σαλόνι μπροστά στην τηλεόραση να βλέπει σαπουνόπερες. Κάπνιζε ασταμάτητα. Στους μεγάλους τους καβγάδες τα παιδιά την ρωτούσαν «Γιατί δεν χωρίζετε; Γιατί δεν φεύγεις;» «Για εσάς» τους απαντούσε ξεφυσώντας τον καπνό του τσιγάρου της... «Γίνομαι θυσία για εσάς».
Κάπως έτσι η σκιά της μάνας αποτυπωνόταν πάνω στις προσωπικότητες των παιδιών. Τα παιδιά μεγάλωναν με ένα γκρι σύννεφο χρέους να βαραίνει τις ζωές τους. Αξίζει τελικά να γινόμαστε θυσία για οποιονδήποτε άλλο; Το παιδί μας, την μάνα μας, τον πατέρα μας, την ομάδα μας, την εταιρεία μας, την σύντροφό μας; Η απάντηση είναι «ΌΧΙ». Θυσιάζομαι σημαίνει έχω τον εαυτό μου πολύ χαμηλά, πιστεύω ότι δεν αξίζω και ότι μόνο μέσα από τους άλλους μπορώ να πάρω αποδοχή. Έτσι πιστεύω ότι αν θυσιαστώ για κάποιον, αυτός θα εκτιμήσει το μεγαλείο και την αξία μου και θα μου ανταποδώσει την εκτίμηση που δεν μου έχω.
Το θυσιάζομαι για την πατρίδα μου έγκειται σε άλλη κατηγορία. Δεν πρόκειται για θυσία αλλά για υπεράσπιση. Οι άνθρωποι που έχουν υπερασπιστεί την πατρίδα έχουν επιλέξει να θυσιάσουν την ζωή τους και όχι την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια τους. Εν έτει 2023 λοιπόν, μπορεί να υπάρχουν δυσάρεστες καταστάσεις παγκοσμίως, εντούτοις σύμφωνα με τα στατιστικά διανύουμε την πιο ασφαλή περίοδο της ιστορίας. Σε αυτή την εποχή, στην ερώτηση αν αξίζει να γίνουμε θυσία για κάποιον άλλο η απάντηση είναι κάθετα αρνητική. Μπορώ ωστόσο να διαθέσω χρόνο, ενέργεια, και αγάπη, προκειμένου να έχω το αποτέλεσμα που θέλω για το παιδί, την επιχείρηση μου, ή οτιδήποτε άλλο, ώστε να τα δω να ανθίζουν και να αναπτύσσονται σωστά.
Κάνοντας οικογένεια κάποιοι άνθρωποι θεωρούν ότι πρέπει να θυσιάσουν την ζωή ή την καριέρα τους ώστε να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Όταν παραμελείς την ζωή σου και την προσωπικότητα σου για να μεγαλώσεις τα παιδιά, η γενικά για να φροντίσεις κάποιον άλλο άνθρωπο, το πιο πιθανόν είναι μέσα από αυτή την διαδικασία να χάσεις τον εαυτό σου. Αυτή η απώλεια σε μεταμορφώνει αυτόματα σε ένα νευρικό, θλιβερό ον. Δεν περνάς καλά, οπότε δεν περνάνε καλά ούτε τα παιδιά σου, ούτε ο άνθρωπος που είσαι μαζί του. Τα παιδιά δεν θέλουν έναν γονιό μίζερο ο οποίος θα είναι όλη την μέρα μαζί τους, τα παιδιά θέλουν έναν άνθρωπο χαρούμενο που τους αφιερώνει ποιοτικό χρόνο.
Αναλογίσου πως θα ήταν για εσένα η ιδανική μητέρα. Μια μητέρα επιτυχημένη επαγγελματικά, η οποία έχει φίλους, αγαπάει και αγαπιέται, έχει γνώσεις, κουλτούρα, ξέρει να γλεντάει, έχει παιδεία, απολαμβάνει την ζωή, έχει εξαιρετική σχέση με τον σύντροφό της, καλή ερωτική ζωή, όταν είναι μαζί σου διασκεδάζετε, παίζετε, σε διδάσκει, είναι εκεί για να σε σηκώσει όταν πέσεις, είναι εκεί όταν χρειάζεται να σε σπρώξει να πετάξεις για να ανοίξεις τα φτερά σου και να ανακαλύψεις πράγματα.
Ο ιδανικός πατέρας έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Πρόκειται για έναν άνθρωπο επιτυχημένο επαγγελματικά που έχει όμορφη σχέση με την σύντροφο του, σ’ αγαπάει , σε διδάσκει, σε υποστηρίζει, του αρέσει η ζωή του, έχει φίλους, ξέρει να διασκεδάζει και σου συμπαραστέκεται.
Αυτοί είναι οι γονείς που όλοι μας θα θέλαμε. Δεν θυσιάζουν κάτι, ζουν την ζωή τους αξιοπρεπώς σε όλους τους τομείς και το παιδί τους είναι μέσα σε αυτό και αντιγράφει την μαγεία και την ολότητα. Αντιγράφει το «είμαι ευτυχισμένος με την ζωή που ζω».
Επιλέγουμε λοιπόν να αφιερώνουμε χρόνο, να βοηθάμε, να αγαπάμε να στηρίζουμε τους ανθρώπους μας, αλλά ποτέ δεν θυσιάζουμε την προσωπική μας ζωή, το «είναι» μας, την χαρά μας, για κάποιον άλλον. Αν το κάνουμε αυτό υπό μορφή θυσίας γινόμαστε δυστυχισμένοι. Αυτός που θυσιάζεται είναι μόνιμα θλιμμένος, γκρινιάζει, βαρυγκωμάει. Χαρούμενος άνθρωπος είναι εκείνος που προσφέρει μέσα από την καρδιά του!
Θυσιάζομαι σημαίνει χάνω την αυτοεκτίμηση μου. Σταματήστε λοιπόν να θυσιάζεστε, δώστε μέσα από την καρδιά σας όσα νιώθετε ότι θέλετε να δώσετε και απολαύστε το!
