Αυτή η γεύση!

Όποιος παρακολουθεί στενά την επέκταση του γαστρονομικού χάρτη στο νησί και γενικά τα της εστίασης το τελευταίο διάστημα, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ότι το trend (και) στην Κύπρο είναι οι απλές καθαρές γεύσεις, η ανακάλυψη εκ νέου των ντόπιων παραδοσιακών συνταγών (κυπριακών και ελληνικών) και η χρήση στην κουζίνα εποχιακών υλικών άριστης ποιότητας.

Περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ελληνική κουζίνα έχει την τιμητική της στο νησί, εξ ου και όλο και περισσότερα εστιατόρια που τιμούν την ελληνική παράδοση ξεφυτρώνουν σε όλες τις πόλεις του νησιού, κερδίζοντας σχεδόν αμέσως έδαφος. Τους τελευταίους μήνες για παράδειγμα, έχουν λειτουργήσει τουλάχιστον δύο ελληνικά εστιατόρια στην πρωτεύουσα, ένα στη Λεμεσό και ένα στην Πάφο, ενώ και τα υπόλοιπα του είδους βρίσκονται σε μια διαρκή προσπάθεια αναβάθμισης των μενού και των χώρων τους (διάβασε σχετικά εδώ).

Καθαρές γεύσεις λοιπόν, απλές συνταγές, top ποιότητα πρώτων υλών και μοίρασμα στο τραπέζι. Αυτό κανονικά θα έπρεπε να είναι η συνθήκη που χαρακτηρίζει τις ταβέρνες στο νησί. Ούτε η μεγάλη ποσότητα θα έπρεπε να αποτελεί κριτήριο κάθε φορά που θέλουμε να κλείσουμε τραπέζι σε ταβέρνα, ούτε οι δήθεν μοντερνιές, με πιάτα λουσμένα με σάλτσες και εξεζητημένους συνδυασμούς υλικών και γεύσεων. Κι αν στην ταβέρνα μπορείς να δώσεις ένα ελαφρυντικό (στο κάτω κάτω οι ταβέρνες είναι τόσες πολλές, που αν δεν σου κάνει η μια την αφήνεις και πας παραδίπλα στην άλλη), σε εστιατόρια που καλείσαι να πληρώσεις ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό ή σε εστιατόρια που προσφέρουν υψηλή γαστρονομία δεν μπορείς να συγχωρήσεις ότι οι γεύσεις στο πιάτο είναι πιο μπερδεμένες κι από καλώδια σε δωμάτιο με server του δημοσίου.

Θυμάμαι ακόμα ένα πιάτο που δοκίμασα το καλοκαίρι στο L’Atelier Robuchon, το No1 εστιατόριο στη φετινή λίστα του WiZ Guide με τα 50 Καλύτερα Εστιατόρια στην Κύπρο. Και εικάζω πως θα το θυμάμαι για πολλά χρόνια ακόμα. Ως μέρος του degustation menu που απολαύσαμε με φόντο τη Μαρίνα Αγίας Νάπας, ήρθε στο τραπέζι και ένα πιάτο-έπος. Ο λόγος για το amuse-bouche, όπου σε ένα σφηνάκι υπήρχε foie gras και αφρός παρμεζάνας. Αυτή τη μικρή κουταλιά λοιπόν δύσκολα θα βρεθεί κάτι άλλο για να την εκτοπίσει από το μυαλό μου. Παρόλο που το L’Atelier είναι ένα ομολογουμένως πολύ ακριβό εστιατόριο, εντούτοις θεωρώ ότι αξίζει το κάθε ευρώ που θα πληρώσεις εκεί, αφού η σχέση αξίας-τιμής βρίσκει τέλεια εφαρμογή στην περίπτωσή του.

Αντίστοιχα ωραία πιάτα έχω γευτεί σε αρκετά εστιατόρια στην Κύπρο τον τελευταίο καιρό, κάποια από τα οποία τα είχα μαζέψει σε ένα άρθρο πρόσφατα (διάβασε εδώ). Από την άλλη, παρατηρώ προσπάθειες εντυπωσιασμού από κάποιους σεφ και κάποιους εστιάτορες, χωρίς όμως το τελικό αποτέλεσμα να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες με τις οποίες οι ίδιοι μάς γεμίζουν. Είναι ωραίο και ωφέλιμο να υπάρχουν ιδέες, δεν θα ήταν και φρόνιμο όμως να τις «μετράμε» καλύτερα πριν τις κάνουμε πράξη. Στο κάτω κάτω δεν είναι την ιδέα, την έμπνευση, την περιγραφή, τα υλικά και την εκτέλεση που θα αγοράσει ο πελάτης στο εστιατόριο, αλλά τη γεύση. Ή καλύτερα, τις γεύσεις, αφού το γεύμα ή το δείπνο στο σύνολό του θα πρέπει να μας αφήσει μια δυνατή επίγευση, εάν και εφόσον θέλουν να μας δουν ξανά ως πελάτες στο εστιατόριο.