Αφροδίτη Δερματά
Ζευγάρια το πρωί χαμογελαστά στην κάμερα, αγαπημένα στα posts που δεν λένε καληνύχτα και κοιμούνται σε χωριστά κρεβάτια τα βράδια.
Που μένουν αναγκαστικά μαζί διότι, τι θα πει οι κοινωνία, τι θα πουν οι γονείς, πως θα μοιραστούν οι περιουσίες, πως θα επιβιώσουν.
Διπλές ζωές, ψεύτικες αγκαλιές σε μια καλή σχεδόν αριστουργηματική παράσταση.
Ζευγάρια χωρίς έρωτα, που έχουν ξεγελάσει τον κόσμο αφού πρώτα έχουν ξεγελάσει τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Βολεμένες οικογένειες παραδομένες σε μια άρρωστη ατμόσφαιρα που δεν έχουν το θάρρος να αντικρύσουν την πραγματικότητα.
Έρωτες που έχουν μεταμορφωθεί σε θυμό και μίσος. Μάτια που δεν κοιτάζονται πλέον και εστιάζουν αλλού.
Παιδιά που βλέπουν λάθος πρότυπα σχέσεων και προετοιμάζονται να θυσιάσουν και τα ίδια την ζωή τους στον βωμό ενός αέναου συμβιβασμού.
Ζευγάρια που ψάχνουν να αναστήσουν τους νεκρούς εαυτούς τους με παράνομους εικονικούς έρωτες, ψαρεύοντας μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Κρύες αγκαλιές και συναισθήματα κρυμμένα μέσα σε περιτυλίγματα ανάγκης.
Εγκλωβισμένες ζωές που περιμένουν στωικά την απελευθέρωση αλλά ο χρόνος περνάει και η πόρτα της εξόδου δεν ξεκλειδώνει ποτέ.
Καλοστημένος θίασος που δίνει τις παραστάσεις του, περιπλανώμενος σε εξωτερικούς χώρους μέχρι να κλείσει η πόρτα του σπιτιού και να επιστρέψει στην μίζερη πραγματικότητα του.
Σχέσεις περικυκλωμένες από συγγενείς - συμβουλάτορες της κακιάς ώρας- που τους προτρέπουν να συμβιβαστούν και να μην χαλάσουν την ιδανική εικόνα.
Άνθρωποι που παλεύουν να βγουν νικητές μέσα από μια μάχη άνιση. Αγωνίζονται να αντέξουν διεκδικώντας το έπαθλο μιας χαμένης ζωής.
Αυτή είναι η κοινωνία μας σήμερα…βουλιάζει στον απύθμενο ωκεανό του δήθεν, κρίνοντας παράλληλα όσους κολυμπούν έξω από αυτόν. Όσους δεν τους μοιάζουν.
ΥΓ. Να θυμάσαι...συνήθως κρίνεσαι από αυτούς που δεν είχαν τη δύναμη να κάνουν ούτε τα μισά από όσα έκανες εσύ.
