Αφροδίτη Δερματά
Πέμπτη βράδυ διαβάζω με τον μικρό θρησκευτικά. Προσπαθώ να τον μάθω συνέβη την Μεγάλη Εβδομάδα. «Πάσχα» μου λέει «σημαίνει το πέρασμα από τον θάνατο στην ζωή». Μια χαρά ως εκεί. «Το Πάσχα γιορτάζουμε την επΑνάσταση του Χριστού » συνεχίζει. «Βγάλε το επ και είμαστε εντάξει » του λέω «γιατί άμα σε ακούσει η γιαγιά υπάρχει περίπτωση να σε αποκληρώσει και να χάσεις το κτηματάκι με τις ελιές στο χωριό». Με κοιτάει απορημένος. Το ξαναπάμε από την αρχή μέχρι να τα μάθει και επιμένει για δεύτερη και τρίτη φορά ότι το Πάσχα γιορτάζουμε την επΑνάσταση του Χριστού. «Αν σ’ άκουγε η μάνα μου τώρα» του λέω «θα μεταμορφωνόταν σε χρόνο dt σε Ελένη Λουκά, θα σήκωνε το δάχτυλο πάνω και θα άρχιζε κήρυγμα μέχρι τελικής πτώσεως». Με ξανακοιτάει απορημένος κι εγώ με τη σειρά μου σηκώνω απελπισμένη το βλέμμα στο ταβάνι. Η ώρα έχει πάει 8 και δεν εννοεί να καταλάβει ότι είναι Ανάσταση κι όχι επΑνάσταση. Αν το δεις από μια διαφορετική πλευρά βέβαια κι η Ανάσταση όμως ένα είδος επανάστασης είναι. Κι ο Χριστός ένας επαναστάτης της εποχής του ήταν που θυσιάστηκε στο όνομα της αγάπης.
Κοιτώντας το ταβάνι πάω χρόνια πίσω, σ’ ένα μακρινό Πάσχα, στα δεκαέξι μου χρόνια που έκανα κι εγώ την επανάσταση μου και δήλωσα ευθαρσώς στους γονείς μου ότι θα έκανα Επιτάφιο με την παρέα μου και όχι μαζί τους. Δεν θυμάμαι αν αντέδρασαν με την δήλωση μου, με θυμάμαι όμως να περπατάω στα στενάκια του χωριού με ένα μαύρο αέρινο φόρεμα, μαύρες γόβες (ίσως ήταν η πρώτη φορά που φορούσα γόβες) και ένα σικάτο μαύρο τσαντάκι γεμάτο με …φωτοβολίδες. Σε λιγάκι ξεκινούσα με την παρέα μου Σύνοδο Κορυφής στην γωνία του δρόμου απέναντι από την εκκλησία. Οργανώναμε πυρετωδώς το σχέδιο για την ρίψη των φωτοβολίδων. Αρχικά εντοπίσαμε τους σκουπιδοτενεκέδες, γιατί αν δεν ρίξεις φωτοβολίδα μέσα σε σκουπιδοτενεκέ δεν ξέρεις τι θα πει Ανάσταση αλλά ούτε κι επανάσταση, στην συνέχεια τους μοιράσαμε και ο καθένας ανέλαβε να λαμπαδιάσει τον δικό του κάδο. Παράλληλα εντοπίσαμε και την ομάδα των αστυνομικών η οποία βρισκόταν εκεί για να εκκλησιαστεί αλλά και να βάλει τάξη. Εγώ είχα αναλάβει τους περισσότερους κάδους μιας και με το αέρινο μαύρο φόρεμα και τις γόβες ήμουν υπεράνω πάσης υποψίας. Ξεκίνησε λοιπόν το οργανωμένο έγκλημα. Η παρέα σκορπίστηκε και σε πάρα πολύ λίγο ο ήχος των φωτοβολίδων που έσκαγαν, επισκίαζε την ψαλμωδία που ακουγόταν από τα μεγάφωνα. Τρέχαμε σαν τρελοί γελώντας μέσα στα σοκάκια, κάποιους τους έπιασαν οι αστυνομικοί . Εγώ τελειώνοντας το –μη- Θεάρεστο έργο μου, στάθηκα σε ένα στενό, έμπλεξα τα χέρια μου και με φρόνιμο ύφος υποκρίθηκα ότι παρακολουθώ ευλαβικά την λειτουργία. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και πολύ υπερήφανη για τις αταξίες μου εκείνο το Πάσχα αλλά αν ήταν ένα Πάσχα φρόνιμο όπως όλα τα άλλα δεν θα το θυμόμουν μέχρι τώρα.
Κοιτάω τον γιό μου που πηγαινοέρχεται στο σαλόνι απελπισμένος προσπαθώντας να θυμηθεί τι γίνεται την Μεγάλη εβδομάδα. «Μεγάλη Τρίτη γιορτάζουμε τους 10…» κολλάει. «Τι ζώδιο είσαι;» τον ρωτάω προσπαθώντας να τον βοηθήσω. Ούτε αυτό το θυμάται. «Παρθένος» απαντάω μόνη μου στην ερώτηση μου. «Α..» μου λέει «Μεγάλη Τρίτη γιορτάζουμε τους 10 Παρθένους» . Νιώθω πολύ κουρασμένη ακόμα και για να γελάσω. Τον διορθώνω. «Ας μην κάνουμε άλλη επανάσταση για σήμερα. Ας μην αλλοιώσουμε άλλο την θρησκευτική ιστορία» του προτείνω. «Ας μείνουμε στο γεγονός ότι το Πάσχα γιορτάζουμε την Ανάσταση κι ότι που και που στην ζωή μας καλό είναι να κάνουμε και καμία επανάσταση για να έχουμε κάτι να θυμόμαστε, κάτι βράδια στον καναπέ όταν θα ρίχνουμε το βλέμμα μας στο ταβάνι».
Καλή μας επΑνάσταση!
