Αφροδίτη Δερματά
Την Γεωργία την γνώρισα την προηγούμενη εβδομάδα. Είναι μπουζουκίστρια, θα κάναμε τηλεφωνική συνέντευξη στο Love fm για τη φιλανθρωπική συναυλία «Ένα τραγούδι μια ευχή». Δεν την γνώριζα προσωπικά ούτε και είχε τύχει να ξανακούσω γι' αυτήν. «Βγήκαμε αέρα» λοιπόν και άρχισε να μου λέει λεπτομέρειες για την επερχόμενη συναυλία. Εκπροσωπούσε ουσιαστικά τον Σύνδεσμο για παιδιά με καρκίνο και συναφείς παθήσεις « Ένα όνειρο μια ευχή». Από την φωνή και την αποφασιστικότητα της μου έδεινε την εικόνα ότι επρόκειτο για γυναίκα ιδιαίτερα δυναμική και δραστήρια. Λίγο πριν κλείσουμε την συνέντευξη διατηρώντας την ιδιά δυναμική και χωρίς ίχνος υποτονικότητας στην φωνή της, μου εκμυστηρεύτηκε ότι και η ίδια είχε προσβληθεί από καρκίνο πριν τέσσερα χρόνια και ότι οι γιατροί της έδιναν τρεις μήνες ζωής. Ένιωσα να με κατακλύζει ένα πολύ έντονο αίσθημα συγκίνησης για ένα πρόσωπο που δεν είχα δει καν και που γνώριζα για πρώτη φορά. Σε σημείο μάλιστα που -ενώ μου γεννήθηκαν ένα σωρό ερωτήσεις- έκλεισα γρήγορα γρήγορα την γραμμή διότι αδυνατούσα να μιλήσω καθαρά. Μετά από λίγες μέρες η Γεωργία με βρήκε ευτυχώς στο facebook και έτσι αποφάσισα να της κάνω γραπτώς όλες εκείνες τις ερωτήσεις που η έντονη συγκίνηση δεν επέτρεψε να εκδηλωθούν...
Η περιπέτεια με την υγεία μου ξεκίνησε 21 Σεπτεμβρίου 2019. Μετά από έντονους πόνους στο αριστερό πόδι κ στη μέση οδηγήθηκα για MRI κ αυτό έδειξε 4ο στάδιο κακοήθεια με μεταστάσεις σε διάφορα ζωτικά όργανα του σώματος μου.
Η πιο δύσκολη μου στιγμή ήταν όταν ο ογκολόγος μου, μου ανακοίνωνε τη σοβαρότητα της κατάστασης μου. Το ποσοστό επιβίωσης μου το οποίο ήταν μόλις στο 20% μου έδινε 3 μήνες ζωής. Η ανακοίνωση έγινε μπροστά στην κόρη μου η οποία είχε 2 αυτοάνοσα, διαβήτη και ρευματοειδή αρθρίτιδα και λίγο αργότερα διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Πριν τη διάγνωση εργαζόμουν στις οικογενειακές μας επιχειρήσεις A. G. Kombos Electronics με έδρα τη Λεμεσό συνδυάζοντας παράλληλα και τη ιδιότητα μου ως μουσικός είτε διδάσκωντας, είτε συμμετέχοντας σε διάφορες συναυλίες. Μετά τη διάγνωση αποχώρησα από τις δουλειές μας και επικεντρώθηκα ακόμη περισσότερο στη μουσική. Αυτό όμως δεν μου αρκούσε γιατί πάντα ήμουν ένας πολύ δραστήριος και εργατικός άνθρωπος. Μαράζωνα που ήμουν σπίτι χωρίς να μπορώ να δημιουργώ. Στις 7 Απριλίου 2020 μου παρουσιάστηκε ο Άγιος Παΐσιος στον ύπνο μου. Τον είδα να μου κρατάει τα χέρια και να μου λέει: «Αυτά τα χέρια είναι ευλογημένα να δημιουργούν». Μετά από μια βδομάδα, μέσα από διάφορες συγκυρίες προέκυψε το μικρό μου εργαστηρακι το Petradaki Pebble and Art, το οποίο ασχολείται με μεγάλη επιτυχία με αποστολές στο εξωτερικό και στην Κύπρο χειροποίητες κατασκευές με υλικά από τη φύση.
Ποτέ δεν είπα, «γιατί σε μένα;» ποτέ δεν ένιωσα μόνη όταν η χημειοθεραπεία έρεε στο σώμα μου και ήμουν μέρες ατελείωτες μόνη στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Είχα το Θεό μαζί μου, όλους τους Άγιους και η παρέα τους ήταν η παρηγοριά κ η δύναμη μου. Νιώθω ευλογημένη που μπορώ να αντιμετωπίζω αυτή τη δοκιμασία.
Μετά την διάγνωση, αναθεώρησα πολλά… Δεν επιτρέπω σε κανένα να με πληγώσει, να με προσβάλει η να με αμφισβητήσει. Υπηρετώ εδώ κ 40 χρόνια ένα ανδροκρατούμενο όργανο και έχω δεχτεί πολύ bulling. Όμως το πείσμα μου, η πίστη και η αγάπη σε αυτό που κάνω με βοήθησαν να είμαι εδώ που είμαι μέχρι σήμερα.
Τα θετικά κομμάτια που έχω αποσπάσει από όλη αυτή την αρνητική κατάσταση είναι ότι μέσα από αυτό τον αγώνα, τη δύσκολη διαδρομή μαθαίνεις να ζεις πιο ποιοτικά και πιο ανθρώπινα. Κοσκινίζεις ανθρώπους, καταστάσεις κ δεν επιτρέπεις σε κανένα να σε πληγώσει. Ο καρκινοπαθής περνάει πολύ δύσκολα, η ψυχολογία του πέφτει και μαζί έχει να αντιμετωπίσει και τις αλλαγές στο σώμα του. Ζητά αγάπη, σεβασμό και να του δώσεις να καταλάβει ότι η ζωή του δεν έχει τελειώσει. Του αξίζει να ονειρεύεται και να ζει ανθρώπινα χωρίς μιζέρια γιατί κανείς δεν γνωρίζει τελικά πότε η ζωή τελειώνει.
Παίζω μπουζούκι. Η μουσική είναι το οξυγόνο μου, η συντροφιά μου στις δύσκολες μέρες στο νοσοκομείο, η παρηγοριά και η αγάπη μου. Με τη μουσική μπορώ κ διοχετεύω όλα μου τα συναισθήματα με τα ευλογημένα μου χέρια όπως μου είπε ο Άγιος Παΐσιος.
Διανύουμε μια εποχή πολύ γρήγορη και πιεστική όπου οι άνθρωποι βουλιάζουν στις υποχρεώσεις της καθημερινότητας. Σας συμβουλεύω να προσέχετε την υγεία σας, να ζείτε με αγάπη και ανθρωπιά. Κοντά στο Θεό με τακτική εξομολόγηση κ εκκλησιασμό. Ζούμε δύσκολους καιρούς κ απαιτείται αγώνας σωστός εν Χριστώ για να μπορέσουμε να κρατηθούμε.
Μου αρέσουν πολύ τα τραγούδια που θυμίζουν Ελλάδα κ ένα από αυτά είναι το Ορχηστρικό Νοσταλγία σε μουσική δική μου, το οποίο είχα την τύχη να ενορχηστρωθεί από ένα σπουδαίο μπουζουκίστα στην Ελλάδα τον Ηρακλή Ζάκκα, το πρώτου μπουζούκι του Ξαρχάκου.
Αυτό που μου δίνει δύναμη σε κάθε δυσκολία είναι το τροπάριο της Παναγίας Ακρωτηριανης στη Σέριφο όπου εκεί είναι και η γερόντισσα μου η μοναχή Ανθοδοχη.
Σε όσους περνάνε κάτι αντίστοιχο θα ήθελα να τους πω να κοιτάνε τον ουρανό και να μιλάνε σε Αυτόν με ειλικρίνεια κ πίστη. Ακούει….δώστε το χέρι σας σε Αυτόν κ ακολουθήστε το δρόμο Του….. Δεν υπάρχει φόβος, αγωνία…..υπάρχει αγάπη, ηρεμία κ Πίστη. Έχετε σε Αυτόν εμπιστοσύνη.
