Για κάθε Άλκη, για κάθε Ελένη, για κάθε Βαγγέλη

Όταν ήμουν μικρή και με ρωτούσαν τι ομάδα είμαι, αυτόματα απαντούσα «Παναθηναϊκός». Κάποιος μου είπε να είμαι Παναθηναϊκός και εγώ δεν έφερα αντίρρηση. Άλλωστε μου άρεσε και το χρώμα. Αργότερα αποφάσισα να αλλάξω ομάδα και να γίνω αυτή που ήταν το αγόρι μου. Ολυμπιακός! Μέχρι που ένα απόγευμα Κύριακής λίγο πριν πάει γήπεδο έκανε το λάθος και βγήκε έξω στον δρόμο φορώντας μπλούζα του Ολυμπιακού. Μέναμε κοντά στην λεωφόρο Αλεξάνδρας σε κοντινή απόσταση από το γήπεδο του Παναθηναϊκου και προφανώς υποδήλωνε τεράστιο θράσος να κυκλοφορείς σε αυτή την περιοχή φορώντας ο,τιδήποτε κόκκινο, πόσο μάλλον αν είχε πάνω το σήμα της αντίπαλης ομάδας. Ένα αυτοκίνητο σταμάτησε δίπλα του, τρεις νεαροί βγήκαν έξω και άρχισαν να τον χτυπάνε με σιδερένιους λοστούς βρίζοντας τον. Για καλή του τύχη, τον έσωσε ένας κύριος ο οποίος τον τράβηξε απότομα μέσα στο μαγαζί του και κλείδωσε την πόρτα. Από εκείνη την μέρα αποφάσισα ότι δεν είμαι τίποτα. Δεν με αφορά να παρακολουθώ ομάδες. Δεν ανήκω σε καμία και δεν βρίσκω κανένα νόημα σε αυτό το ας το πούμε χόμπι. Θα μπορούσα να το αναλύσω πιο βαθιά το θέμα αλλά δεν είναι επί της παρούσης. Ο φίλος μου μπορεί να σώθηκε από τύχη αποκτώντας απλά μερικούς μώλωπες, εντούτοις ο Άλκης δεν ήταν τόσο τυχερός.

Αυτές τις μέρες έχω μια άρνηση. Μια ακατανίκητη άρνηση να πατήσω πάνω σε οποιοδήποτε θέμα έχει στον τίτλο του το όνομα Άλκης. Με το που βλέπω στο timeline μου το συγκεκριμένο όνομα σκρολάρω πανικόβλητη, γρήγορα προς τα κάτω λες και διαβάζοντας το, κάποιος θα με αναγκάσει να βρεθώ ξαφνικά απέναντι από τον Άλκη, την στιγμή που τον δολοφονούσαν και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να τον βοηθήσω. Θα μείνω παγωμένη να κοιτάω την σκηνή με έναν κόμπο στον λαιμό. Εχθές κυκλοφόρησε μια φωτογραφία από το πειραματικό σχολείο Θεσσαλονίκης. Οι μαθητές αποχαιρέτισαν το αγόρι με ένα δικό τους τρόπο. Σχημάτισαν με τις τσάντες τους τη φράση «Για κάθε Άλκη» τηρώντας ενός λεπτού σιγή στην μνήμη του αδικοχαμένου νέου. Μόλις είδα την φωτογραφία τα μάτια μου βούρκωσαν. Για κάθε Άλκη, για κάθε Ελένη, για κάθε Βαγγέλη. Για όλα αυτά τα παιδιά που γεμάτα όνειρα έφυγαν από το σπίτι τους να πάνε να σπουδάσουν και κάποιο «καλόπαιδο» βρέθηκε στον δρόμο τους και τους έκοψε με βία το νήμα της ζωής τους. Για κάθε μάνα και κάθε πατέρα που δεν ξαναείδαν ζωντανά και δεν ξανααγκάλιασαν ποτέ τα παιδιά τους. Διότι να χαθεί από κάποια αρρώστια το παιδί σου λες ότι ήταν γραφτό να γίνει, να χαθεί από δυστύχημα λες είναι η κακιά η ώρα αλλά να χαθεί από τον κάθε αλήτη που αποφάσισε να διασκεδάσει αφαιρώντας του την ζωή είναι ασύλληπτο . Δεν χωνεύεται με τίποτα. Σε τρώει το άδικο για μια ζωή. Για δευτερόλεπτα κλείνω τα μάτια μου και μπαίνω στην θέση των γονιών αυτών των παιδιών και νιώθω να γονατίζω από τον πόνο και την αδικία. Του χρόνου η κόρη μου φεύγει για σπουδές. Τρέμω για το ποιος άρρωστος μπορεί να βρεθεί στον δρόμο της.

Ο Άλκης που βγήκε μια βόλτα να ξεσκάσει και έκανε το μοιραίο λάθος να είναι Άρης, η Ελένη που έκανε το λάθος να τους ακολουθήσει, ο Βαγγέλης που απλά δεν τους έμοιαζε. Πόσο βρώμικη και αρρωστημένη είναι η κοινωνία μας πια;

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα

σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

Γιάννης Ρίτσος