Αφροδίτη Δερματά
Κάποτε στο εφηβικό μου δωμάτιο είχα μια αφίσα. Ήταν μια πολύχρωμη ζωγραφιά που απεικόνιζε έναν Μονόκερο να πίνει νερό μέσα σε μια λίμνη. Τριγύρω είχε δέντρα και στην άκρη της λίμνης είχε άμμο. Ήταν βράδυ και πάνω στον ουρανό υπήρχε ένα ολοστρόγγυλο τεράστιο φεγγάρι, που καθρεπτιζόταν στο νερό της λίμνης. Όποτε περνούσα δύσκολα, τοποθετούσα τον εαυτό μου μέσα σ αυτή την εικόνα. Φανταζόμουν ότι εκεί μέσα ήταν η πραγματική ζωή και ότι περιφερόμουν γαλήνια χωρίς κανένα φόβο στις όχθες αυτής της λίμνης. Δεν κρύωνα, δεν ζεσταινόμουν, δεν φοβόμουν, δεν στεναχωριόμουν, ξάπλωνα στο γρασίδι ή στην αμμουδιά, κοιτούσα το φεγγάρι και απλά υπήρχα. Ήμουν σαν την Εύα που τριγυρνούσε ανέμελη στον παράδεισο. Όταν ήμουν ερωτευμένη τοποθετούσα κι ένα Αδάμ στην παρέα μου. Αυτή η αφίσα που ήταν τοποθετημένη απέναντι από το κρεβάτι μου αποτελούσε την έξοδο κινδύνου από την τρομακτική -πολλές φορές- πραγματικότητα.
Την αφίσα την ανακάλυψα σε ένα φωτογραφείο όταν πήγαμε με την μάνα μου να αφήσουμε ένα φιλμ για εκτύπωση. Ήταν τότε που άφηνες το φιλμ και μετρούσες τις μέρες με αγωνία για να παραλάβεις και να δεις τις φωτογραφίες που έβγαλες. Δίπλα από το ταμείο είχε ένα stand με κρεμασμένες αφίσες. Την «έφαγα» από την γκρίνια για να μου την αγοράσει. Πείσμωσα και δεν έφευγα από το μαγαζί μέχρι να γίνει το δικό μου. Τελικά τα κατάφερα. Μου την πήρε. Κατεβήκαμε στο λιμάνι και περιμέναμε το λεωφορείο, η γκρίνια μου συνεχίστηκε, δεν θυμάμαι για ποιο λόγο, μέχρι που την έφτασα στα όρια της και το χέρι της προσγειώθηκε με δύναμη στο μάγουλό μου. Η απόκτηση λοιπόν της πολυπόθητης αφίσας-έξοδος κινδύνου, συνοδεύτηκε με ένα από τα πιο ντροπιαστικά περιστατικά της ζωής μου, καθώς η σκηνή εκτυλίχθηκε ενώ ήμουν περιτριγυρισμένη από φίλους και συμμαθητές. Ο μικρός μου παράδεισος λοιπόν κρεμάστηκε στον τοίχο και παρά το γεγονός ότι εγκαινιάστηκε δυσοίωνα με άφησε άπειρες φορές να κουρνιάσω στο μαγικό του τοπίο όταν η αληθινή ζωή, μου φαινόταν δυσβάστακτη.
Στο σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά, η αφίσα δεν υπάρχει πιά, τα προβλήματα διαφέρουν και η έξοδος κινδύνου είναι άλλη. Δεν απεικονίζεται πουθενά αλλού παρά μόνο στο μυαλό μου. Κάποια βράδια λοιπόν όταν η πραγματικότητα είναι δύσκολη και αρχίζει να με περικυκλώνει αμείλικτα, εκεί που η ανάσα μου αρχίζει να γίνεται βαριά, για να την αντέξω κλείνω τα μάτια μου και ξαφνικά βρίσκομαι περιτριγυρισμένη από τους ανθρώπους της ζωής μου. Όλοι θέλουν κάτι από εμένα, όλοι μου μιλάνε ακατάπαυστα αλλά εγώ τους κοιτάω χαμογελάω και αγνοώντας τους προχωράω μπροστά σε έναν δρόμο από άμμο. Στα μισά κοντοστέκομαι, βγάζω τα παπούτσια μου και τα πέλματα μου έρχονται σε επαφή με την ζεστή άμμο. Καθώς περπατάω αφήνω πίσω μου τις φωνές οι οποίες ακούγονται όλο και πιο μακριά μέχρι που γίνονται μια ενιαία βοή από το υπερπέραν. Μπροστά μου είναι ένας αμμόλοφος, φυσάει τον ανεβαίνω με δυσκολία, οι φωνές χάνονται εντελώς, φτάνω στην κορυφή, στέκομαι, τεντώνω ψηλά στον ουρανό τα χέρια μου και ο αέρας διαπερνάει κάθε κύτταρο μου και με καθαρίζει από κάθε σκέψη που με βαραίνει. Γίνομαι διάφανη, διαμπερής και ελαφριά. Κοιτάω κάτω στην άλλη πλευρά του λόφου και αντικρύζω το αγαπημένο μου μέρος. Μια μικρή παραδεισένια παραλία με ολόλευκη άμμο. Στην μέση έχει μια φοινικιά. Εκεί κατεβαίνω με λαχτάρα, ξαπλώνω στην ζεστή άμμο και κάθε τόσο βουτάω στα δροσερά καταγάλανα νερά. Δεν πονάω, δεν κρυώνω, δεν ζεσταίνομαι, δεν φοβάμαι απλά υπάρχω. Γιατί στα λέω όλα αυτά θα μου πεις; Γιατί είναι πολύ σημαντικό στις δύσκολες στιγμές να βρίσκεις αυτή την δικιά σου έξοδο κινδύνου, που σε απομακρύνει απ΄ ότιδήποτε βαραίνει την ανάσα σου. Γιατί είναι μοναδική και απόλυτα απελευθερωτική η αίσθηση του να βρεις ένα καταφύγιο μέσα στο μυαλό σου και για λίγες στιγμές μέσα στην μέρα, απλά να υπάρχεις προστατευμένος μέσα του.
Σήμερα το βράδυ λοιπόν πριν κοιμηθείς αφού νιώσεις ευγνωμοσύνη για όσα όμορφα έγιναν μέσα στην μέρα σου και αφού συγχωρήσεις όσους μπορεί να σε στεναχώρησαν, άσε τα όλα πίσω σου, σκέψεις, φωνές, συναισθήματα και πήγαινε να κουρνιάσεις στο καταφύγιο του μυαλού σου. Αυτή θα είναι η ολόδικη σου στιγμή, η στιγμή που θα αγγίξεις την ατόφια ύπαρξη σου...
"θα αλλάζουν όλα γύρω σου
και μόνο αυτά που πέρασες θα μείνουν
Κι εσύ θα καις στον ύπνο σου
γυρεύοντας μιαν έξοδο κινδύνου"
