Αφροδίτη Δερματά
Xριστούγεννα του 2001 στην Αθήνα έπειτα από ανελέητο clubbing αποφασίζουμε να πάμε για «βρώμικο» στην Ομόνοια περπατώντας, για να κλείσει σωστά η βραδιά. Παρκάρουμε το αυτοκίνητο ψηλά στην Πανεπιστημίου και ξεκινάμε να κατηφορίζουμε. Κάνει πολύ κρύο και τα λεπτά σακάκια μας δεν βοηθάνε καθόλου να προστατευτούμε από αυτό, πόσο μάλλον τα τιραντένια λεπτά και κοντά φορεματάκια που κρύβονται από κάτω. Φοράω ψηλοτάκουνες καφέ γυαλιστερές μπότες και νιώθω ότι πατάω πάνω σε γυαλιά. Ποτέ μου δεν κατάλαβα το «Α…Είναι πάρα πολύ άνετα» που μου απαντάνε πολλές γυναίκες όταν τις ρωτάω πως περπατάνε με τα ψηλοτάκουνα. Εμένα δεν τα ανέχτηκαν ποτέ οι πατούσες μου όσο κι αν προσπάθησα. Και πίστεψε με έκανα αιματηρές προσπάθειες. Εκείνο το βράδυ λοιπόν αφού βημάτισα πέντε μέτρα, κατέβασα τα φερμουάρ, έβγαλα τις μπότες και κατέβηκα την πανεπιστημίου ξυπόλυτη. Το καλσόν μου γέμισε τρύπες και τα πόδια μου ξύλιασαν αλλά μου ήταν αδύνατο να ανεχτώ το βάσανο του ψηλοτάκουνου. Τις εν λόγω μπότες δεν τις ξαναφόρεσα ποτέ. Στο μέλλον έκανα κάποιες προσπάθειες να συνηθίσω λίγο πιο χαμηλά τακούνια αλλά ακόμα και αυτά μου φαίνονταν ανυπόφορα. Και όλο και κατέβαινα μέχρι που τα τακούνια υψώνονταν μόνο ελάχιστους πόντους κάτω από τη γη. Μ΄ αρέσει να τα βλέπω φορεμένα και πραγματικά θαυμάζω τις γυναίκες που περπατάνε πάνω σε αυτά (αν περπατάνε) αλλά μακριά από εμένα.
Στα 20 μου λοιπόν ζούσα μόνιμα σε ψηλοτάκουνες συνθήκες. Έκοβα τον εαυτό μου σε χιλιάδες κομμάτια και τον έχωνα μέσα σε κουτάκια. Ψηλά τακούνια που «μαχαίρωναν τα πέλματα μου», στενά ρούχα που δυσκόλευαν την ανάσα μου, παρέες που δεν μου ταίριαζαν, κοντά λεπτά φορεματάκια το καταχείμωνο που άφηναν το κρύο να με διαπερνάει, κουρέματα που δεν με κολάκευαν, δουλειές που δεν γούσταρα, κολλητά τζιν τα καλοκαίρια μέσα στον καύσωνα που με έκαναν να ιδρώνω ανυπόφορα. Στον απόηχο της δεκαετίας των τριάντα εκεί που οι απώλειες αρχίζουν, συνειδητοποίησα ότι η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύ ακριβή για να την στριμώχνω σε στενά κουτιά. Ότι το καλοκαίρι θέλει αέρινα φορέματα για να αναπνέει το δέρμα και όχι στενά τζιν. Ότι ο χειμώνας θέλει ζεστά ρούχα και δεν χρειάζεται να πάθω κρυοπαγήματα για να εντυπωσιάσω τον καθένα. Ότι καλό είναι να μην έχεις πολλά πάρε δώσε με τοξικούς ανθρώπους γιατί χωρίς να το καταλάβεις μολύνουν την ζωή σου. Ότι προτιμώ τα μακριά μαλλιά γιατί μου πάνε περισσότερο και ας είναι τις μόδας τα καρέ. Ότι το να γουστάρεις την δουλειά σου είναι μια από τις πιο μεγάλες ευλογίες που μπορεί να έχεις. Τέλος ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο άνετο και πιο όμορφο –για εμένα- από ένα ζευγάρι χρωματιστές σαγιονάρες τα καλοκαίρια και δεν δίνω δεκάρα για το τι επιτάσσει η μόδα και τι φοράνε οι ινφλουένσερς. Εγώ στις διακοπές μου τις φοράω το πρωί στη θάλασσα, το απόγευμα στον καφέ και το βράδυ στην ταβέρνα μπορώ να περπατάω με τις ώρες και με κάνουν να νιώθω ελεύθερη, άνετη και πάρα πολύ ευτυχισμένη.
