Αφροδίτη Δερματά
Κάθε Σεπτέμβρη, τότε που έμενα στην Αθήνα, με το που επιστρέφαμε από τις διακοπές περιμέναμε πως και πως το ««Του νόου ας μπέτε» Party της Ζωής. H Ζωή έμενε σε ένα σχετικά μικρό δώμα στην άνω Κυψέλη, το οποίο είχε ένα τεράστιο μπαλκόνι με άπλετη θέα μέχρι τον Πειραιά. Τα βράδια του καλοκαιριού είχαν άλλο νόημα στο άψογα διακοσμημένο μπαλκόνι της, με την Αθήνα να απλώνεται μπροστά στα πόδια μας, ανάμεσα σε ένα σκηνικό γεμάτο αναμμένα κεριά και λευκές κουρτίνες γάζες να πηγαινοέρχονται χορεύοντας από το ελαφρύ αεράκι. Μπορούσες να επιλέξεις ανάμεσα στην αιώρα και το μεταλλικό ανάκλιντρο για να ξαπλώσεις και να χαζεύεις με τις ώρες τα φώτα της πόλης. Το «Του νόου ας μπέτε» party της, ήταν εμπνευσμένο από την ελληνική ταινία «Ο Κατεργάρης». Είχε deejay και ο καθένας έφερνε το μπουκάλι με το ποτό του και όποιον άλλο ήθελε μαζί του. Καλούσε λοιπόν η Ζωή 30 άτομα και τα 30 γίνονταν 100. Γέμιζε το μπαλκόνι κόσμο, γνωριζόμασταν και χορεύαμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες που ερχόταν στάνταρ η αστυνομία να μας το χαλάσει μετά από παράπονα των γειτόνων. Το χτύπημα του θυροτηλέφωνου από τους αστυνομικούς τα ξημερώματα, σήμαινε το τέλος του πάρτι και παράλληλα το φινάλε του καλοκαιριού. Μετά απ’ αυτό το κουδούνισμα μπαίναμε επισήμως στο φθινόπωρο.
Η φίλη μου η Ζώη είναι η χαρά της ζωής και δεν θα μπορούσε να έχει άλλο όνομα από αυτό που έχει γιατί η Ζωή έχει έναν μοναδικό τρόπο να βουτάει στη ζωή με θράσος τσαμπουκά. Πληθωρικός χαρακτήρας και γεμάτη ένταση όπως το όνομα της, γεννήθηκε στο Ξυλόκαστρο Κορινθίας και πήγε στην Αθήνα να σπουδάσει δασκάλα. Την γνώρισα στα 21 μου χρόνια στην πρώτη μου δουλειά , ήταν η καλύτερη παραγωγός διαφήμισης που έχω συναντήσει. Δούλευε ακατάπαυστα και μπορούσε εύκολα με έναν μοναδικό τρόπο, να πουλήσει και στον σπανό ξυραφάκια. Όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται, ενώ είχε αυτοκίνητο, κυκλοφορούσε σε όλη την Αθήνα με ένα παλιό παπάκι του ’80, της άρεσε όμως να ντύνεται με μάρκες, είχε μανία με τα ρολόγια Rollex και τα υπερατλαντικά ταξίδια. Τις καλοκαιρινές Παρασκευές λοιπόν η Ζωή με χρυσό Rollex ρολόι στο χέρι και ντυμένη από πάνω μέχρι κάτω με Trussardi και Μoschino κατηφόριζε οδηγώντας το παπάκι της την εθνική οδό για να πάει στο Ξυλόκοστρο να δει τους φίλους της και να κάνει clubbing.
Κάθε χρόνο έβαζε στόχο να κάνει ένα υπερατλαντικό ταξίδι και λάτρευε τα τροπικά νησιά και την Λατινική Αμερική. Νιώθω ότι αν υπάρχουν προηγούμενες ζωές, η Ζωή στην προηγούμενη της ζωή πρέπει να ήταν λατίνα η χαβανέζα. Αυτά τα μέρη την τραβούσαν πάντα σαν μαγνήτης. Μάλιστα τους ταιριάζει τόσο πολύ σαν μορφή, που δύσκολα κάποιος θα πιστέψει ότι δεν είναι από εκεί. Μελαχροινή με έντονα μάτια σκιστά, επαναστάτρια, μποέμ, τσαμπουκαλού, έξω καρδιά, κοινωνική, λάτρης του ελληνικού κινηματογράφου, η Ζωή αφήνει έντονα το στίγμα της στους ανθρώπους που συναντάει. Ό, τι κάνει το κάνει με ένταση και πάθος, γελάει δυνατά, τσακώνεται δυνατά, χορεύει έντονα, εκφράζει έντονα τον πόνο της, ταξιδεύει πολύ, ερωτεύεται τρελά, πίνει και καπνίζει πολύ. Η μεγάλη της αγάπη, το καταφύγιο της, είναι η Λέρος και όλα τα καλοκαίρια της παραδοσιακά εδώ και χρόνια τα περνάει εκεί. Καλοκαίρι χωρίς Λέρο, δεν είναι καλοκαίρι για την Ζωή.
Στα μέσα της δεκαετίας του 2000 παραιτήθηκε από τα περιοδικά και διορίστηκε ως δασκάλα. Μετά από λίγα χρόνια ζήτησε μετάθεση στο Μεξικό, άφησε την Αθήνα, το δώμα στην Κυψέλη και το τεράστιο μπαλκόνι της και πήγε να ζήσει εκεί. Ύστερα σταμάτησε να διδάσκει και άνοιξε μαγαζιά με σουβενίρ και διακοσμητικά. Τα τελευταία χρόνια ζει σε ένα τουριστικό χωριό στο Μεξικό. Βρίσκεται στο μέρος που πάντα ήθελε και κάνει την δουλειά που πάντα της άρεσε. Εντούτοις μετά την καραντίνα τον προηγούμενο χρόνο αισθάνθηκα ότι νοστάλγησε κάπως την Ελλάδα κι ότι αργά η γρήγορα θα γυρίσει πίσω.
Πέρασαν χρόνια λοιπόν από το τελευταίο «Του νόου ας μπέτε» πάρτι της Ζωής αλλά το θυμάμαι σαν να έγινε εχθές. Τις μουσικές, το τεράστιο μπαλκόνι της, τα φώτα της Αθήνας, τον ακούραστο χορό της και το γέλιο της, τους αστυνομικούς που ήρθαν για να μας το κόψουν, το τέλος εκείνου του καλοκαιριού. Έχω να την δω τουλάχιστον 10 χρόνια από κοντά, μιλάμε σχετικά συχνά στα social media, αλλά το πέρασμα της από τη ζωή μου μένει ανεξίτηλο. Όσα κι αν πω νομίζω ότι είναι λίγα για να περιγράψω αυτή την ιδιαίτερη προσωπικότητα. Πολλές φορές εκτός από τα αξέχαστα πάρτι της, τριγυρνάει και στο μυαλό μου έντονα μια κουβέντας της. Ένα μεσημέρι όπως κάναμε τσιγάρο στο μπαλκόνι της δουλειάς κάπου στο Μαρούσι και συζητούσαμε για ένα δίλημμα που είχα , εγώ πιτσιρίκα στα 22 μου χρόνια και η Ζωή στα 35 της, την ρωτούσα ποιαν απόφαση πρέπει να πάρω. «Κάνε αυτό που λέει η καρδούλα σου Δερματούκο μου» μου είχε πει «αλλά να θυμάσαι οι αποφάσεις που παίρνουμε στην ζωή μας έχουν πάντα ένα τίμημα; Είσαι έτοιμη να πληρώσεις το τίμημα; Αν ναι βουρ… Εγώ έχω πληρώσει πολλά τιμήματα στη ζωή μου για τις αποφάσεις μου…ποτέ όμως δεν μετάνιωσα» Αυτή η κουβέντα της από τότε με συνοδεύει σε κάθε έκφανση της ζωής μου. Αυτή είναι η Ζωή.
