Αφροδίτη Δερματά
Τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη και κλείνοντας τον κύκλο του καλοκαιριού νιώθω ένα συναίσθημα απέραντης ευγνωμοσύνης να με κατακλύζει. «Καλά πήγε κι αυτό» σκέφτομαι καθώς ανατρέχω πίσω σε στιγμές και το λέω χωρίς καμία δόση ειρωνείας. Ένα καλοκαίρι που είχε τα πάντα! Είχε χρώματα, μελωδία, πολλή θάλασσα και συναντήσεις με αγαπημένους ανθρώπους. Όμορφες ξέγνοιαστες στιγμές γεμάτες συζητήσεις, γέλια, γεύσεις, παγωμένα ποτά και τραγούδια. Σφραγίζοντας λοιπόν το μπουκάλι με τις αναμνήσεις έχω να πω με βεβαιότητα ότι αυτά ακριβώς είναι τα συστατικά της ευτυχίας. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Αν έπρεπε λοιπόν να κάνω μια σύντομη αναδρομή και να διαλέξω τα πιο «δυνατά» σημεία αυτού του καλοκαιριού θα ήταν εκείνο το απόγευμα δίπλα στην θάλασσα, κάτω από τον ευκάλυπτο με το παγωμένο κρασί στην παγωνιέρα και το ηχείο να παίζει Chill Indie ελληνικά τραγούδια. Το βράδυ στην συναυλία του Κραουνάκη που δεν θέλαμε με τίποτα να τελειώσει. Εκείνο το απογευματόβραδο στην θάλασσα, που κολυμπούσα μέχρι που άρχισε να φαίνεται στον ορίζοντα η πανσέληνος. Το βράδυ στην συναυλία του Αλκίνοου στο Αρχαίο Θέατρο Κουρίου. Εκείνο το αιγαιοπελαγίτικο γλέντι στο ξωκλήσι δίπλα στην θάλασσα. Εκείνο το βράδυ του Αυγούστου στο καλντερίμι με τις φωτογραφίες, το φραντζέλικο και τις κιθάρες.
«Μεσημεριάζει. Κατεβαίνουμε με την παρέα, με το αυτοκίνητο την πλαγιά θαυμάζοντας την απεραντοσύνη της θάλασσας και εγώ κάθε τόσο πάνω στην κουβέντα πιάνομαι από τις λέξεις και ξεκινάω φαλτσάροντας ένα τραγούδι. Η Αντιγόνη αρπάζει αμέσως την ευκαιρία και το πάει λίγο πιο «ψηλά» με την υπέροχη φωνή της. Φτάνουμε στην παραλία και ψάχνουμε για πάρκινγκ. Δυσκολευόμαστε λίγο αλλά στο τέλος τα καταφέρνουμε. Παίρνουμε το στενάκι που βγάζει στην παραλία. Κοιτάω το τοπίο και σκέφτομαι τι όμορφα και διαφορετικά χρώματα έχει η ήρεμη ακρογιαλιά τώρα που είναι Σεπτέμβρης. Ο κόσμος λιγοστός. Καθόμαστε κάτω από την σκιά ενός δέντρου δίπλα σε ένα ταβερνάκι. Κάνουμε τις βουτιές μας, ξαπλώνουμε και μόλις το ρολόι δείχνει 4 μεταφερόμαστε στην βεράντα της ταβέρνας. Συμφωνούμε να παραγγείλουμε τσίπουρα και να τσιμπήσουμε ψαρομεζέδες. Στο δεύτερο ποτήρι ξεκινάμε να τραγουδάμε. Ένα ρεπερτόριο που γνωρίζουμε όλοι. Θαρρείς και το τραγούδι έγινε ξαφνικά μαγνήτης και ένωσε τις ψυχές μας. Μουδιασμένη από το ποτό κοιτάζω γύρω μου και νιώθω ότι ζω κάτι μοναδικό. «Είναι ένα από τα πιο ευτυχισμένα απογεύματα της ζωής μου» δηλώνω. Η θάλασσα δίπλα μοιάζει ακίνητη, δυο τρεις μικρές παρέες έρχονται, τρώνε και φεύγουν. Κι εμείς εκεί, συνεχίζουμε ακάθεκτοι και καθώς πίνουμε το πάθος όλο και μεγαλώνει . Σε κάθε «στην υγειά μας» οι στίχοι παίρνουν άλλη διάσταση, οι λέξεις βαραίνουν ακόμα πιο πολύ, τα συναισθήματα γίνονται ακόμα πιο έντονα. Η παραλία μοιάζει με πίνακα και εμείς τον παρατηρούμε και τον απολαμβάνουμε χαμένοι σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν. Όταν φεύγουμε ο ήλιος έχει δύσει.»
Αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω την πιο όμορφη μέρα αυτού του καλοκαιριού θα ήταν αυτή. Βλέπω έναν χειμώνα να πλησιάζει απειλητικός γεμάτος δυσοίωνες προβλέψεις. Κρατάω το μπουκάλι με τις αναμνήσεις του καλοκαιριού σαν όπλο. Καθώς το τοποθετώ στο ράφι του μυαλού μου ξέρω ότι στα δύσκολα θα ανοίγω το καπάκι και μια "μυρωδιά καλοκαιριού από τις ακτές" θα με περιμένει εκεί και θα είναι τόσο έντονη και τόσο δυνατή που θα μου δίνει δύναμη να αντιμετωπίσω την καθημερινότητα. Αντίο λοιπόν μέχρι να συναντηθούμε ξανά…
ΥΓ. «Βεβαιώθηκα πάλι πόσο η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο -ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας· τίποτα άλλο. Χρειάζεται μονάχα, για να νιώσεις πως όλα τούτα είναι ευτυχία, μια καρδιά απλή και λιτοδίαιτη.» Νίκος Καζαντ΄ζάκης
